برگزاری پر چالش مراسم مذهبی در پایتخت ام‌القرای اسلام

 عقیق: عشق مردم این سرزمین به اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السّلام)، وصف نشدنی و عمیق بوده و نسل به نسل منتقل گشته، به گونه­ای که جلسات بزرگ­داشت مقام اهل بیت(علیهم السّلام) همیشه و تحت هر شرایطی با استقبال امّت مذهبی ایران، با شکوه فراوان برگزار شده است، حتّی در دوران حکومت طاغوت و حتّی در دوران ممنوعیت برگزاری چنین جلساتی... چه جان­ها که در راه اعتلای این شعائر فدا شده و چه بدن­ها که تکّه تکّه شده­اند... «اشخاص متدیّن را، به جرم آنکه در عاشورا دسته راه انداخته‌اند و شعار ضداسرائیل با خود داشته‌اند، به حبس و زجر و شکنجه کشیدند و اکنون هم در حبس به سر مى‌برند، با آنکه با کمال آرامش حرکت مى‌کردند...»[1]

با پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار نظام جهوری اسلامی، امیدهای تازه­ای در دل این امّت دل­داده­ی اهل بیت(علیهم السّلام) شکل گرفت که می­توانند در کمال آرامش مجالس مدح و مرثیه را برپا کنند و انتظار می­رفت که مسؤولین تدابیر لازم را برای برپایی هرچه با شکوه­تر این مراسمات اتّخاذ کنند؛ چرا که به قول آن مرشد سالک، آن بزرگ­مرد تاریخ، حضرت امام خمینی(رحمة اللّه علیه): «ماه محرم و صفر، ماه بركات اسلامى است و ماه زنده‏ماندن اسلام است.[2] ما هر چه داريم، از اين محرم است و از اين مجالس. مجالس تبليغ ما هم از محرم است، از اين شهادت سيدالشهدا(علیه السّلام) است.[3]محرم و صفر است كه اسلام را نگه داشته است، فداكارى سيدالشهدا(علیه السّلام) است كه اسلام را براى ما زنده نگه داشته است. ماه محرم و صفر را بايد به ذكر مصائب اهل بيت(علیهم السّلام) زنده نگه‏داريم كه با ذكر مصائب اهل بيت(علیهم السّلام)، اين مذهب تا حالا زنده مانده است.[4]»

امّا متأسّفانه با گذشت 38 سال از پیروزی انقلاب اسلامی، و به رغم تأکیدات مکرّر جانشین برحقّ امام راحل(رحمة اللّه علیه)، مقام معظّم رهبری، حضرت آیت اللّه امام خامنه ­ای(حفظه اللّه تعالی)[5]، باز شاهد برخی بی مهری­ ها در مورد برگزاری جلسات مذهبی هستیم که در این گزارش به یک نمونه اشاره می­شود، تا نمونه­ای باشد از خروار مسؤولیت­ گریزی­ های مسؤولین...

مسجد حضرت امیر(علیه السّلام) واقع در منطقه­ ی 6 تهران، در خیابان کارگر شمالی، سال­هاست که متولّی برگزاری یکی از بزرگ­ترین هیئات مذهبی تهران می­باشد. جلسات مذهبی مسجد منحصر به دهه­ ی اوّل ماه محرّم و ماه مبارک رمضان نبوده و در تمام طول سال به طور منظّم برقرار می­باشد؛ به گونه­ ای که سالانه بالغ بر 80 جلسه­ ی هیئت برگزار می­گردد؛ ضمناً جلسات آموزشی دینی نیز به طور هفتگی منعقد می­گردد. این جلسات با سابقه­ای حدود 50 سال ه، شاهد حضور واعظین و مادحین مطرح، مسؤولین کشوری و لشگری، اساتید حوزه و دانشگاه و ... در کنار هزاران نفر از امّت عاشق اهل بیت(علیهم السّلام) می­باشد.

روی سخن در این مجال اندک، معرّفی خدمات مسجد حضرت امیر(علیه السّلام) که شامل برگزاری هیئت، جلسات آموزشی دینی، نشست­های تخصّصی مذهبی، مهد کودک، دوره­های کارآفرینی، خدمات خیریه، صندوق قرض الحسنه، دوره­های تربیت مربّی و ... نمی­باشد؛ بلکه هدف بیان جایگاه مهمّ این مسجد در این نقطه­ی مرکزی تهران می­باشد.[6]

 برنامه­ ی شب­های احیای مسجد، سال­هاست که به شکل منظّم و باشکوهی برگزار می­­شود؛ به طوری که آمار حضور جمعیت در این مراسم 40 هزار نفر تخمین زده می­­شود، و آمار چند ده هزار نفری بازدید پخش آنلاین صوتی و تصویری جلسات - که عمده ­ی این بازدیدکنندگان از خارج از کشور می­باشند - نشان از اقبال عمومی به این ویژه­ برنامه ­ی احیاء دارد.

متأسّفانه به رغم اهمّیت این برنامه، سازمان­ های خدماتی توجّهی به برگزاری این جلسه نداشته ­اند و هرساله با کم ­کاری­های خود جان هزاران نفر را به خطر می اندازند. گویی تا کشته ­ای در کار نباشد متولّیان به فکر نخواهند بود. طبق بررسی­ های نگارنده، از مدّت­ ها قبل هماهنگی ­های لازم با اورژانس تهران و هم­چنین آتش­نشانی برای استقرار تیم ­های عملیاتی در کنار مسجد برای اقدام در مواقع ضروری انجام شده است. ولی در عمل، این نهادها هر کدام از زیر بار مسؤولیت شانه خالی می­کنند.

