پیـــامبـــر(ص) از ما شـــــاکــــی است

در هیچ جای قرآن به صراحت سخن از شکایت پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد(صلی الله علیه و آله)  از قوم خود یعنی ما مسلمانان نیامده مگر جایی که در رستاخیز شکایت نزد خداوند خواهد برد از اینکه قرآن کریم این «ثقل اکبرش» را که در نزد ما به امانت گذاشت ارج ننهادیم و در مهجوریت قرار دادیم.  «وَقَالَ الرَّسُولُ یا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً» (و پیامبر عرضه داشت:پروردگارا! قوم من قرآن را رها کردند. ) فرقان-30،این شکایت حضرت رسول(صلی الله علیه وآله) اگرچه ابعاد گوناگونی مثل مهجوریت قرآن در خواندن و شنیدن، مهجوریت قرآن در تدبر و اندیشه و مهجوریت قرآن در عمل کردن دارد اما شاید بیشترین دلیل آن شکایت از دوری از عظمتی است که از شأن و منزلت آن ناآگاهیم و آن اینکه سخن خداوند تبارک و تعالی که برای بندگانش نازل شده این گونه رها شده است چراکه شأن و منزلت پروردگار فراتر از این است که معاذالله وحی و سخنش ناخوانده و عمل ناکرده بماند.

امروز در میان ما قرآن تبدیل به مقدسی کلیشه ای برای شروع مراسم، بوسیدن تبرک جستن هنگام سفر و یا پای سفره عقد و بالای قفسه های کتاب شده است و کمتر کسی را می بینیم که بتواند حتی به خوبی قرآن را روخوانی کند و حتی قرآنی که آغازگر مراسم های ماست به خوبی شنیده نمی شود. گوشی های موبایل، کامپیوترها و میزها پرشده از مطالب، بولتن ها، روزنامه ها و مجلات سیاسی و غیره که دانستن و نادانستنش آنچنان تفاوتی به حال ما نمی کند و گم شده ایم در این هیاهوی بی در و پیکر روزگار و دعواهای حزبی و جناحی و سیاسی و جادوی رسانه های آخرالزمان؛ و بلای قوم سلیمان به جانمان افتاده است؛ «وَيَتَعَلَّمُونَ مَا يَضُرُّهُمْ وَلَا يَنفَعُهُمْ وَلَقَدْ عَلِمُوا لَمَنِ اشْتَرَیهُ مَا لَهُ فِى الْاخِرَةِ مِنْ خَلاقٍ وَلَبِئْسَ مَا شَرَوْا بِهِ أَنفُسَهُمْ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ»؛( آنها قسمتهایی را فرامی‌گرفتند که به آنان زیان می‌رسانید و نفعی نمی‌داد و مسلما می‌دانستند هر کسی خریدار این گونه متاع باشد، در آخرت بهره‌ای نخواهد داشت). بقره-102.

جلسات روخوانی، قرائت و حفظ قرآن کریم کم رونق شده و قاریان و حفاظ قرآن و محافل قرآنی از خانه های ما و رسانه های ما دورند و در مجامع و محافل و گعده ها کسی بازارش گرمتر است که از مسائل سیاسی بهره مندتر نه آنکه از قرآن و عترت بیشتر می داند. جلسات قدیمی خانگی تلاوت قرآن فراموش شده و میهمانی های تجملاتی و پرزرق و برق رونق گرفته است و این تازه گام ابتدایی مهجوریت قرآن است؛ و مدام صحبت می کنیم از انواع و اقسام مفاسد سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی بی توجه به اینکه همه اینها از نتایج دوری از قرآن است. گویا گنجی بی پایان داشته باشی و در فقر به سر بری و حتی به آن نگاه نکنی، آیا این عقل است؟

خداوند در سوره مبارکه قمر چهار بار این آیه را تکرار می کند «وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْءَانَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ» ما قرآن را برای یادآوری آسان ساختیم؛ آیا کسی هست که متذکّر شود؟! (آیه های 17و22و32و40) و یا می فرماید «أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْءَانَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا» آیا آنها در قرآن تدبّر نمی‌کنند، یا بر دلهایشان قفل نهاده شده است؟! (محمد-24) و این گام بعدی مهجوریت قرآن است که آنکه قاری آن است هم در آن نمی اندیشد و پند نمی گیرد. در قرائت مسابقه گذاشته ایم برای بیشتر خواندن و از معانی و تفاسیر و تدبر در قرآن بی بهره ایم و کمتر کسی را می بینی که سراغ تفاسیر قرآن را بگیرد. گویا گنجی بی پایان داشته باشی اما در فقر به سر ببری، آیا این عقل است؟

عمل به آیات قرآن است که فراموش شده و رها شده و در گفتار و کردار و اندیشه خود بویی از عمل به قرآن نمی بینیم و فراموش کرده ایم وصیت آخرین مولایمان علی (علیه السلام) را که فرمود:« الله، الله، فی القرآن، لایسبقکم بالعمل به غیرکم» (خدارا خدارا درباره قرآن؛ کسی غیر از شما در عمل به آن سبقت نگیرد!) و این است که عمل به قرآن در زندگی ما جاری نیست پس آیا نباید رسول گرامی اسلام از ما شاکی باشد؟

و این رفتار ما با ثقل و امانت اکبر رسول خدا بود، چه بگوییم که با ثقل اصغرش نیز همین کردیم و تمام مودت ما به خاندان گرامی ایشان و اهل بیت (علیهم السلام) خلاصه شده به برپایی مجالس عزاداری و مولودی فارغ از اینکه بخوانیم و بیندیشیم و عمل کنیم به کلام نورانی ایشان.

بیایید در ماه مبارک رمضان با خداوند و رسول گرامی اش عهد ببندیم که هرچه به هر نحو که می توانیم قرآن را از مهجوریت درآوریم. ایمان بیاوریم به اینکه تنها راه نجات ما عمل به دستورات قرآن و اهل بیت(علیهم السلام) است و بدون آنها نجاتی نخواهیم داشت.خداوندا به تو پناه می بریم از شکایت رسولت.

منبع:تسنیم