اشعار ولادت امام جعفر صادق (ع)

علي اكبر لطيفيان:

 

آن را که به جز قرب خدا هیچ ندارد

 

هنگام بلا غیر دعا هیچ ندارد

 

پروانه پرش سوخت و من یاد گرفتم

 

عاشق شدنم غیر بلا هیچ ندارد

 

از لکنتم ایراد نگیرید؛ بِلالم

 

دل مایه‌ی قرب است، صدا هیچ ندارد

 

باید به مقامات نظر داشت؛ نه اسباب

 

موسی همه کاره‌ست، عصا هیچ ندارد

 

از جانب گیسوی نگار است که خوشبوست

 

از ناحیه‌ی خویش صبا هیچ ندارد

 

اموال کریمان همه‌اش مال فقیر است

 

اصلاً چه کسی گفته گدا هیچ ندارد

 

هرکس که تو را دارد و در سینه ندارد...

 

مهر علی و فاطمه را... هیچ ندارد

 

***

 

بگذار که از فاطمه بهتر بنویسم

 

او را عوض فاطمه مادر بنویسم

 

بگذار که اول صلواتی بفرستم

 

تا نام تو را خوب معطّر بنویسم

 

تو پا بِگُذاری و منم سر بِگُذارم

 

تو پا بنویسی و منم سر بنویسم

 

در فکر بقیعم من اگر میل ندارم

 

بر گنبد خضرات کبوتر بنویسم

 

بگذار در این مرحله که جمله فقیرند

 

جبریل تو را فطرس دیگر بنویسم

 

تو گاه علی هستی و گه‌گاه محمّد

 

ماندم که علی یا که پیمبر بنویسم!

 

یکبار تو را خواندم و دوبار علی را

 

از ذات تو باید دوبرابر بنویسم

 

***

 

سرها همه خاک کف پایت؛ سر ما هم

 

پرها همه دنبال هوایت؛ پر ما هم

 

در قرب تو جبریل، پرِ سوخته دارد

 

زیر قدمت ریخته خاکستر ما هم

 

عیسی که نفس داشت و موسی که عصا داشت

 

خوب است ببیند که پیغمبر ما هم...

 

بر خاتم ما حک شده: «یا حضرت خاتم»

 

پس معجزه هم میکند انگشتر ما هم

 

گر آخر این زنده‌به‌گوری قدم توست

 

پس زنده‌به‌گور قدمت دختر ما هم

 

به فاطمه گفتی «بأبی أنت و امّی»

 

صد بار فدایش پدر و مادر ما هم

 

از لطف تو نام علی و فاطمه حالا

 

در مأذنه‌ها پر شده، در منبر ما هم

 

***

 

راضی شده بودیم به املای محمّد

 

اما نرسیدیم به معنای محمّد

 

هرآنچه که دارند رسولان، همه دارند

 

از معجزه‌ی خاک قدم‌های محمّد

 

مولاست همان رحمت امروز پیمبر

 

زهراست همان رحمت فردای محمّد

 

تفسیر کمالات جلالیِ علی بود

 

«لا حول و لا قُوّةَ الا»ی محمّد

 

این وحدت محض است و دوئیت به میان نیست

 

خوابید اگر «شیر خدا» جای محمّد

 

اسلام محمّد به جز اسلام علی نیست

 

منهای علی یعنی منهای محمّد

 

در آینه‌ی فاطمه دیده‌ست خودش را

 

بنشسته محمّد به تماشای محمّد

 

***

 

با جعفر صادق به روایات رسیدیم

 

با لطف روایات به آیات رسیدیم

 

عبد تو شدیم و سر سجّاده که رفتیم

 

دیدیم به مجموع عبادات رسیدیم

 

با واسطه ما پیش خداوند نشستیم

 

از راه توسّل به مناجات رسیدیم

 

در اصل تو «اللّه» مجسّم‌شده هستی

 

به ذات خداوند از این ذات رسیدیم

 

از ردّ قدم‌های تو تا خانه‌ی زهرا

 

یک‌دفعه، دو دفعه، نه به کَرّات رسیدیم

 

از گریه‌ی تو در وسط شعله‌ی خانه

 

به سوختن مادر سادات رسیدیم

 

ما خاک‌نشینان حرم، عرش‌نشینیم

 

از ارض بقیعت به سماوات رسیدیم

 

مهدی رحیمی:

ملاک چیست؟ نبی؟یا ولی ست؟ یاهردو؟

 

اگرچه ما به خدا می رسیم با هردو

 

رئیس مذهب ماورئیس مکتب ما

 

