اشعار ویژه رحلت حضرت رسول (ص)

سرویس شعر آیینی عقیق: به مناسبت فرا رسیدن ایام وفات حضرت رسول (ع) عقیق تعدادی از اشعار آیینی را جهت بهره مندی ذاکرین اهل بیت منتشر می کند:

میثم مومنی نژاد:

گرفته بوی شهادت شب وفاتش  را

 

بیا  مرور کن  ای اشک  خاطراتش را

 

مورخان  بنوشتند  با   سرشک یتیم

 

هجوم درد   به  سر تا سر  حیاتش را

 

سه سال شعب ابیطالب و شکنجه وبعد

 

چقدر  مرگ خدیجه  فسرد  ذاتش   را

 

چه سنگها  که بر آیینهُ  وجودش خورد

 

چه طعنه ها که ابوجهل زد  صفاتش را

 

برای غارت جانش قریش خنجر بست

 

ولی  خدای علی  خواسته نجاتش  را

 

دلش چو ماه شکست و دو نیم شد اما

 

ندید  سبزی یِ  باران  معجزاتش   را

 

حرا  شروع رسالت   غدیرخم   پایان

 

ادا نمود   تمامی یِ   واجباتش  را

 

...وبعد غیر علی هر که رفت در محراب

 

شنید  نعرۀ ( لا تقربو الصلاتش )  را

 

حسن لطفی:

بس کُن عزیزِ تا سحر بیدار بس کُن

 

کُشتی مرا از گریه ی بسیار بس کُن

 

ای چند شب بیدار مانده آب رفتی

 

ای چند شب گریانِ من اینبار بس کُن

 

بس کُن کنارِ بسترم خیس است زهرا

 

آتش نزن بر این تنِ تَب دار بس کُن

 

رویت ندارد طاقتِ این اشکها را

 

طاقت ندارد اینهمه آزار بس کُن

 

باید ببینی روزهایِ بعد از این را

 

باید بمانی با غمی دشوار بس کُن

 

باید بگویم روضه های بعد خود را

 

باید بسوزی بعد از این دیدار بس کُن

 

ای کاش بعد از من کسی جایت بگوید

 

با هیزم و با آتش و دیوار بس کُن

 

ای کاش میگفتند خانوم بچه دارد

 

ای کاش میگفتند با مسمار بس کُن

 

در کوچه می اُفتی کَسی غیر از حسن نیست

 

با گریه می گوید که در انظار بس کُن

 

در کوچه می اُفتی و می گوید به قنفذ

 

اُفتاد دستِ مادرم از کار بس کُن

 

دستت مغیره بشکند حالا که اُفتاد

 

از چادر او پایِ خود بردار بس کُن

 

بگذار یک جمله هم از گودال گویم

 

خون گریه ات را کربلا بگذار بس کُن

 

مهدی رحیمی:

 

در حسینیه ی جبین روضه است

 

خط به خط گریه، چین به چین روضه است

 

آسمان گریه کرده بالاخره

 

هرشبی را که در زمین روضه است

 

به کجا می روی؟در عالم اگر؛

 

خبری هست در همین روضه است

 

سند ادعای من محشر

 

که بفهمی تمام دین روضه است

 

هدیه ی ما به ساکنان بهشت

 

باز در روز واپسین روضه است

 

در میان اهالی گریه

 

اولین روضه آخرین روضه است

 

اینکه بعد از غدیر، پیغمبر

 

از علی گفت و گفت، این روضه است

 

زهر کم کم بر او اثر می کرد

 

زردی چهره هم یقین روضه است

 

لفظِ اِرْجِع فاِنَّه یَهْجُر

 

تا قلم خواست بدترین روضه است

 

باگریزش شکستن دندان

 

وسط کوچه اولین روضه است

 

با دلیل شهادت زهرا

 

لفظ پیغمبر امین روضه است

 

شتر سرخ در جمل فتنه است

 

اسب اما بدون زین روضه است

 

***

 

روضه از این به بعد رفت به دشت

 

روضه دنبال خواهرش می گشت

 

روضه شد عاطفی دمی که حسین

 

یک قدم رفت یک قدم برگشت

 

