در این حال بین دو طائفه «ذکرت» و «شمرت» در نجف اشرف جنگ بود؛ و بام‌ها را سنگر کرده بودند و پیوسته به یکدیگر از روی بام‌ها تیراندازی می‌کردند و این طرف شهر با طرف دیگر شهر با همدیگر می‌جنگیدند. «ذکرت‌ها» غلبه نموده و طائفه «شمرت‌ها» را عقب می‌زدند و همین جور خانه به خانه، پشت بام به پشت بام می‌گرفتند و جلو می‌آمدند.
در پشت بام ایشان نیز طائفه شمرت‌ها سنگر گرفته بودند و از روی بام به ذکرت‌ها می‌زدند. چون ذکرتی‌ها غلبه کردند، بر این پشت بام آمدند و دو نفر از شمرتی ها را در روی بام کشتند؛ و مرحوم قاضی هم در ایوان نشسته و تماشا می‌کنند؛  و چون ذکرتی‌ها بام را تصرف کردند و شمرتی‌ها عقب نشستند، آمدند و حیاط خانه و خانه را تصرف کردند و دو نفر از شمرتی‌ها را در ایوان کشتند و دو نفر دیگر را در صحن خانه کشتند که مجموعا در خانه شش نفر کشته شدند.

و مرحوم قاضی می‌فرموده است: وقتی که آن دو نفر را در پشت بام کشتند، از ناودان مثل باران همین‌ طور داشت خون پائین می‌آمد. و من همین طور نشسته‌ام بر جای خود و هیچ حرکتی هم نکردم. و بعد از این بسیار، ذکرتی‌ها ریخته بودند ودر داخل اطاق‌ها و هرچه به درد خور آنان بود جمع کرده و برده بودند. بلی لطفش این بود که مرحوم قاضی می‌گفت: من حرکت نکردم؛ همین جور که نشسته بودم، نشسته بودم تماشا می‌کردم.
این حالات را «فنای در توحید» گویند؛ که در آن حال شخص سالک غیر از خدا چیزی را نمی‌نگرد و تمام حرکات و افعال را جلوه حق مشاهده می‌کند.»
 

پی نوشت:

کتاب اسوه عارفان – ص 57
منبع:تسنیم