یادداشت/ مصطفی دلشاد تهرانی
راه حسین (ع) جز با فداکارى و از خودگذشتگى طى نمى‌شود و هرکه بخواهد در سلک حسینیان در‌آید، باید که آمادهٔ فداکارى در راه حق و از خودگذشتگى در راه عدالت و انسان و انسانیت و دین و ارزش‌های والا باشد.
عقیق:دکتر مصطفی دلشاد تهرانی، استاد دانشگاه و نهج البلاغه پژوه در گفتار کوتاهی به موضوع فداکارى و از خودگذشتگى در نهضت حسینى پرداخته است:
انسان تا از خود نگذرد و به فراتر از خویش نرود، و حق را، و انسانیت را و ارزش‌هاى والا و دین و مردم را بر خود مقدم ندارد، به امرى قدسى و اعتبارى الهى دست نمى‌یابد، و به نیکویی‌هاى حقیقى واصل نمى‌شود. تعبیر قرآن کریم در این‌باره، تعبیر شگفتی است: «لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَ مَا تُنْفِقُوا مِنْ شَیْءٍ فَإِنَّ اللهَ بِهِ عَلِیمٌ: هرگز به نیکوکارى نخواهید رسید تا از آنچه دوست دارید انفاق کنید و از هرچه انفاق کنید قطعاً خدا بدان داناست.»
هر عملى و فعلى که آدمى را به خدا نزدیک سازد، «ِبرّ» است و تقرّب به حق، جز با گذشتن از خود و دورى‌جستن از آنچه مبغوض اوست و گذشتن از آنچه حجاب میان انسان و خداست، میسّر نمى‌شود؛ و مدرسهٔ حسینى، مدرسهٔ تربیت برای گذشتن از محبوب‌ترین تعلّقات آدمى است در راه خدا و براى خدا و در جهت برپا‌داشتن حق و عدالت و پاسداشت انسان و انسانیت.
حسین(ع) خود، همه چیزش را فدا نمود تا حقیقت زنده بماند و عدالت رخ نماید و مردم با عزت زندگى کنند و تن به ذلت ندهند. حسین(ع) بناى نهضت خود را بر فداکارى در راه حق گذاشت و از همان آغاز، این حقیقت را اعلام کرد و پیوسته بر آن تأکید نمود.
راه حسین (ع) جز با فداکارى و از خودگذشتگى طى نمى‌شود و هرکه بخواهد در سلک حسینیان در‌آید، باید که آمادهٔ فداکارى در راه حق و از خودگذشتگى در راه عدالت و انسان و انسانیت و دین و ارزش‌های والا باشد.
شیخ عبدالله علایلى، عالم برجستهٔ معاصر، درگذشته به سال 1966 میلادی، در توصیف این وجه مدرسهٔ حسینى سروده است:
أُقَدِّمُ جَمْعِی دُونَ مَبْدَإِ شِرْعَتِی
وَ أَحْمِی حِمَى دِینِی وَ أَحْبُوا إِلَى الْهُدَى
همه عزیزانم را در برابر دینم و مذهبم، تقدیم مى‌دارم، و بدین وسیله از دینم پشتیبانى مى‌کنم و به سوى هدایت گام مى‌نهم.
این منطقِ مدرسهٔ حسینى است و دعوت حسین(ع) براى نجات انسان و جامعهٔ انسانى بر از خودگذشتگی و فداکاری استوار است و تا چنین نشود و جمعی برای دفاع از حق و عدالت، انسان و انسانیت، و پاسداشت مردمان و حفظ عزّت آنان، از خودگذشتگی و فداکاری نکنند، راه مدرسۀ حسینی هموار نمی‌شود.
منبع:فارس
انسان تا از خود نگذرد و به فراتر از خویش نرود، و حق را، و انسانیت را و ارزش‌هاى والا و دین و مردم را بر خود مقدم ندارد، به امرى قدسى و اعتبارى الهى دست نمى‌یابد، و به نیکویی‌هاى حقیقى واصل نمى‌شود. تعبیر قرآن کریم در این‌باره، تعبیر شگفتی است: «لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَ مَا تُنْفِقُوا مِنْ شَیْءٍ فَإِنَّ اللهَ بِهِ عَلِیمٌ: هرگز به نیکوکارى نخواهید رسید تا از آنچه دوست دارید انفاق کنید و از هرچه انفاق کنید قطعاً خدا بدان داناست.»
هر عملى و فعلى که آدمى را به خدا نزدیک سازد، «ِبرّ» است و تقرّب به حق، جز با گذشتن از خود و دورى‌جستن از آنچه مبغوض اوست و گذشتن از آنچه حجاب میان انسان و خداست، میسّر نمى‌شود؛ و مدرسهٔ حسینى، مدرسهٔ تربیت برای گذشتن از محبوب‌ترین تعلّقات آدمى است در راه خدا و براى خدا و در جهت برپا‌داشتن حق و عدالت و پاسداشت انسان و انسانیت.
حسین(ع) خود، همه چیزش را فدا نمود تا حقیقت زنده بماند و عدالت رخ نماید و مردم با عزت زندگى کنند و تن به ذلت ندهند. حسین(ع) بناى نهضت خود را بر فداکارى در راه حق گذاشت و از همان آغاز، این حقیقت را اعلام کرد و پیوسته بر آن تأکید نمود.
راه حسین (ع) جز با فداکارى و از خودگذشتگى طى نمى‌شود و هرکه بخواهد در سلک حسینیان در‌آید، باید که آمادهٔ فداکارى در راه حق و از خودگذشتگى در راه عدالت و انسان و انسانیت و دین و ارزش‌های والا باشد.
شیخ عبدالله علایلى، عالم برجستهٔ معاصر، درگذشته به سال 1966 میلادی، در توصیف این وجه مدرسهٔ حسینى سروده است:
أُقَدِّمُ جَمْعِی دُونَ مَبْدَإِ شِرْعَتِی
وَ أَحْمِی حِمَى دِینِی وَ أَحْبُوا إِلَى الْهُدَى
همه عزیزانم را در برابر دینم و مذهبم، تقدیم مى‌دارم، و بدین وسیله از دینم پشتیبانى مى‌کنم و به سوى هدایت گام مى‌نهم.
این منطقِ مدرسهٔ حسینى است و دعوت حسین(ع) براى نجات انسان و جامعهٔ انسانى بر از خودگذشتگی و فداکاری استوار است و تا چنین نشود و جمعی برای دفاع از حق و عدالت، انسان و انسانیت، و پاسداشت مردمان و حفظ عزّت آنان، از خودگذشتگی و فداکاری نکنند، راه مدرسۀ حسینی هموار نمی‌شود.
منبع:فارس
