شرط جدی گرفته شدن امر ظهور

اتفاقا درک ساز و کار ظهور و حکومت آن حضرت(عج) هم باز می گردد به شناخت همین بخش از شرایط و سنن و داشتن یک تحلیل انسانی، اجتماعی و سیاسی از آنها. مثل این که آن احکامی که تاکنون امکان اجرا نداشته اند کدام ها هستند؟ در زمان ظهور چرا و چگونه فرصت اجرای آن احکام پدید می آید؟ به چه دلیل و با کدام ساز و کار طبیعی و اجتماعی حکومتی که از ابتدای خلقت تا کنون امکان تحقق نداشته امکان تحقق پیدا می کند؟ تمام معجزات و کرامات حضرت(عج) و عنایات خداوند متعال نیز در همین راستا قابل توجیه است.

وقتی ساز و کار حکومت یک ساز و کار طبیعی و مبتنی بر یک سری قواعد و سنن الهی شد، باید ادامه و بقای آن حکومت نیز تا روز قیامت مبتنی بر یک سری قواعد و سنن الهی باشد. در چنین وضعیتی سوال های مهمی مطرح خواهد شد که برخی از آنها عبارتند از:

اگر آدم ها به صورت اجباری و یا با معجزه، آدم های خوبی نمی شوند پس می توانند از اختیار خود استفاده کنند و باز آدم های بدی شوند. ولی ما می شنویم که در زمان ظهور و حکومت حضرت حجت(عج) آدم ها اکثرا خوب می شوند. این امر چگونه اتفاق می افتد؟

چه عاملی باعث خوب شدن اکثریت آدم ها می شود؟ چرا این خوبی ها پایدار می مانند؟ چرا بدی های آدم های بد پنهان می شود و آنها نمی توانند ضرر چندانی به جامعه بزنند؟ سرنوشت این آدم های بد که از بد بودن خود دست برنمی دارند، چه می شود و آنها در جامعه مهدوی چگونه زندگی خواهند کرد و بدی های خود را چگونه بروز خواهند داد؟

امام زمان عجل الله تعالی فرجه با مشکل فساد و نفاق چگونه برخورد خواهند کرد؟ آیا ما  همین الان هم می توانیم به سوی چنین جامعه خوبی حرکت کنیم؟ تا چه حد؟  آیا می توانیم از قواعدی که منجر به ایجاد چنین تحولی در زندگی بشر می شوند، برای حل مشکلات امروز جامعه خود استفاده کنیم؟

اساسا آیا این قواعد طبیعی بدون حضور امام معصوم(ع) قابل بهره برداری هستند؟ یا بخشی از آن هست و بخشی نیست؟ نقش حضور امام در جامعه و نقش حاکمیت او در تحقق سعادت بشر دقیقا چیست؟

وقتی نگاه عامیانه را کنار بگذاریم سوال ها یکی یکی می جوشند، و فکرها به کار می افتند. جدا از معارف و برکات فراوانی که در اثر پیگیری این سوال ها نصیب ما خواهد شد، نفس جوشش این گونه سوال ها، به معنی جدی گرفته شدن امر ظهور و راسخ شدن اعتقاد ما به فرج خواهد بود.

ضمن این که همه ما در اثر جوشش این سوال ها و سپس نزدیک شدن به پاسخ آنها وظایف خود را در این زمان و برای زمینه سازی ظهور بهتر خواهیم شناخت.

شاید بسیاری از مشکلات موجود در جامعه فعلی ما ناشی از بی توجهی به همان سنن الهی باشد که در زمان ظهور عامل حل مشکلات و سعادت بشر می شود. شاید بدون برخی از اقدام های عالمانه منتظران، اساسا بستر و زمینه های اجتماعی و مقدمه ساز ظهور فراهم نشود. شاید بخشی از انتظار ما هم باید به اقدام عالمانه تبدیل شود. شاید ما هم تا حدودی مانند آنان که انتظار را دست مایه سستی و فراز از تکلیف جهاد قرار داده اند، بی همتی و جهالت خود را با انتظار توجیه می کنیم.      

پی نوشت:

برگرفته از «انتظار عامیانه، عالمانه، عارفانه» نوشته حجت الاسلام علیرضا پناهیان