اشعار شب نوزدهم ماه مبارک رمضان (ضربت خوردن حضرت علی (ع))

احمد علوی:

 

مَردمِ کوچه‌های خواب‌آلود، چشم بیدار را نفهمیدند

مرد شب‌گریه‌های نخلستان، مرد پیکار را نفهمیدند

 

وصله‌های لباس و پاپوش‌اش، و یتیمان مست آغوش‌اش

راز آن کیسه‌های بر دوش‌اش، در شب تار را نفهمیدند

 

مردمِ دل‌بریده از بعثت، که فقط فکر آب و نان بودند

مثل اشراف عهد دقیانوس، قصه غار را نفهمیدند

 

با تبر باغ را درو کردند، حالی از باغبان نپرسیدند

خم به ابروی‌شان نیاوردند، در و دیوار را نفهمیدند

 

نیمه‌شب بود و سایه‌ها آرام، کوچه را خیس اشک می‌کردند

گفت مولا که زود برگردیم، تا غم یار را نفهمیدند

 

لات‌هایی که عبدود بودند، ابتدا با هبل بلی گفتند

بعد از آن هم که یاعلی گفتند، «أین عمّار» را نفهمیدند

 

آخر قصه‌اش بهاری بود، سوره انفطار جاری بود

عالمان قرائت و تفسیر، شوق دیدار را نفهمیدند

 

کودکانی که باخبر بودند، از همه روزه‌دارتر بودند

بس که لب‌تشنه سحر بودند، وقت افطار را نفهمیدند...

 

محمد حسین رحیمیان :

دیگر برایم دلخوشی معنا ندارد

وقتی تو را بابای من دنیا ندارد

رفتی یتیم بی قرار شهر کوفه

حس کرد تازه طفلکی بابا ندارد

رفتی برای زینب تو خستگی ماند

دیگر پرستارت به پیکر نا ندارد

خونت نوشته گوشه محراب مسجد

این کوه طور عاشقی موسی ندارد

دنیا پدر جان تا خود روز قیامت

مانند تو گریه کن زهرا ندارد

رفتی و از این شهر بردی مهربانی

کوفه برای ماندن ما جا ندارد

رفتی خیال دشمن تو گشت راحت

در سر به غیر از فکر عاشورا ندارد

فکری به حال روزگار دخترت کند

در روزهایی که حرم سقا ندارد

 

 

هادی ملک پور:

من منتظر نشسته ام اما نیامدی

تنهاترین مسافر دنیا! نیامدی

 

انبان به دوش هر شبه‌ی کوچه‌های شهر

دیگر چرا به دیدن ماها نیامدی

 

اصلا قرار بود که بابای من شوی

این چندمین شب است که بابا نیامدی

 

بی دست‌های گرم تو بدخواب می‌شوم

کابوس دیده ام همه شب تا نیامدی

 

دیدم شکسته است ستون‌های آسمان

مسجد ، نماز صبح ، خدایا! … نیامدی

 

رفتی به سجده ، بارقه‌ی تیغ و … بعد ازآن

محراب غرق خون شد و بالا نیامدی

 

کابوس بود … من بخدا باورم نشد!

حتما دلیل داشت که اینجا نیامدی

 

شب تا به صبح، خیره به در … منتظر شدم

چشمم ز گریه خیس شد اما نیامدی

 

خاکم به سر، خدا نکند، خواب من مگر-

تعبیر می‌شود که تو بابا نیامدی

 

از اشک‌های گوشه‌ی چشمان مادرم

پی برده ام به حادثه ای تا نیامدی

 

آری درست بود… گمانم درست بود

ای وای از این مصیبت عظمی … نیامدی

 

رحمان نوازانی :