با غدیر و کریم و بزم شراب

 

روضه می زد گریز هی بر تشت

 

کاش بودم پس از دوماه عزا

 

پشت باب الجواد، ساعت هشت

 

حسن لطفی:

مثل یک سایه چه زود از سرِ این خانه گذشت

 

چه غریبانه،غریبانه،غریبانه گذشت

 

چشم را بست ولی صبر نکردند این قوم

 

پیشِ او بود علی صبر نکردند این قوم

 

ای دل از غربتِ این لحظه ی تشییع بگو

 

از غریبانه ترین لحظه ی تشییع بگو

 

او غریبانه ترین لحظه ی رفتن دارد

 

روضه ی رفتن او گفتن و گفتن دارد

 

اندک اندک اثرِ زهر به جانش اُفتاد

 

رویِ دامانِ علی بود توانش اُفتاد

 

شهر در مکر و سکوت است علی تنها شد

 

یک تنه گرم حنوط است علی تنها شد

 

یک طرف داشت علی آب به پیکر می ریخت

 

یک طرف داشت جماعت سرِ مادر می ریخت

 

آب غسلش به تنش بود که هیزم پُر شد

 

شعله پیچید به در نوبتِ یک چادر شد

 

بدنش روی زمین بود به زحمت اُفتاد

 

وای ناموس علی بینِ جماعت اُفتاد

 

در عزای پدرش بود که سیلی را خورد

 

سوگوار پسرش بود که سیلی را خورد

 

تا که مولا کفنش کرد زنش را کُشتند

 

تا  کفن روی تنش کرد زنش را کُشتند

 

دست بر پهلوی خود داشت پرش خورد به در

 

درد پهلو که خَم اش کرد سرش خورد به در

 

 

مجتبی شکریان:

رفتی و دست مهربانت رفت در خاک

 

رفتی و از داغت عزادارند افلاک

 

با خویش بردی آن نگاه مهربان را

 

آن رحمت جاری و پاک و بیکران را

 

رفتی ولی بوی تو را دارد مدینه

 

ابری شده از غصه می بارد مدینه

 

یک عمر در راه خدا سختی کشیدی

 

رفتی ولی از امتت خیری ندیدی

 

قرآن صدایت می زند برگرد احمد

 

آیات رحمن غرق ذکر یا محمد

 

برگرد آیات خدا بی تو غریبند

 

آیات نور و انّما بی تو غریبند

 

غار حرا دلتنگ شبهای تو مانده

 

در حسرت یک بوسه از پای تو مانده

 

رفتی ولی در قلبهای دشمن و دوست

 

آن چهره و لبخند زیبای تو مانده

 

هر چند نشنیدند یک عده صدایت

 

در آسمان شهر آوای تو مانده

 

بر روی پیشانی ایتام مدینه

 

مثل همیشه جای لبهای تو مانده

 

نور علی نور دل غمگین زهرا

 

در ظلمت این قوم زهرای تو مانده

 

رفتی برایش ناله مانده درد مانده

 

رفتی علی در بین صد نامرد مانده

 

آقا تو رفتی بیت الأحزان را ندیدی

 

سینه زدن بر خاک سوزان را ندیدی

 

رفتی ندیدی ناله های دخترت را

 

خون گریه ها و ربنای دخترت را

 

رفتی ندیدی بعد تو حرمت شکستند

 

دستان حیدر را میان کوچه بستند

 

رفتی سفارشهای تو روی زمین ماند

 

بعد از تو زهرا و امیرالمومنین ماند

 

بعد از علی تنها و بی یاور حسن شد

 

خونین جگر خونین دهن خونین کفن شد

 

رفتی ندیدی ماجرای کربلا را

 

رفتی ندیدی پیکر در بوریا را

 

در کربلا اجر رسالت اینچنین بود

 

جسم حسینت پاره پاره بر زمین بود

 

محمد بختیاری:
حرف از وصیت های آخر میزنی بابا

 

از پیش زهرایت کجا پر میزنی بابا

 

این لحظه ها یاد گذشته کرده ای انگار

 

حرف از وصیت های مادر میزنی بابا

 

