آنچه الان می‌خواهم بحث کنم،‌ قضیۀ ربا است. غربی‌ها این ربا را ندارند و این خیلی عجیب است و ما اگر خون گریه کنیم جا دارد.

 

الان در دنیای غرب نرخ سود وام آن یک درصد است و در امریکا از یک درصد هم کمتر است و در ژاپن نیم درصد است. اما در جمهوری اسلامی از چهل درصد شروع می‌شود تا ببینیم انصاف‌ها و بدبختی‌ها تا کجا کشیده می‌شود و لاأقل سیزده یا چهارده یا پانزده درصد است.

 

 معنای نرخ سود پانزده درصد،‌ یعنی رباخواری، امّا در میان ما اینقدر شایع است. ما می‌گوییم غربی‌ها بد هستند و مواد مخدر را آنها ترویج می‌کنند و داعشی‌ها از غرب سرچشمه می‌گیرند که این امریکای جنایتکار و صهیونیسم‌ها داعشی درست کرده‌اند.

 

 غربی‌ها بدند و ما را از نظر اقتصادی فلج کرده‌اند، اما نرخ سود آنها یک درصد یا نیم درصد است؛ اما ما رسیده‌ایم به اینجا که می‌خواهد دختر شوهر دهد و مجبور است وامی بگیرد و بعضی اوقات سه چهار میلیون آن، ده میلیون می‌شود و ربا روی ربا شده و ربای مضاعف شده است.

 

 البته نباید این وام‌ها را بگیرد و نباید اشتباه کند، ولی تجمّل‌گرائی‌ها و بدبختی‌های اجتماع او را مجبور کرده که این وام را بگیرد و وقتی ندارد که ماه به ماه بدهد، آنگاه ربای مضاعف می‌شود. مثلاً‌ باید صد هزار تومان بدهد و ندارد و ماه بعد دویست هزار تومان می‌شود و یک سال یا دو سال طول بکشد، اگر چهار میلیون گرفته، ‌لاأقل باید چندین برابر بدهد و کسی که برای او ضمانت کرده، گرفتار می‌شود و این هم بدبخت می‌شود.

 

 این معنای آیۀ شریفۀ «یَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبا وَ یُرْبِی الصَّدَقاتِ» است.

 

 پس ما بیائیم لاأقل خوبی‌های غربی‌ها و از جمله اینکه رباخوری ندارند را یاد بگیریم. این نرخ سود که ما به آن کارمزد می‌گوییم و متأسّفانه کارمزدهای ما خیلی بد شده است. اولاً ‌رباخواری از بانک‌ها به خیریّه‌ها رفته است.

 

اینها خیلی گریه دارد و کمرشکن است. آهسته آهسته ربا می‌خوریم و ربا می‌دهیم، و به این تقلب در قانون می‌گویند. به اسم خیریّه و قرض‌الحسنه و به اسم بانک منهای ربا و به اسم جعاله و شرکت و غیره، همه رباخور می‌شوند. در حالی که قرآن واجب می‌داند که به کسانی که ندارند، برسند. اگر جهیزیۀ دخترش را ندارد، هرکه دارد باید بدهد. باید این دختر را با جهیزیه‌ای که آبرویش حفظ شود، به خانۀ شوهر بفرستند. ما باید پسر عزب نداشته باشیم.

 

 ما اگر پسر عزب داشته باشیم و کمکی به او نکنیم، در روایت داریم که او(کسی که کمک نکرده) را به صف محشر می‌آورند و چشم‌ها از ترس به گودی فرو رفته است و در پیشانی او نوشته شده: «آیِسٌ مِنْ رَحْمَهِ اللَّهِ»

 

این جهنّمی است و دست‌هایش از عقب بسته شده و بعد خطاب می‌شود: این خائن به خدا و خائن به پیغمبر و خائن به اسلام عزیز است. بالاخره ندای خائن به این شخص می‌شود و بعد علت می‌آورند که این می‌توانست جامعه را اداره کند و اما نکرد. بعد می‌گویند: این می‌توانست جهیزیۀ این دختر را بدهد اما نداد یا این پسر عزب را زن بدهد اما نداد. برسد به آنجا که این مجبور شود که ربا دهد یا نرخ سودش سی و پنج یا چهل درصد شود.

 

 خیال نکنید فقط یک روایت است، بلکه مرحوم کلینی«رضوان‌الله‌تعالی‌علیه» در اصول کافی بیش از پنجاه روایت این‌گونه نقل می‌کند و روایات صحیح‌السند و ظاهرالدلاله است و به این قانون مواسات می‌گوییم و قانون مواسات یعنی قانون برادری. اینکه بین ما مشهور شده که این اخلاق است، اینطور نیست، علاوه بر اینکه اخلاق است‌، حکم و فقه است.

منبع:جام