رسیده‌اند به هم پس از ابتدا هردو

 

پر از صفات جمالی یکی یکی هریک

 

پر ازصفات جلالی دوتا دوتا هردو

 

چه قدر سعی نمودند سمتتان باشند

 

به وقت سعی همین مروه و صفا هردو

 

دوتا نبیِّ ولی و دوتا ولیِّ نبی

 

به حق که ناظر وحی اند در حرا هردو

 

به غیر خویش و به جز آل خویش،محترمند

 

فقط به خاطر زهرا برای ما هردو

 

ز نامهای خدا بیشتر علی گفتند

 

همینکه ذکر گرفتند بارها هردو

 

رسیده‌اند به سرمایه ی رضایت حق

 

فقط به خاطر ذکر رضا رضا هردو

 

اگرچه هردویشان بوده‌اند زهرایی

 

هزار شکر ندیدند کوچه را هردو

 

وَ در ارادت ما و شما همین بس که؛

 

گریستید به صحرای کربلا هردو

اسماعیل شبرنگ:

ما شیعه ایم شیعه ی سرمست حیدریم

 

لب تشنگان بادۀ ساقی کوثریم

 

محشر میان جمع محبان فاطمه

 

سایه نشین چادر خاکی مادریم

 

یک عمر ما فقط به علی رو زدیم و بس

 

حاجت به پیش هرکس و ناکس نمی بریم

 

نام علی که بر لبمان سبز می شود

 

در بین مجلسیم ولی جای دیگریم

 

در صحن با صفای نجف سیر می کنیم

 

گوشه نشین مرقد سلطان محشریم

 

شیخ الائمه چشمه ی جاری مرتضاست

 

ما پیروان مکتب پربار جعفریم

 

نام مرا خدا همه جا مبتلا نوشت

 

از شیعیان صادق آل عبا نوشت

 

غلامرضا سازگار:

ای دو صد یوسف صدّیق به صدق تو گواه

 

ای علوم همه با کوه کمالت پر کاه

 

دو جهان زنده ی چشم تو به یک نیم نگاه

 

تا زمان هست تو از گردش چرخی آگاه

 

شهریاران سر کوی تو گدای سر راه

 

شیخ والای ائمّه ولی امر الّه

 

صدق تابنده چراغی بود از مکتب تو

 

علم تا علم شود بوسه زند بر لب تو

 

عرشیان دسته ای از خاک نشینان تواند

 

فرشیان از همه سو دست به دامان تواند

 

علم ها گوهری از لعل دُر افشان تواند

 

حلم ها ذکر خوشی بر لب خندان تواند

 

بحرها تشنه ی یک قطره ی باران تواند

 

سرو قدّان جهان سر به گریبان تواند

 

علم از روز ازل سائل دیرینه ی تو است

 

آنچه در سینه خلق است در آیینه ی تو است

 

لاله ای نیست که از دامن بستان تو نیست

 

طایری نیست که در باغ ثنا خوان تو نیست

 

آیه ای نیست که محتاج به برهان تو نیست

 

گوهری نیست که از بحر خروشان تو نیست

 

ذرّه ای نیست که از مهر درخشان تو نیست

 

پدر شیمی جز جابر حیّان تو نیست

 

علم تو مشعل و خلق و دو جهان انجمنی

 

آیة الکرسی از کرسی درست سخنی

 

سرّ سروّ علن از تو است امام صادق

 

فیض هر انجمنی از تو است امام صادق

 

حسن خلق حسن از تو است امام صادق

 

سبزی این چمن از تو است امام صادق

 

سیر چرخ کهن از تو است امام صادق

 

همگان را سخن از تو است امام صادق

 

تا که این چار ام و هفت اب و نه طاق است

 

مؤمن طاق تو در عالم هستی طاق است

 

دهر دانشگه و استاد سخن دانش تو

 

کلّ قرآن سخن داور و برهانش تو

 

حق به دور تو کند گردش و میزانش تو

 

مؤمن پاک بود پایه ی ایمانش تو

 

درد جان نیز طبیبش تو درمانش تو

 

علم نور است ولی مشعل تابانش تو

 

تا زمان است و به هر مرحله می تازد علم

 

از تو می گوید و دائم بتو می نازد علم

 

پشرو تر بسی از دور زمان مکتب تو است

 

ثمر خون حسین ابن علی بر لب تو است

 

راه حق مذهب تو مذهب تو مذهب تو است

 

آسمان شیفته ی زمزمه های شب تو است

 

نفس سوختگان شعله ی تاب و تب تو است

 