دل شوره داری ، از نگاهت خوب می فهمم

 

داری گریزی به غمِ در میزنی بابا

 

زهرای تو پشت و پناه حیدر تنهاست

 

هرچند حرف از زخم بستر میزنی بابا

 

یک روز می بینی مرا بین در و دیوار

 

یک روز می آیی به من سر میزنی بابا

 

گفتی که خیلی زود می آیم کنار تو

 

پس لحظه ها را می شمارد یادگار تو

 

قادر طراوت پور:

الا ای چشمه نور خدا در خاک ظلمانی

 

زمین با نور اخلاق تو می‌گردد چراغانی

 

به گرداگرد لبخند تو می‌چرخند شادی‌ها

 

از آن بهتر نمی‌دانی که طفلی را بخندانی

 

چو چشم آسمان منظومه نسل تو خورشیدی

 

چو باغ کهکشان دنباله راه تو نورانی

 

تحیّر بهترین وصف است در شام تماشایت

 

«بحیرا» می‌برد هر صبح نامت را به حیرانی

 

به لبخندی مسیحا را دم روح‌القدس دادی

 

سلیمان را نشاندی بر سر تخت سلیمانی

 

فرود آمد فراز کاخ کسرا با قدوم تو

 

به خود لرزید از نام تو شاهنشاه ساسانی

 

دلم را مهربان من! به پابوس تو آوردم

 

که آرامند در پای تو دریاهای طوفانی

 

ببخشا بر من ای آیینه رحمت! که می‌خواهم

 

بگویم حرف‌هایی را که خود ناگفته می‌دانی

 

پر از شوق تماشاییم و از دیدار محرومیم

 

حرامی‌ها سر راه و بیابان‌ها مغیلانی

 

چنان شام سیه آغاز صبح ما سیه‌روزی

 

چنان خواب گران پایان شام ما پریشانی

 

«خلافت» شد چنان طوفان که دریا را به کف گیرد

 

«جماعت» شد چنان ساحل زمین‌گیر گرانجانی

 

«یهودیها» میان امتت سرگرم خونریزی

 

«سعودی‌ها» به جنگ کودکان گرم رجزخوانی

 

طواف کعبه را برعکس فهمیدند این امّت

 

ابوسفیان امیر است و علی در خانه زندانی

 

سر منبر ابوجهل است و بر مسند ابومروان

 

مدینه سر به زیر افکنده از شرم پشیمانی

 

به خون و اشک می‌گرییم «أشکو یا رسول‌الله»

 

که گردن می‌کشد تیغ خیانت سمت عریانی

 

حجاز است و بنی‌شدّاد؛ مصر است و بنی دجّال

 

عراق است و بنی‌صدام، شامات است و سفیانی

 

به مسجدها «خلافت» می‌کند بیعت به خونریزی

 

به منبرها «جهالت» می‌دهد فتوی به نادانی

 

«ملک حجّاج» سرمست از شراب تلخ صهیونی

 

سپاه فیل را در مکّه می‌خواند به مهمانی

 

«خلافت» با «یزید»ی‌ها «امامت» با «ولید»ی‌ها

 

کلیمی‌ می‌دهد تعلیم آداب مسلمانی

 

دمشق آوار آوار و حلب آواره آواره

 

فلسطین در «حضر موت» و یمن در مرگ و ویرانی

 

نشان از یورش تیمور دارد «جبهه‌النصره»

 

شرف دارند بر «داعش» مغول‌های بیابانی

 

ملک گرگ و ملک خرس و ملک مار و ملک عقرب

 

سعودی‌های وهّابی، برادرهای شیطانی

 

مسلمان می‌کشند این ناجوانمردان به نام تو

 

مسیحی می‌برند این نامسلمان‌ها به قربانی

 

شکوه سرفرازی را به یغما برد خودبینی

 

برای بهترین امّت نه سر ماند و نه سامانی

 

در این عمری که در تکرار باطل رفت می‌مانم

 

که درمان پشت دردی بود و دردی پشت درمانی

 

چه می‌شد امّت افتاده در آتش به پا خیزند؟

 

میان شعله برخیزند از خواب زمستانی

 

