به خون نشست غروبی تمام حاصل تو
نماند غیر هلالی ز ماه کامل تو

تو آن بزرگ غریبی که نیست واهمه ات
ز لشگری که کشیده است صف مقابل تو

هنوز با لب خشکیده ذکر می گویی
به غیر عشق که فهمید چیست در دل تو

بخوان دوباره و گودال را به عرش ببر
که با خدات کمانیست حدفاصل تو

نبینمت که به خاک آرمیده ای اینسان
به غیر دوش پیمبر کجاست منزل تو

چنین که هستی خود را فدای حق کردی
شفاعت همه ی خلق نیست قابل تو

تمام عمر به خورشیدت احتیاجی نیست
تویی که زینب کبری ست شمع محفل تو




حس می کنی زمین و زمان گریه می کنند
وقتی که جمع سینه زنان گریه می کنند

باز این چه شورش است که در خلق عالم است
در ماتم تو پیر و جوان گریه می کنند

این سیل اشک ها که ز هر دیده جاری است
چون ابر با تمام توان گریه می کنند

تو کیستی که در غم از دست دادنت
مردان ما شبیه زنان گریه می کنند

با یاد آن نماز جماعت که نیمه ماند
گلدسته ها اذان به اذان گریه می کنند

زینب اسیر می شود آری عجیب نیست
سرها اگر به روی سنان گریه می کنند