اصولاً كسي كه مرده و دستش از دنيا كوتاه است، آيا اين از بدخواهي نيست كه بخواهيم او از رحمت حق دور شود؟ ما از انسان‌ها متنفر نيستيم، بلكه از اعمالشان متنفريم، پس چرا در زيارت عاشورا كسي كه مرده است را لعن ميكنيم؟ آن هم لعني هميشگي؟
عقیق:زيارت عاشورا را – با توجه به معني‌اش- مي‌خواندم، كه اين سؤال مرا به خود مشغول كرد. پيشاپيش از پاسخ شما متشكرم.
3. «وَ الْعَنْ عُبَيْدَ اللَّهِ بْنَ زِيادٍ وَ ابْنَ مَرْجانَةَ وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً وَ آلَ اَبى سُفْيانَ وَ آلَ زِيادٍ وَ آلَ مَرْوانَ اِلى يَوْمِ الْقِيمَةِ» «عَلَيْهِمْ مِنْكَ اللَّعْنَةُ اَبَدَ الْآبِدينَ» اصولا كسي كه مرده و دستش از دنيا كوتاه است، آيا اين از بدخواهي نيست كه بخواهيم او از رحمت حق دور شود؟ آيا اين از «رحمة للعالمين» بودن دور نيست؟
ما معتقديم ائمه دشمنانشان را هم دوست داشتند، حتي كسي را كه با او مي‌جنگيدند، به سرنوشتشان علاقه‌مند بودند، و هميشه پيش از شروع جنگ آنها را به راه حق و صحيح راهنمايي مي‌كرده‌اند. يعني مي‌خواستند مردم را به رحمت حق نزديك سازند. ما از انسان‌ها متنفر نيستيم، بلكه از اعمالشان متنفريم (لو علم المدبرين كيف اشتياقي بهم لماتوا شوقا). پس چرا كسي كه مرده است را لعن ميكنيم. آن هم لعني هميشگي؟
پاسخ اجمالي
لعن بر يزيد و امثال او، قبل از هر كسي، از سوي ذات حق تعالي، و نبي خاتم (ص) و اوصياء او (ع) صورت گرفت كه عين رحمت و مجسمه رحمت الاهي، نسبت به خلق الله هستند.
عده اي از مردم عليرغم آزادي و شناخت به دين الاهي و مجازات هاي ناشي از آن، از فرامين و مضامين دين سرپيچي مي كنند و علاوه بر تجاوز به حق خود، تجاوز به حق الله و حق الناس مي كنند و با اين نافرماني و تجاوز ها، خود را مستحق لعن و عذاب دنيوي و اخروي مي كنند.
بنابراين لعن بر ملعونين كه به تأسي از فعل الاهي، نبوي و ائمه (ع) است ناشي از زشتي ها و پليدي هاي ملعونين است. آنان آن قدر در گناه و معصيت فرو رفته اند كه خود را مستحق عذاب هميشگي خداوند كرده اند. رحمت حق بنا بر تعاليم قرآن كريم و اهل بيت (ع) به افرادي تعلق مي گيرد كه خود را در مسير نسيم آن قرار دهند. از اين رو قرآن از كساني ياد مي كند كه براي ابد در عذاب خداوند معذّب اند.
پاسخ تفصيلي
ذات حق تعالي كه خود خاستگاه رحمت است ، در قرآن كريم افراد زيادي را مورد لعن قرار داده است؛ مانند: كساني كه خداوند و رسولش را اذيت مي كنند، منافقين و مشركين از زن و مرد، آناني كه آيات الاهي را كتمان كردند، يهودياني كه معتقد بودند دست خداوند بسته است و كساني كه نسبت ناروا به زنان مؤمن مي دهند.[1]
همه اين موارد نشان مي دهد، بعضي انسان ها با توجه به اختياري كه خداوند به آنها داده است، آن قدر در گناه و معصيت فرو مي روند كه خود را مستحق عذاب هميشگي خداوند مي كنند. رحمت حق بنا بر تعاليم قرآن كريم، پيامبر و اهل بيت (ع) به افرادي تعلق مي گيرد كه خود را در مسير نسيم آن قرار دهند. قرآن از كساني ياد مي كند كه براي ابد در عذاب خداوند معذّب اند.[2]
پس اگر از طرف خداوند و يا پيامبر و ائمه (ع) نسبت به لعن عده اي دستوري رسيده باشد؛ نتيجه مي گيريم كه اين افراد كساني بوده اند كه تمام راه هاي وصول رحمت خداوند را به سوي خود بسته و غرق در معاصي و مخالفت با خداوند شده اند، به طوري كه ديگر اميدي به نجاتشان نيست. امام علي (ع) و امام حسين و ... (ع) اگرچه همان طور كه گفتيد در ابتداي هر جنگ، افراد را به راه حق راهنمايي مي كردند؛ اما در صورت نپذيرفتن، با آنها به شديدترين وجه برخورد مي كردند.
