عَنِ الْعَبْدِ الصَّالِحِ (عَلَيْهِ السَّلَامُ)، قَالَ: بَكَى أَبُو ذَرٍّ مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ (تَعَالَى) حَتَّى اشْتَكَى بَصَرَهَ، فَقِيلَ لَهُ: لَوْ دَعَوْتَ اللَّهَ يَشْفِي بَصَرَكَ. فَقَالَ: إِنِّي عَنْ ذَلِكَ مَشْغُولٌ، وَ مَا هُوَ بِأَكْبَرِ هَمِّي. قَالُوا: وَ مَا يَشْغَلُكَ عَنْهُ قَالَ: الْعَظِيمَتَانِ الْجَنَّةُ وَ النَّارُ.

امام كاظم عليه السلام فرمود: ابوذر از خوف خدا چندان گريست كه چشمش آسيب ديد؛ به او گفته شد: كاش دعا مى كردى كه خدا چشمت را شفا دهد. ابوذر گفت: از اين غافل شده ام و مهم ترين مشغله فكرى ام نيست. گفتند: چه چيز تو را از آن بازداشته است؟ گفت: دو امر بسيار بزرگ؛ بهشت و دوزخ.

پی نوشت:

الأمالي (للطوسي)، النص، ص: 702.