بابا اتاق پر شده از بوی مادرم

وقتش رسیده پر بکشی سوی مادرم

دیگر خجل نباش تو از روی مادرم

فرقت شده شبیه به پهلوی مادرم

از پشت در دوباره تو را می زند صدا

تا که به دست تو بدهد محسن تو را

سی سال در نبودن مادر شکسته ای

پهلو به پهلویش پس آن در شکسته ای

در کوفه های درد مکرر شکسته ای

از مردم و نبودن باور شکسته ای

گر چه شکسته ای و دلت هم شکسته تر

این دل شکسته را هم از این کوفه ها ببر

یادت که هست مادر ما قد خمیده بود

یادت که هست گیسوی مادر سپیده بود

یادت که هست محسن خود را ندیده بود

یادت که هست غنچه خود را نچیده بود

آنروزها که قد تو آنجا خمیده شد

موی منم شبیه تو بابا سپیده شد

مادر رسیده عطرپیمبر بیاورد

تو تشنه ای برای تو کوثر بیاورد

مرهم برای این دل پرپر بیاورد

تا خار را ز دیده ي تو در بیاورد

حرفی بزن که مونس تو مادر آمده

حالا که استخوان زگلویت در آمده

بابا بگو به مادرم از غصه های من

از کوفه های بعد تو و ماجرای من

از بی حسین گشتن من از عزای من

از کوفه گردی من و از کربلای من

بابا بگو که زینب خود را دعا کند

بعد از حسین زود مرا هم صدا کند

مادر رسید و زخم سرت را نگاه کرد

گریه برای گودی یک قتلگاه کرد

پس رو به روسیاهی خیل سپاه کرد

نفرین به رقص خنجر مردی سیاه کرد

وشمر جالسٌ ... نفس مادرم گرفت

سر که به نیزه رفت دل معجرم گرفت

 

مسعود اصلانی :

در شب بهت چشم عرش خدا

پدري مهمان دختر بود

مثل هر شب دوباره نان و نمك

وقت افطار سهم حيدر بود

 

در گلويي كه استخوان مانده

بغض دلتنگيش ترك برداشت

با تماشاي اشك و آه پدر

چقدر اضطراب دختر داشت

 

اضطراب زمان كودكيش

متولد شد از دو چشم ترش

در نگاهش تجسم مادر

خيره مانده به رفتن پدرش

 

مرد بي فاطمه به روي لبش

آيه هاي وداع مي خواند

آسمان را نگاه مي كند و

درد او را كسي نمي داند

 

دلش از دست زندگي پر بود

سمت مسجد روانه شد بابا

عزم خود جزم كرد و راه افتاد

زير لب گفت آه يا زهرا

 

علی اکبر لطیفیان:

تو بی ابتدایی و بی انتها

شبیه پیمبر شبیه خدا

تو بالاترین نقطه ی باوری

معماترین نقطه ی زیر با

مقرب ترین جلوه ی لم یلد

و لم یولد آیه های خدا

تو آن سمت دروازه ی باوری

همانجا که می خوانمش ناکجا

مرا آن طرف ها اگر راه نیست

شما لااقل این طرف ها بیا

تو آن خواهش سبز سجاده ای

همان التماس شب انبیا

تویی مقصد اول و آخرم

مناجات شبهای غار حرا

بیا با پرو بال کروبیان

بزن وصله این گیوه ی پاره را

بزن بیل خود بر سر این زمین

بزن تا که باشم درخت شما

من از آبِ چاهِ شما خورده ام

که حالا شدم تشنه ی کربلا

خدای کرم سایه ی ناشناس

در این کوچه های بدون صدا

چنان مخلصانه کرم میکنی

که حتی نمیماندت رَدِّ پا

تو یعنی همان شاه ِ شهر منا

که داری قدم میزنی با گدا

در این سینه ی شب کجا میروی؟

از این جاده ها ، دور از چشم ما

به سمت مناجات سجاده ات

اگر میروی التماس دعا

 

سید حمیدرضا برقعی :

وقت پرواز آسمان شده بود

گوئیا آخر جهان شده بود

کعبه می رفت در دل محراب

لحظه ی گریه ی اذان شده بود

کوفه لبریز از مصیبت بود

باد در کوچه نوحه خوان شده بود

شور افتاد در دل زینب (س)

پی بابا دلش روان شده بود

در و دیوار التماسش کرد

در و دیوار مهربان شده بود

شوق دیدار حضرت زهرا

در نگاه علی عیان شده بود

خار در چشم و تیغ بین گلو

زخم ،مهمان استخوان شده بود

سایه ای شوم پشت هر دیوار

در کمین علی نهان شده بود

ناگهان آسمان ترک برداشت

فرق خورشید خون فشان شده بود

در نجف سینه بیقرار از عشق

گفت "لا یمکن الفرار" از عشق

 

 

 منبع : اشعار ارسالی ، وبلاگ سهیل عرب