اصولاً چرا نبايد كارهاي شخص ظالمي كه فوت كرده است بازگو گردد و به سبب آن، او را مورد لعن قرارداد؟
هنوز هم بعد از بيش از هزارسال از نزول قرآن، پرونده كساني مانند ابولهب باز است كه در قران مي خوانيم:"دو دست ابولهب بريده باد! "[3]
تبرّي(بيزاري) جستن از دشمنان خداوند و اهل بيت (ع) يكي از دستورات اساسي مذهب شيعه است. دوست داشتن(يا همان تولّا) دركنار تبري است كه معنا مي دهد.
در بعضي از روايات، لعن بر دشمنان خدا و اهل بيت (ع) بر صلوات و درود بر اين ذوات مقدسه برتري داده شده است.[4]
بله! ما از انسان هاي مؤمن كه احياناً كارهاي خلافي هم انجام مي دهند متنفر نيستيم، بلكه از عمل آنان بيزاريم. اما كساني كه با آشكار شدن حقيقت، باز هم گناهان بزرگي همچون قتل اولياء خدا را انجام مي دهند، چطور؟!
از امام كاظم(ع) روايت شده است كه فرمود: در باره دوستان ما كه كارهاي خلاف انجام مي دهند از عملشان بيزاري بجوئيد نه از خودشان.[5]
اما كساني كه حق ائمه (ع)، كه براي دستگيري و هدايت مردم به سوي خداوند و كشاندن آنان به سوي رحمت واسعه الاهي آمده بودند، را انكار كرده وخون مقدس آنان را بر زمين ريخته و نسلهاي بشريت را از اين فيض عظيم دور كردند؛ خود را براي هميشه مستحق لعن و نفرين خداوند و همه اولياء الاهي كردند. عذاب جاودانه اي كه به جرم محروم كردن بشر، تا قيامت، از مشعل هاي هدايت، برآنان نازل مي شود.
پی نوشت ها:
[1] احزاب، 57؛ فتح، 6؛ بقره، 159؛ مائده، 64؛ نور، 23.
[2] احزاب، 65.
[3] مسد، 1.
[4] نجفي رازي،ابوالحسن بن محمد،مجمع النورين وملتقي البحرين، ص 243، انتشارات آل عبا، قم
[5] قَالَ قُلْتُ لِأَبِي الْحَسَنِ مُوسَى ع الرَّجُلُ مِنْ مَوَالِيكُمْ يَكُونُ عَارِفاً يَشْرَبُ الْخَمْرَ وَ يَرْتَكِبُ الْمُوبِقَ مِنَ الذَّنْبِ نَتَبَرَّأُ مِنْهُ فَقَالَ تَبَرَّءُوا مِنْ فِعْلِهِ وَ لَا تَتَبَرَّءُوا مِنْهُ أَحِبُّوهُ وَ أَبْغِضُوا عَمَلَهُ قُلْتُ فَيَسَعُنَا أَنْ نَقُولَ فَاسِقٌ فَاجِرٌ فَقَالَ لَا الْفَاسِقُ الْفَاجِرُ الْكَافِرُ الْجَاحِدُ لَنَا النَّاصِبُ لِأَوْلِيَائِنَا أَبَى اللَّهُ أَنْ يَكُونَ وَلِيُّنَا فَاجِراً وَ إِنْ عَمِلَ مَا عَمِلَ وَ لَكِنَّكُمْ تَقُولُونَ فَاسِقُ الْعَمَلِ فَاجِرُ الْعَمَلِ مُؤْمِنُ النَّفْسِ خَبِيثُ الْفِعْلِ طِيبُ الرُّوحِ وَ الْبَدَنِ الْخَبَرَ . مستدركالوسائل ج : 12 ص : 237.منبع: اسلام كوئست
3. «وَ الْعَنْ عُبَيْدَ اللَّهِ بْنَ زِيادٍ وَ ابْنَ مَرْجانَةَ وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً وَ آلَ اَبى سُفْيانَ وَ آلَ زِيادٍ وَ آلَ مَرْوانَ اِلى يَوْمِ الْقِيمَةِ» «عَلَيْهِمْ مِنْكَ اللَّعْنَةُ اَبَدَ الْآبِدينَ» اصولا كسي كه مرده و دستش از دنيا كوتاه است، آيا اين از بدخواهي نيست كه بخواهيم او از رحمت حق دور شود؟ آيا اين از «رحمة للعالمين» بودن دور نيست؟
