بنابراین، ممالک اسلامیه در نزد آنها، هر کدام یک لقمه است! ولی پیشرفت به سرعت، لازمه اش غفلت از دشمن پشت سر است که خداوند هر کدام از قدرت های شرق و غرب را معذّب و رقیب دشمن مقابل خود قرار داده است، و ظاهر این است که تا قیام حضرت حجت(ع) اسم اسلام باقی است.

«لایبقی من الاسلام إلا إسمه»(1) از اسلام به جز نام آن باقی نمی ماند.

اگر دو گروه در برابر هم قرار گرفته و با یکدیگر در حال جنگ باشند، و یک فرد از این دو گروه را پیدا می کرد و رئیس گروه دیگر را می ربود، گروه بی رئیس یکی از دو راه را دارند: « یا باید تسلیم شوند و یا بدون رهبر با دشمن مخالف بجنگند.»

حال ما مسلمانان با کفار تقریبا همین طور است...

آیا نباید مواظبت و محافظت کنیم؟...

از جمله راه های محافظت و مواظبت این است که اولاً گول کفار را نخوریم، ثانیا: آن چه را که به ما هدیه می دهند ـ تا مجذوب آن ها شویم و از این راه بر ما مسلمانان و منافع ما مسلط شوند و بر ما ظلم و ستم کنند ـ قبول نکنیم...

غیبت آن حضرت تا کی ادامه دارد و چرا اینقدر طولانی شده است؟

چه باید گفت؟ معلوم نیست تا کی؟ در تمام امت های گذشته غیبت مقدّر شده است، ولی در هیچ امتی چنین غیبتی با وقت نامعلوم و غیر مقدّر اتفاق نیفتاده است.

ما مسلمانان امتحان خود را با پیغمبر(ص) و یازده امام (ع) در زمان حضورشان پس داده ایم! اگر این یکی هم ظاهر می شد، لابد به قربانش می رفتیم!!

کسانیکه در زمان ائمه(ع) به بنی امیه و بنی عباس گرایش داشتند، مگر دیوانه بودند؟!  آنها از میان دو راه، دین و دنیا، دنیا و ضد آخرت را انتخاب می کردند! و هنوز مناصب آنها بر ما عرضه نشده تا امتحان خو را پس بدهیم!

پی نوشت ها:

1_(کافی ج 8 ص 308)

منبع: جام نیوز

211008