نور قرآن ز درخشنده گی کوکب تو است

 

اهل توحید که این قدر مجلّل دارند

 

هر چه دارند ز توحید مفضّل دارند

 

باغبانی و بود ملک جهان گلزارت

 

گرم تا دامنه ی حشر بود بازارت

 

گوهر وحی فرو ریخته از گفتارت

 

بوسه ی علم بود بر لب گوهر بارت

 

دیدن روی خداوند بود دیدارت

 

ای طبیبانِ همه خلقِ جهان بیمارت

 

ای خوش آن یار که تو یار و طبیبش باشی

 

خوشتر آن درد که تنها تو طبیبش باشی

 

غلامرضا سازگار:

مه ربیع نخستین مه سرور خداست

 

مه تبرّی و ماه نشاط اهل ولاست

 

مه مبارک میلاد خواجه ی لولاک

 

مه ولادت پنجم سلاله ی زهراست

 

شکفته در ارم باقر العلوم گلی

 

که عالم از نفسش رشک جنّة الاعلاست

 

به امّ فَروه بگویید اختری زادی

 

که در تجلاّی و آفتاب، ناپیداست

 

دمید هفده ماه ربیع، خورشیدی

 

که چون ولادت احمد وجود را، آراست

 

هزار یوسف صدّیق را به صدق امام

 

هزار دیده ی یعقوب را فروغ و ضیاست

 

هزار موسی عمران به طور او مدهوش

 

هزار عیسی مریم به فیض او احیاست

 

علوم مشرق و مغرب به پیش دانش او

 

چو قطره ایست که پنهان به وسعت دریاست

 

به پای کرسی درسش هزارها عالم

 

که همچنان علمند و مقامشان والاست

 

علوم کلۀ زلب جان فزایشان جاری

 

یکی به لحن حدیث و یکی به ذکر دعاست

 

یکی چو جابر جُعفی یکی ابوحمزه

 

یکی زُراره که کوه کمال سرتا پاست

 

هنوز مؤمن طاقش به هفت طاق یکی است

 

هنوز جابر حیّان زعلم چهره گشاست

 

هنوز مانده اروپا به علم او محتاج

 

هنوز شیفته اش آسیا و افریقاست

 

به وصف او گهر نظم و نثر قابل نیست

 

که نارساست به مدحش کلام هر چه رساست

 

رخش چراغ جمال و جمال آیت حق

 

دمش حیات کلام و کلام آب بقاست

 

حدیث صدق و صفا و کمال دانش اوست

 

هر آنچه در نفس روح بخش باد صباست

 

برای یافتن یک حدیث او همه خلق

 

اگر که سیر، تمام جهان کنند رواست

 

پیام سینه فروزش چراغ محفلِ دل

 

کلام روح فزایش به درد روح دواست

 

مه سپهر کمال، آفتاب غیب و شهود

 

امام جنّ و بشر شهریار ارض و سماست

 

سیدهاشم وفایی:

شب تجلی عشق و عقیده است امشب

 

شب ظهور هزاران سپیده است امشب

 

گلی به گلشن یاسین شکفته شد که فلک

 

نظیر چهرۀ او را ندیده است امشب

 

دمید صادق آل رسول همچون ماه

 

مهی که آینه دار سپیده است امشب

 

سپهر علم و فضیلت دوباره نورانی است

 

ستارۀ سحر ما دمیده است امشب

 

حضور حضرت باقر فرشتۀ رحمت

 

برای عرض تهیت رسیده است امشب

 

به "ام فروه" بیا تهنیت بگو که گلش

 

به مهد مهر و وفا آرمیده است امشب

 

به پاس مقدم این گل نثار کن صلوات

 

که درخور صلواتی حمیده است امشب

 

همان گلی که خدا را ستود و مرغ سحر

 

صدای زمزمه اش را شنیده است امشب

 

خوشا کسی که خداوند عاشقانش را

 

برای خدمت او برگزیده است امشب

 

ز باغ دانش او سوی تشنگان علوم

 

نسیم رحمت و دانش وزیده است امشب

 

همیشه پیرو  این مکتب پر از نور است

 

کسی که جام ولایت چشیده است امشب

 

چو یاد اوست عبادت به یاد حضرت او

 

دلم به سوی خدا پر کشیده است امشب

 

بیا و سر به حریم مقدسش بگذار

 

که مرغ دل به مدینه پریده است امشب

 

بگو به خلق «وفائی» چراغ دانش را

 

خدا ز جلوۀ او آفریده است امشب

 

منبع: حسینیه