ما معتقديم ائمه دشمنانشان را هم دوست داشتند، حتي كسي را كه با او مي‌جنگيدند، به سرنوشتشان علاقه‌مند بودند، و هميشه پيش از شروع جنگ آنها را به راه حق و صحيح راهنمايي مي‌كرده‌اند. يعني مي‌خواستند مردم را به رحمت حق نزديك سازند. ما از انسان‌ها متنفر نيستيم، بلكه از اعمالشان متنفريم (لو علم المدبرين كيف اشتياقي بهم لماتوا شوقا). پس چرا كسي كه مرده است را لعن ميكنيم. آن هم لعني هميشگي؟
پاسخ اجمالي
لعن بر يزيد و امثال او، قبل از هر كسي، از سوي ذات حق تعالي، و نبي خاتم (ص) و اوصياء او (ع) صورت گرفت كه عين رحمت و مجسمه رحمت الاهي، نسبت به خلق الله هستند.
عده اي از مردم عليرغم آزادي و شناخت به دين الاهي و مجازات هاي ناشي از آن، از فرامين و مضامين دين سرپيچي مي كنند و علاوه بر تجاوز به حق خود، تجاوز به حق الله و حق الناس مي كنند و با اين نافرماني و تجاوز ها، خود را مستحق لعن و عذاب دنيوي و اخروي مي كنند.
بنابراين لعن بر ملعونين كه به تأسي از فعل الاهي، نبوي و ائمه (ع) است ناشي از زشتي ها و پليدي هاي ملعونين است. آنان آن قدر در گناه و معصيت فرو رفته اند كه خود را مستحق عذاب هميشگي خداوند كرده اند. رحمت حق بنا بر تعاليم قرآن كريم و اهل بيت (ع) به افرادي تعلق مي گيرد كه خود را در مسير نسيم آن قرار دهند. از اين رو قرآن از كساني ياد مي كند كه براي ابد در عذاب خداوند معذّب اند.
پاسخ تفصيلي
ذات حق تعالي كه خود خاستگاه رحمت است ، در قرآن كريم افراد زيادي را مورد لعن قرار داده است؛ مانند: كساني كه خداوند و رسولش را اذيت مي كنند، منافقين و مشركين از زن و مرد، آناني كه آيات الاهي را كتمان كردند، يهودياني كه معتقد بودند دست خداوند بسته است و كساني كه نسبت ناروا به زنان مؤمن مي دهند.[1]
همه اين موارد نشان مي دهد، بعضي انسان ها با توجه به اختياري كه خداوند به آنها داده است، آن قدر در گناه و معصيت فرو مي روند كه خود را مستحق عذاب هميشگي خداوند مي كنند. رحمت حق بنا بر تعاليم قرآن كريم، پيامبر و اهل بيت (ع) به افرادي تعلق مي گيرد كه خود را در مسير نسيم آن قرار دهند. قرآن از كساني ياد مي كند كه براي ابد در عذاب خداوند معذّب اند.[2]
پس اگر از طرف خداوند و يا پيامبر و ائمه (ع) نسبت به لعن عده اي دستوري رسيده باشد؛ نتيجه مي گيريم كه اين افراد كساني بوده اند كه تمام راه هاي وصول رحمت خداوند را به سوي خود بسته و غرق در معاصي و مخالفت با خداوند شده اند، به طوري كه ديگر اميدي به نجاتشان نيست. امام علي (ع) و امام حسين و ... (ع) اگرچه همان طور كه گفتيد در ابتداي هر جنگ، افراد را به راه حق راهنمايي مي كردند؛ اما در صورت نپذيرفتن، با آنها به شديدترين وجه برخورد مي كردند.
