زماني در حرم مطهّر پيامبر اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم جواني نزد من آمد و گفت: مي‏خواهم قصه‏اي را با شما در ميان بگذارم. من در فلان شهر ايران آبميوه‏فروش هستم. ما براي اينكه آبميوه خنك و گوارا باشد، تكه‏اي يخ داخل ليوان مي‏اندازيم و سپس آبميوه روي آن مي‏ريزيم و به قيمت معمول مي‏فروشيم. يخ قيمتي ندارد و ما هم تعهد كرده‏ايم كه يك ليوان آبميوه (به قيمتي خاص) به مردم بدهيم. تكه يخ مقداري از فضاي ليوان را اشغال مي‏كند و از حجم آبميوه مي‏كاهد.

صبح يك روز، هنگام باز كردن مغازه مشاهده كردم، قالب‏هاي يخي كه معمولاً صبحها پيش از طلوع آفتاب جلوي در مغازه مي‏گذارند، شعله‏ور شده و زبانه آتش از آنها بلند است. خيلي زودمتوجه مشكل شدم. غلّ و غش ما در فروش آبميوه، آن آتش را شعله‏ور كرده بود، پس از آن ليوانهاي بزرگ‏تري تهيه كردم و يك ليوان كامل آبميوه، با يخ به مشتري مي‏دهم.

[2] ـ سوره تكاثر، آيات 6 ـ 5.

[3] ـ سوره نساء، آيه 10.