عمل­کرد آتش ­نشانی ناامیدکننده است. به رغم پیگیری­های صورت گرفته، کپسول مناسب اطفاء حریق در اختیار مسجد قرار نمی­ گیرد؛ به دلیل طولانی بودن روند اداری سازمان آتش ­نشانی متعهّد به استقرار یک تیم در محدوده­ی مراسم می­ شود؛ امّا این تیم فقط به صورت نمادین حضور دارد... در مراسم احیاء شب بیست و سوّم ماه مبارک رمضان امسال، تونل خطّ 6 مترو -که جنب مسجد در حال ساخت می­باشد- به علّت آتش سوزی موتور یکی از ماشین ­های در حال کار، دچار سانحه شده و مردم عزادار شاهد خروج انبوهی از دود و گرد و خاک از دهانه­ی تونل بودند، که منجر به فرار و ازدحام مردم در خروجی ­های منطقه شد، ولی در کمال ناباوری، تیم مستقر آتش ­نشانی در محل، اقدام به خاموش کردن آتش نمی­ کرد؛ به گفته ­­ی تیم حاضر آتش­نشانی: «حضور ما فقط نمادین است و برای اقدام باید به 125 تماس بگیرید تا در سیستم ثبت شود و سپس خودشان تیم اطفاء حریق اعزام کنند.» گویی جان مردم در مقابل بروکراسی حاکم بر این سازمان بی ارزش تلقّی می­ شد. با بحث ­های فراوان و اصرارهای زیاد برگزارکنندگان مراسم، بالاخره مأمور آتش­نشانی از ماشین پیاده شده و با کپسول به محلّ حادثه می­رود که به علّت اتلاف وقت فراوان، کارگران مترو خود از عهده ­ی اطفاء برآمده ­اند. پس از اتمام مراسم، سازمان آتش­نشانی از فردی از تیم انتظامات جلسه که با اصرار خود مأمور را مجاب به آمدن به محلّ حادثه کرده است؛ شکایت می­ کند! گویی برای سازمان آتش­نشانی خاموش کردن آتش و جلوگیری از حادثه وظیفه نیست!

 اورژانس تهران در اظهار نظری ناامیدکننده اعلام کرده که: «تا وقتی مسؤول و یا شخصیت کشوری ­ای اعلام حضور در این جلسه نکند، امکان استقرار آمبولانس در مسجد وجود ندارد.» گویا برای این آقای مسؤول اورژانس، جان مسؤولین با ارزش ­تر از چند ده هزار نفر مردم عادّی می­ باشد. و یا اورژانس تهران خود را موظّف به ارائه ­­ی خدمات به مردم عادّی نمی­داند و فقط به مسؤولین خدمات می­رساند.

در بین جمعیت، خانم محترمی دچار سانحه می­ شود ولی تیم اورژانس وجود ندارد، با تماس­های مکرّر نیز خبری از حضور اورژانس نیست، نیروهای خدوم نیروی انتظامی با بیسیم تقاضای اورژانس می ­کنند ولی باز هم خبری از حضور اورژانس نیست...

به علّت وخامت حال آن خانم، عدّه­ ای با ماشین شخصی وی را به بیمارستان منتقل می ­کنند و در این انتقال صدمه ­ای به پای او نیز وارد می ­شود؛ چرا که مردم آموزشی برای فوریت­های پزشکی ندیده ­اند. حالا بیمارستان از قبول خانم امتناع می­ کند! نهایتاً با مشکلات فراوان آن خانم از مرگ نجات پیدا می­کند.

در بین خادمین جلسه، یکی از زحمت­ کشان دچار سانحه می­­شود ولی اورژانس حضور ندارد؛ خادم جلسه با موتور به بیمارستان انتقال داده می­شود و الحمدللّه با تلاش تیم پزشکی بیمارستان، حال عمومی وی نیز بهبود می­ یابد.

حال نوبت آن است که مسؤولین آتش­نشانی و اورژانس پای مصاحبه­ های گوناگون حاضر شوند و از تلاش­های خود برای برگزاری کم حادثه ­ی مراسم احیاء امسال بگویند...

به فضل خدا، این حادثه بدون تلفات جانی از مردم عزادار به اتمام رسید، ولی سؤالی که مطرح می ­شود این است که چرا نهادهای مسؤول نباید به فکر جان مردم مؤمن باشند؟ مردمی که در هیئت دور هم جمع شده ­اند تا به عبادت خداوند یکتا بپردازند، هیئتی که هرچه داریم از آن است...

چرا همیشه به دنبال حادثه هستیم تا بعد از آن با انبوهی از مصاحبه­ ها، از اقدامات پیش­گیرانه­ی خود بگوییم و مقصّر حادثه را دیگری عنوان کنیم؟

چرا آتش ­نشانی در مقابل خاموش کردن آتش مسؤول نیست؟

چطور ممکن است که اورژانس، که متولّی فوریت­های پزشکی است، برای جان مردم ارزشی قائل نباشد؟

متولّی این ناهماهنگی و بی­ مسؤولیتی نهادهای خدماتی که از بودجه ­ی عمومی ارتزاق می­کنند؛ کیست؟