اشعار شهادت آتش نشانان

سرویس شعر آیینی عقیق : به مناسبت شهادت چند تن از آتش نشان جان بر کف در حادثه آتش سوزی و فروریختن ساختمان پلاسکو عقیق تعدادی از اشعار شاعران را به این مناسبت جهت بهره مندی علاقه مندان منتشر می کند:

ولی اله کلامی زنجانی :

به دل آتش نشانان غم نشاندند

ز دیده اشکمان بر رخ فشاندند

پیِ اِمحاء آتش رفته بودند

ولی خود در حصار شعله ماندند

***

بپرس از عاشقی که بی نشان است

شتابان می رود دامن کشان است

قسم خورده که نشناسد سر از پای

دلِ آتش نشان آتش فشان است

***

ز هر مرغی پری آتش گرفته

نه شهری، کشوری آتش گرفته

رسد فریاد یا زهرا به گوشم

گمان دارم دری آتش گرفته

***

شرر دیدم بلا را یاد کردم

بلای کربلا را یاد کردم

دمِ غارت ز چادرهای سوزان

فرار بچه ها را یاد کردم

***

غم از دل گرچه یارا برده امروز

ولی مردانگی گل کرده امروز

بلای ناگهانی خلق ما را

نوید یکدلی آورده امروز

***

پیام رهبرم الهام بخش است

مصیبت دیده را آرام بخش است

فداکاریّ و ایثار و شهادت

به ملک وحدت استحکام بخش است

***

مرو ظلمت ببین نور جلی را

تجلّای ولایت را ولی را

مصیبت گرچه سنگین است،  اما

مبر از یاد ذکرِ یا علی را

پروانه نجاتی :

تهران دل شکسته ز داغ گران بگو

از مردهای عاشق آتش نشان بگو

از آتش مسامحه‌ای که زبانه زد...

...تا شرح پاکبازی و تقدیم جان بگو

حالا که آسمان دلت تار و ابری است

برخیز و در منارۀ ماتم اذان بگو

تو پایتخت کشور مردان عاشقی

از سینه‌های سوختۀ بی نشان بگو

آوار بغض کار تو را سخت کرده است

طاقت بیار از آن همه تاب و توان بگو

امروز گریه کن ولی از روزهای بعد

از زندگی برای دل آشفتگان بگو

محمد رضا طالبی :

از بم گرفته تا به استامبول ، هی بار  روی بار می ریزد

روی سر این شهر غمدیده، دارد هنوز آوار می ریزد

معمار پیر برج متروکه، حتی خودش اول نمی دانست

دارد فقط جای ملات سرد، خون لای هر دیوار می ریزد

باران خاک و چوب پوسیده ست ، این که سر این شهر می بارد

جایش گل آلاله می روید، این برج هر مقدار می ریزد

این اولین بار ست ای مردم؟، این آخرین بار ست مسوولین؟!

هر بار وعده داده اید اما، این برج ها هر بار می ریزد

تنها که سنگ و خشت و آهن نیست، دنیایی از تاریکی و غربت

دارد سر آتش نشانانِ ، دل رحم و بی آزار می ریزد

حتی کلاغ روسیاه شهر ، جای خبر دادن به مسوولین

دارد روی این شعله ی غفلت، هی آب با منقار می ریزد

قلب بزرگ قهرمان زیرِ ، آوار هم حتی تپش دارد

پاییز دارد برگهایش را، بر دوش چشمه سار می ریزد

قاسم صرافان:

در آتش سوختی و ساختی افسانه‌ای دیگر
میان شعله‌ای دیگر، شدی پروانه‌ای دیگر
.
«بسوزیم و بسازیم»، این قرارِ قصه بود، اما
تو می‌سوزی و می‌سازند خان‌ها، خانه‌ای دیگر

دوباره اشک می‌باریم و می‌آید به گوش از دور
صدای جغدها این بار از ویرانه‌ای دیگر

سخن‌ها‌، نوشداروهای بعد از مرگ سهرابند
بیاید کاش تدبیری کُند، فرزانه‌ای دیگر

اگر دیدی، به عاقل‌ها بگو که چاره‌ای باید
که در این چاه، سنگ انداخته، دیوانه‌ای دیگر

من از بیگانگان نالیده‌ام اما بگو این زخم،
از آنِ آشنایی بود یا بیگانه‌ای دیگر؟

کبوتر سوخت، شاید تا رسد سودی به صیادی
که اینجا دامِ‌ دیگر پهن کرد و دانه‌ای دیگر

کمی ای کاش انسان‌تر شویم، ای کاش برخیزیم
از این آوارها، با غیرت مردانه‌ای دیگر

من امشب معنی‌ت را ای پدر! احساس کردم که
نمی‌یابم برای اشک‌هایم شانه‌ای، دیگر

شهیدی؛ شعله‌ها این را شهادت داده‌اند، ای مرد!
تو از آتش به جنت می‌رسی، ... پروانه‌ای، دیگر

حسنا محمد زاده:

چه میشد که پروانه در دام آتش نباشد؟

پر بسته با هیمه ها در کشاکش نباشد

قرار است اگر قلب دنیا بسوزد ، بسوزد

ولی شعله اش این همه داغ و سرکش نباشد

میلاد عرفان پور:

خبر، حیرانی بی حاصل ماست

خبر بی رحم آمد ، قاتل ماست

از آن مردان که در آتـش شکفتند

خبرها داغ ، چون داغ دل ماست

نعیمه امامی:

می سوزد از فراق شما باغبان هنوز

در سوگ داغ بیست گل ارغوان هنوز

سنگین شده است بغض و نفس ها به سینه ها

آتش زبانه می زند از عشقتان هنوز

آوار درد ریخته بر سینه هایمان

از چشم شهر می چکد اشک روان هنوز

مادر سوال می کند از یوسفش ... بگو ...

دارد امید دیدن سروی جوان هنوز

در لا به لای آن همه آوار و زخم و درد

خاکستری بجاست از آن قهرمان هنوز ؟

چشم انتظار آمدنت بود دخترک...

شاید نشسته کنجی از این بی کران هنوز

با لحظه لحظه سوختنت شعله می کشد

سر تا سر وجود وطن بی امان هنوز

اینگونه پر کشیدنت اصلا عجیب نیست

دلداده ای به غربت یاسی کمان هنوز

می خواستی مدافع زینب شوی ...؟ شدی...

هستی مدافع حرم عمه جان هنوز

داری دفاع می کنی از مردمان شهر

با بالهای سوخته ات بی گمان هنوز

جسمت اسیر آتش و آوار و زخم هاست

روحت رها و مست سوی کهکشان هنوز

پرواز کن که حق تو بغض قفس نبود

پرواز کن که منتظر است آسمان هنوز

کمیل کاشانی:

می سوزم از داغی که زد آتش به جان ها

داغی فراتر از بیان ها و گمان ها

جز گریه کاری بر نمی آید ز دستم

بر مرگ جان سوز و غم «آتش نشان» ها

دل را زدند آنجا به دریا نه ، به آتش

باید نوشت از این حماسه داستان ها

آنقدر سنگین  و توان فرساست این داغ

کز عهده ی آن بر نمی آید زبان ها

مرهم گذار زخم ، جز صبر و رضا نیست

تقدیر ، بی پرواست در این امتحان ها

جاوید می ماند کنار عشق و ایثار

در دفتر تاریخ ، نام قهرمان ها

منبع : حسینیه ، اشعار ارسالی