حتی پیامبر (ص) و ائمه (ع) نیز از آن کناره گیری نمی کردند...

داود(ع) 40 روز گریست، آنگاه خدا به آهن وحی فرمود که برای بنده ام داود نرم شو. آهن به فرمان خدا برای او نرم شد و داود هر روز زرهی می ساخت و آن را به هزار درهم می فروخت و از بیت المال بی نیاز شد.(3)

شخصی به امام صادق(ع) عرض کرد: من نمی توانم با دستم کار کنم و راه تجارت را نیز به خوبی نمی دانم و اکنون محروم و محتاج هستم، آن حضرت (ع) فرمود: کارگری کن و بر سر خود بار ببر تا از مردم بی نیاز شوی. رسول خدا (ص) هم سنگی بر شانه خود حمل کرد و در یکی از دیوارهای باغ خود به کار برد که آن سنگ هنوز در آنجا هست.(4)

امام صادق(ع) فرمود: امیرمومنان(ع) هیزم جمع می کرد و آب از چاه می کشید و شخم می زد و از دسترنج خود هزار برده آزاد کرد و به جارو کردن خانه می پرداخت و فاطمه(س) نیز با دستانش گندم را آرد و آن را خمیر می کرد و نان می پخت.(5)

راوی می گوید: وقتی امیرمومنان(ع) از جهاد فارغ می شد به آموزش مردم و داوری در میان آنان می پرداخت و هرگاه از آن نیز فارغ می شد در باغ خویش مشغول به کار می شد و با این وصف به ذکر خدای جل جلاله اشتغال داشت.(6)

حسن بن علی بن ابی حمزه از پدرش نقل می کند که گفت: امام موسی کاظم(ع) را دیدم که در زمین خود کار می کرد و پاهای او غرق عرق شده بود.

گفت: فدایت شوم!کارگران کجایند؟ فرمود: ای علی! کسانی با دست خود در زمین خویش کار کردند که از من و پدرم برتر بودند. گفتم" کدام کسان؟ فرمود: رسول خدا(ص) و امیرمومنان(ع) و همه پدرانم با دست خود کار می کردند و این سیره انبیا ، رسولان و صالحان است.(7)

ابوعمرو شیبانی گوید: امام صادق(ع) را دیدم که بیلی در دست و پوششی درشت بر تن داشت و در باغ خود کار می کرد و عرق از بدنش فرو می ریخت، عرض کردم: فدایت شوم! بیل را به من بدهید تا به جای شما کار کنم. فرخود: من چنان دوست دارم که شخص در گرمای آزاردهنده آفتاب، برای تامیین نیازهای زندگی خود رنج بکشد.(8)