حسن لطفی :

باد وقتی که برآن حلقه ی گیسو افتاد

سنگ باران شد و میدان به هیاهو افتاد

سنگ احساس ندارد که یتیمی سخت است

سنگ آنقدر به او خورد که از رو افتاد

نه توانی است به دست و نه رکابی است به پا

نیزه ای خورد از این سو و از آن سو افتاد

به زمین خورد ولی زیر لبی زهرا گفت

راه یک نیزه همان لحظه به پهلو افتاد

سر نجمه به روی شانه ی زینب، غش کرد

تا که پرشد حرم از هلهله بانو افتاد

آه از آن آه که در سینه مزاحم می دید

وای از آن پنجه ی بی رحم که بر مو افتاد

قوتی داشت عمو حیف علی اکبر برد

برسرش آمد و یکباره به زانو افتاد

عسل از کنج لبش ریخت ،سرش لشگر ریخت

وسط قائله انگار که کندو افتاد

کاش اینقدر نمی ریخت به هم این لشگر

جای یک نعل همان وقت به ابرو افتاد


میلاد حسنی :

همین که کردی ادا رسم دست بوسی را

شبیر داد به دستت عصای موسی را

به روی اسب نشستی شبیه بابایت

ندیده چشم فرشته چنین جلوسی را

تو در مبارزه بارز شده جوانمردی!

رها کن آینه با سنگ دیده بوسی را

نبات، طعم عمود است و نقل مزه‌ی سنگ

خدا به خیر کن این مجلس عروسی را

سفیدی وسط سینه بر نمی تابد

هلال قرمز این نعلهای طوسی را

قصور این همه شمشیر قد بلندت کرد

به شوق قصر ببین رقص چاپلوسی را

غریبه راه ندارد به بزم ابن غریب

برو ببند در روضه‌ی خصوصی را

محمد سهرابی :

محمد سهرابی :
چون چشم نیزه قوّت جان مرا گرفت

پهلوی من نشست و نشان مرا گرفت


می‌رفت تا که فاش پدر خوانمت، عمو!

سُم فرس رسید و دهان مرا گرفت
 

گویند بو کشیدن گل، مرگ مؤمن است

بوی خوش دهان تو جان مرا گرفت


من سینه‌ام دکان محبت فروشی است

آهن‌فروش، از چه دکان مرا گرفت؟


دشمن که چشم دیدن ابروی من نداشت

سنگی رها نمود و کمان مرا گرفت


لکنت نداشت من که زبانم ز کودکی

موم عسل چگونه زبان مرا گرفت؟!


چون کندوی عسل بدنم رخنه رخنه است

این نیش‌های نیزه توان مرا گرفت
 

گِل شد ز خاکِ سُمّ فرس خون پیکرم

ریگ روان همه جریان مرا گرفت


معنی، ز پیرهای سپاه جمل رسید

هر چه رسید و عمر جوان مرا گرفت


حمید رضا برقعی :
آن شب که چارچوب غزل در غزل شکست

مست مدام شیشه ی می در بغل شکست

یک بیت ناب خواند که نرخ عسل شکست

فرزند آن بزرگ که پشت جمل شکست

پروانهء رها شده از پیرهن شده است

او بی قرار لحظهء فردا شدن شده است

بر لب گلایه داشت که افتادم از نفس

بی تاب و بی قرار، سراسیمه چون جرس

سهم من از بهار فقط دیدن است و بس؟

بگذار تا رها شوم از بند این قفس

جز دست خط یار به دستم بهانه نیست

خطی که کوفی است ولی کوفیانه نیست

گویی سپرده اند به یعقوب، جامه را

پر کرد از آن معطر یکریز، شامه را

می خواند از نگاه ترش آن چکامه را

هفت آسمان قریب به مضمون نامه را

این چند سطر را ننوشتم، گریستم

باشد برای آن لحظاتی که نیستم

آورده است نامه برایت، کبوترم

اینک کبوترم به فدایت، برادرم

دلواپسم برای تو ای نیم دیگرم

جز پاره های دل چه دلیلی بیاورم

آهنگ واژه ها دل از او برد ناگهان

برگشت چند صفحه به ماقبل داستان

 

یادش به خیر، دست کریمانه ای که داشت

سر می گذاشتیم به آن شانه ای که داشت

یک شهر بود در صف پیمانه ای که داشت

همواره باز بود درِ خانه ای که داشت

هرچند خانه بود برایش صف مصاف

جز او کدام امام زره بسته در طواف

اینک دلم به یاد برادر گرفته است

شاعر از او بخوان که دلم پر گرفته است

آن شعر را که قیمتِ دیگر گرفته است

شعری که چشم حضرت مادر گرفته است

"از تاب رفت و تشت طلب کرد و ناله کرد

وآن تشت را ز خون جگر باغ لاله کرد"

اینک برو که در دل تنگت قرار نیست

خورشید هم چنان که تویی آشکار نیست

راهی برای لشکر شب جز فرار نیست

پس چیست ابروانت اگر ذوالفقار نیست؟

مبهوت گام هاش، مقدس ترین ذوات

می رفت و رفتنش متشابه به محکمات

بغض عمو درون گلو بی صدا شكست

باران سنگ بود و سبو بی صدا شكست

او سنگ خورد سنگ، عمو بی صدا شکست

در ازدحام هلهله او... بی صدا شكست

این شعر ادامه داشت اگر گریه می گذاشت..