«رُوِیَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ یَمُوتُ فِی شَرْقِ الْأَرْضِ‏وَ غَرْبِهَا إِلَّا حَشَرَ اللَّهُ جَلَّ وَ عَلَا رُوحَهُ إِلَى وَادِی السَّلَامِ قِیلَ وَ أَیْنَ وَادِی السَّلَامِ قَالَ بَیْنَ وَادِی النَّجَفِ وَ الْكُوفَةِ كَأَنِّی بِهِمْ خَلْقٌ كَبِیرٌ قُعُودٌ یَتَحَدَّثُونَ عَلَى مَنَابِرَ مِنْ نُور؛[1]

از حضرت ابى عبد اللَّه روایت شده كه فرمود: هر مؤمن كه در شرق یا غرب زمین بمیرد خداى تعالى روح او را در وادى السلام محشور كند و برانگیزاند پرسیده شد وادى السلام كجاست فرمود میان نجف و كوفه گویا مى‏بینم گروه فراوانى نشسته‏‌اند بر فراز منبرهائى از نور حدیث می‌كنند.»

حبّه عرنى می گوید:  به همراه أمیر المؤمنین علیه السّلام به پشت كوفه رفتم، در وادى السّلام ایستاد و گویا با مردمى گفتگو می‌كرد، من با او ایستادم تا خسته شدم و نشستم تا خسته شدم و باز ایستادم تا مانند نخست دوباره خسته شدم باز هم نشستم تا خسته شدم باز برخاستم و ردایم را جمع كردم و گفتم: اى امیر المؤمنین من از طول ایستادن تو نگرانم ساعتى آسایش فرما، سپس رداء را انداختم تا بر آن بنشیند، بمن فرمود: اى حبّه آنچه رخ داد جز گفتگو و انس با مؤمن نیست. گفتم: اى امیر المؤمنین راستى آنها (ارواح مومنین) هم چنین‏ اند؟ فرمود: آرى، و اگر پرده برایت برداشته شود بینى جوقه جوقه گرد هم زانو زده و گفتگو با هم دارند، گفتم بدن هستند یا ارواحند؟ فرمود: ارواحند، هیچ مؤمنى در هیچ جاى زمین نمیرد جز بروحش گفته شود، به وادى السّلام برس كه آن البته بقعه ایست از بهشت عدن.[2]