اصولاً چرا نبايد كارهاي شخص ظالمي كه فوت كرده است بازگو گردد و به سبب آن، او را مورد لعن قرارداد؟
هنوز هم بعد از بيش از هزارسال از نزول قرآن، پرونده كساني مانند ابولهب باز است كه در قران مي خوانيم:"دو دست ابولهب بريده باد! "[3]
تبرّي(بيزاري) جستن از دشمنان خداوند و اهل بيت (ع) يكي از دستورات اساسي مذهب شيعه است. دوست داشتن(يا همان تولّا) دركنار تبري است كه معنا مي دهد.
در بعضي از روايات، لعن بر دشمنان خدا و اهل بيت (ع) بر صلوات و درود بر اين ذوات مقدسه برتري داده شده است.[4]
بله! ما از انسان هاي مؤمن كه احياناً كارهاي خلافي هم انجام مي دهند متنفر نيستيم، بلكه از عمل آنان بيزاريم. اما كساني كه با آشكار شدن حقيقت، باز هم گناهان بزرگي همچون قتل اولياء خدا را انجام مي دهند، چطور؟!
از امام كاظم(ع) روايت شده است كه فرمود: در باره دوستان ما كه كارهاي خلاف انجام مي دهند از عملشان بيزاري بجوئيد نه از خودشان.[5]
اما كساني كه حق ائمه (ع)، كه براي دستگيري و هدايت مردم به سوي خداوند و كشاندن آنان به سوي رحمت واسعه الاهي آمده بودند، را انكار كرده وخون مقدس آنان را بر زمين ريخته و نسلهاي بشريت را از اين فيض عظيم دور كردند؛ خود را براي هميشه مستحق لعن و نفرين خداوند و همه اولياء الاهي كردند. عذاب جاودانه اي كه به جرم محروم كردن بشر، تا قيامت، از مشعل هاي هدايت، برآنان نازل مي شود.
پی نوشت ها:
[1] احزاب، 57؛ فتح، 6؛ بقره، 159؛ مائده، 64؛ نور، 23.
[2] احزاب، 65.
[3] مسد، 1.
[4] نجفي رازي،ابوالحسن بن محمد،مجمع النورين وملتقي البحرين، ص 243، انتشارات آل عبا، قم
[5] قَالَ قُلْتُ لِأَبِي الْحَسَنِ مُوسَى ع الرَّجُلُ مِنْ مَوَالِيكُمْ يَكُونُ عَارِفاً يَشْرَبُ الْخَمْرَ وَ يَرْتَكِبُ الْمُوبِقَ مِنَ الذَّنْبِ نَتَبَرَّأُ مِنْهُ فَقَالَ تَبَرَّءُوا مِنْ فِعْلِهِ وَ لَا تَتَبَرَّءُوا مِنْهُ أَحِبُّوهُ وَ أَبْغِضُوا عَمَلَهُ قُلْتُ فَيَسَعُنَا أَنْ نَقُولَ فَاسِقٌ فَاجِرٌ فَقَالَ لَا الْفَاسِقُ الْفَاجِرُ الْكَافِرُ الْجَاحِدُ لَنَا النَّاصِبُ لِأَوْلِيَائِنَا أَبَى اللَّهُ أَنْ يَكُونَ وَلِيُّنَا فَاجِراً وَ إِنْ عَمِلَ مَا عَمِلَ وَ لَكِنَّكُمْ تَقُولُونَ فَاسِقُ الْعَمَلِ فَاجِرُ الْعَمَلِ مُؤْمِنُ النَّفْسِ خَبِيثُ الْفِعْلِ طِيبُ الرُّوحِ وَ الْبَدَنِ الْخَبَرَ . مستدركالوسائل ج : 12 ص : 237.منبع: اسلام كوئست
211008