رضا اسماعیلی:

شبی که نور زلال تو در جهان ُگـــــــم شد

 

سپیده جامه سیه کرد و ناگــــهان گم شد

 

ستاره خـــون شد و از چشم آسمان افتاد

 

فلک ز جلـــوه فرو ماند و کهکشان گم شد

 

به باغ سبز فلک ، مــــهر و مــــاه پژمـــــردند

 

زمین به سر زد و لبخند آســـمان گــم شد

 

دوبــــاره شب شد و در ازدحـــــام تاریکـی

 

صـــــدای روشن خورشید مهربـان گم شد

 

پس از تـــو، پرسش رفتن بدون پاسخ مـاند

 

به ذهــــن جــاده ، تکاپوی کـــاروان گم شد

 

بهـــــار، صید خزان گشت و باغ گل پژمـــرد

 

شبی که خنده ی شیرین باغبـــان گم شد

 

ترانـــــــه ار لب معصوم « یــــاکریــم » افتاد

 

نسیم معجــــــزه ی گل ، ز بوستان گم شد

 

شکست قلب صبـــــور فرشتگـــان از غـم

 

شبی که قبـلـه ی توحید عاشقان گــــم شد

 

رسید حضـــــــــرت روح الامین و بر سر زد

 

کشید صیحه ز دل ، گفت : بوی جــان گم شد

 

نشست بغض خــــــدا در گلوی ابراهـیـــم

 

شبی که کعبه ی جان ، قبله ی جهـان گم شد

 

غرور کعبــــــــه از این داغ ناگهــــان پاشید

 

نمــــــــاز و قبله و سجاده و اذان گـــم شد

 

« ستاره ای بدرخشید و ... » ، تسلیت ای عشق !

 

ز چشم زخم شب فتنه ، ناگهــــــان گم شد

 

به عـزم وصف تو دل تا که از میان برخاست

 

قلـم به واژه فرو رفت و ناگهـــــــان گم شد

 

به هفت شهر جمــــــال تو ای دلیل عشق !

 

شبیه حضـــــــــرت عطار، می توان گم شد

 

به زیـــــــر تیغ غمت، در گلــــوی مجنونــــم

 

ز شوق وصل تو، فریـــاد « الامـــــان » گم شد

 

از آن دمی که دلــم خوش نشین داغت شد

 

به مرگ خنده زد و از غم جهــــــــان گم شد

 

محسن حنیفی:

تشبیه و وصف روی تو کار خیال نیست

 

آئینه ی وجود خدا را مثال نیست

 

بر هرچه هست،نام محمّد نوشته اند

 

آری که اسم و رسم خدا را زوال نیست

 

این اعتقاد ماست که لقمه به جای خود

 

حتی نفس کشیدن بی تو حلال نیست

 

ما را محبّت نبوی رو سپید کرد

 

رویش سیاه هرکه غلام بلال نیست

 

از جمع ما ابوذر و سلمان درست کن

 

این جمله کارها که برایت محال نیست

 

در خاک ما اویس قرن رشد می کند

 

وقتی برای دیدن رویت مجال نیست

 

بال و پر شکسته تو را درک می کند

 

بی روضه ی تو راه به سوی کمال نیست

 

روز دوشنبه آمد و حال تو زار شد

 

زهرا شکست پیش تو و بی قرار شد

 

روز دوشنبه غصه ی مادر شروع شد

 

آری عزای داغ پیمبر شروع شد

 

روح الامین برای تسلیّ نزول کرد

 

تا گریه های سوره ی کوثر شروع شد

 

وقت وداع دختر خود را نگاه کرد

 

حرف از شکست بال کبوتر شروع شد

 

ذکر حدیث صورت نیلی فاطمه

 

مرثیه های کوچه و یک در شروع شد

 

بر سینه اش حسین غریبش که تکیه زد

 

صحبت ز شمر و سینه و خنجر شروع شد

 

این پنج تن برای کسی گریه می کنند

 

گویا که روضه ی علی اکبر شروع شد

 

این روضه قلب آل علی را به خون کشید

 

دشمن چه دیر نیزه ز جسمش برون کشید

 

منبع: حسینیه