چرايي خوانده شدن حضرت زهراءبه «امّ ابيها»
حضرت زهرا سلام الله عليها تا قبل از ازدواج كه دختركي بود با آن پدر به اين عظمت، كاري كرد كه كنيه‌اش را «ام ابيها» مادر پدر، گذاشتند.
عقیق:در كتاب «انسان 250 ساله» براساس بيانات مقام معظم رهبري پيرامون سبك زندگي سياسي و مبارزاتي حضرت زهرا سلام الله عليها آمده است:
در
روايتي خواندم كه درخشندگي فاطمه زهرا سلام الله عليها باعث مي‌شود تا چشم
كروبيان ملأ اعلي خيره شود: «زَهَرَ نُورُها لِمَلائِكَةِ السَماءِ ».
براي آنها مي‌درخشد. ما از اين درخشندگي چه استفاه‌اي بكنيم؟ ما بايد از
اين ستاره درخشان، راه به سوي خدا و راه بندگي را كه راه راست است و فاطمه
زهرا سلام الله عليها پيمود و به آن مدارج عالي رسيد، پيدا كنيم. اگر
مي‌بينيد خدا خميره او را هم خميره متعالي قرار داده است، به اين دليل است
كه مي‌دانست، اين موجود در عالم ماده و عالم ناسوت، خوب از امتحان بيرون
خواهد آمد؛ «امْتَحَنَكِ اللّهُ الَّذي خَلَقَكِ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَكِ،
فَوَجَدَكِ لِمَا امْتَحَنَكِ صابِرَةً»؛ قضيه اين است. خداي متعال، حتي
اگر لطف ويژ‌ه‌اي درباره آن خميره مي‌كند، بخشي مربوط به اين است كه
مي‌داند او از عهده امتحان چگونه برخواهد آمد؛ والا بسيار كسان خميره خوب
داشتند. مگر همه توانستند از عهده برآيند؟ اين بخش از زندگي فاطمه زهرا
سلام الله عليها آني است كه ما براي نجات خودمان به آن احتياج داريم.
حديث
از طرق شيعه است كه پيغمبر(ص) به فاطمه سلام الله عليها فرمودند: «يا
فاطِمَةُ إعمَلِي لِنَفسِك فَإنِّي لا أُغنِي عَنكِ مِنَ اللهِ
شَيئا»؛ يعني «اي عزيز من! اي فاطمه من! نمي‌توانم پيش خدا تو را از چيزي
بي‌نياز كنم.» يعني خودت بايد به فكر خودت باشي، و او از دوران كودكي تا
پايان عمر كوتاهش به فكر خود بود.
شما ببينيد آن حضرت(س) چگونه
زندگي كرده است! تا قبل از ازدواج كه دختركي بود با آن پدر به اين عظمت،
كاري كرد كه كنيه‌اش را «ام ابيها» مادر پدر، گذاشتند. در آن زمان، پيامبر
رحمت و نور(ص)، پديدآورنده دنياي نو و رهبر و فرمانده عظيم آن انقلاب جهاني
- انقلابي كه بايد تا ابد بماند - در حال برافراشتن پرچم اسلام بود.
بي‌خود كه نمي‌گويند ام ابيها. ناميدن آن حضرت(س) به اين كنيه، به دليل
خدمت، كار و مجاهدت و تلاش اوست و چه آن هنگام كه مادرش خديجه از دنيا رفت و
پيغمبر را تنها گذاشت، در كنار و غمخوار پدر بود.
دل پيغمبر(ص) در
مدت كوتاهي با دو حادثه وفات خديجه(س) و وفات ابي‌طالب(ع) شكست. به فاصله
كمي اين دو شخصيت از دست پيغمبر(ص) رفتند و پيغمبر(ص) احساس تنهايي كرد.
فاطمه زهرا سلام الله عليها در آن روزها قد برافراشت و با دست‌هاي كوچك خود
غبار محنت را از چهره پيغمبر(ص) زدود. ام ابيها تسلي‌بخش پيغمبر(ص)، اين
كنيت از آن ايام نشأت گرفت.
منبع:شبستان
