مرجعی که با جارو کردن حرم حضرت زینب(س) به مرجعیت رسید!

وی اضافه کرد: مرحوم احمد رحمانی همدانی در کتاب "فاطمه الزهرا بهجت قلب المصطفی" آورده است که وقتی حضرت زینب(س) متولد شدند، حضرت فاطمه زهرا(س) او را نزد پدرش امیرالمومنین علی(ع) بردند و گفتند این نوزاد را نامگذاری کنید. حضرت فرمودند من از رسول خدا پیشی نمی جویم. در این ایام حضرت رسول(ص) در مسافرت بودند و پس از بازگشت، حضرت علی(ع) به پیامبر(ص) گفتند نامی را برای این دختر انتخاب کنید. ایشان فرمودند که من بر پروردگارم سبقت نمی‎گیرم. در این حین جبرییل فرود آمد و سلام خدا را بر پیامبر(ص) ابلاغ کرد و گفت نام این دختر را "زینب" بگذارید چرا که خداوند متعال این نام را برای نوزاد برگزیده است. جبرییل سپس مصایب و مشکلاتی که بعدها بر حضرت زینب(س) وارد خواهد شد را بازگو کرد. سپس پیامبر گریست و فرمود هرکس بر مصایب این دختر بگرید همانند کسی است که بر برادرانش حسن(ع) و حسین(ع) گریسته است.

مدرس حوزه علمیه قم با اشاره به وابستگی شدید میان حضرت صدیقه صغری و سیدالشهدا گفت: آیت‎الله سیدکاظم قزوینی در کتاب "زینب الکبری من المهد الی اللحد" نوشته است که رابطه عاطفی این دو بزرگوار فراتر از یک رابطه برادر و خواهری بود. آنقدر این دو به هم وابسته بودند که به جای رابطه "عاطفی" باید گفت که حضرت زینب(ع) و امام حسین(ع) رابطه "عاشقی" با یکدیگر داشتند یعنی این برادر و خواهر عاشقانه به هم علاقه‎مند بودند. به همین دلیل هم یکی از شرایط ایشان برای ازدواج با عبدالله بن جعفر این بود که من حتما می‎بایستی که هر روز برادرم را ببینم و اگر سفری پیش آمد باید همراه حسینم باشم.

مومنی با تاکید بر کم‎توجهی مردم به سیره اخلاقی حضرت زینب(س) اظهار داشت: در مورد سیره اخلاقی زینب کبری(س) فوق العاده کم‎لطفی شده است. مباحث عبودیت و بندگی، ایستادگی و استقامت، عفت و حیا، شکوه و بلندمرتبگی، و آگاهی و شناخت خانم حضرت زینب(س) از خداوند متعال، مواردی هستند که واقعا در بین دوستان و محبان اهل‎بیت(ع) کم رنگ و به آن کمتر توجه شده است.

وی تاکید کرد: اینکه صرفا به بحث مصایب این بانوی بزرگوار بپردازیم درست نیست. البته این موضوع هم موضوع مهمی است ولی وضعیت حکم می‎کند که به سیره اخلاقی ایشان بیشتر بپردازیم. در اخلاقیات این بانوی جلیل‎القدر درس‎های فراوانی است مثلا اگر بخواهیم بحث عشق مطرح کنیم، حضرت زینب(س)حرف برای گفتن دارد و يا اگر عبودیت و نافله شب مورد بحث باشد، باز هم نقش ایشان پر رنگ است.

این محقق مسایل دینی با اشاره به شادی‎ها و مصیبت‎های عقیله بنی هاشم اظهار داشت: برای اینکه بگوییم در زندگی حضرت غم بسیار بوده یا شادی، اول باید شادی را معنا کنیم. اگر به شادی از منظر عام نگاه کنیم، باید بگوییم شادی در زندگی زینب(س) وجود نداشت. چون بانویی که مصیبت‎های زندگی‎اش از سن چهار سالگی با از دست دادن مادر شروع شده، بزرگ‎تر که می‏شود داغ پدر می‎بیند، چند سال بعد از آن داغ برادر ـ امام حسن(ع) ـ می‎بیند و بعد از آن هم که به مصیبت عظمای کربلا می‏رسد؛ چه شادی می‎تواند در زندگی خود داشته باشد؟!

حجت الاسلام مومنی افزود: ولی اگر به شادی از دیدگاه دین، اسلام و قرآن نظاره کنیم، شادی در عبودیت و بندگی است. پس اگر معیار شاد بودن عبد واقعی بودن باشد، شادی در زندگی حضرت موج می‎زده است.

وی با اشاره به آثار توسل به حضرت زینب کبری(س) تصریح کرد: «حضرت آیت‎الله شب زنده‎دار» در کلاس درس اخلاق خود تاکید می‎کردند که در مشکلات و سختی ها به این خانم بزرگوار توسل پیدا کنید چرا که بسیار مجرب و موثر است. همچنین «آیت‎الله سیدابوالفضل یثربی» که از پیشکسوتان سخن هستند از قول یکی از علما نقل کردند که در شدائد و گرفتاری‎ها رو به قبله بایستید و سه مرتبه بگویید "خدایا تو را به گرفتار مجلس یزید قسم میدهم".

استاد حوزه علمیه افزود: در حالات «آیت الله میرزای شیرازی» صاحب فتواي تنباكو، آمده که روزی ایشان به همراه مرحوم «ملا علی کنی» به حرم حضرت زینب(س) برای زیارت مشرف شدند. حرم بسیار شلوغ بود. زباله های زیادی در اطراف حرم ریخته شده بود. میرزا صبر نکرد تا خادمان برای نظافت بیایند. عبای خود را از دوش برداشت و شروع به جارو زدن حیاط حرم کرد. ملا علی کنی هم زباله‎های جمع شده را از حرم بیرون می‎ریخت. بعدها که شخصی از قطیف عربستان به محضر امام زمان(عج)رسیده بود، حضرت حجت(عج) به این عرب گفت که به میرزا سلام مرا برسانید و به وی بگویید که من آنجا بودم و از نزدیک کارش را مشاهده و سپس برایت دعا کردم. بعدها میرزای شیرازی به سبب همین دعای امام زمان(عج) مرجع تقلید شد.

وی با اشاره به ازدواج حضرت زینب(س) اظهار داشت: در کتب "مناقب ابن شهراشوب"، "مناقب آل ابی طالب"، "بحار الانوار" و "ناسخ التواریخ" آمده است که وقتی حضرت زینب(س) به حد رشد رسید، یکی از کسانی که به خواستگاری ایشان آمد عبدالله بن جعفر بن ابی‎طالب بود. امیرالمومنین بسیار مایل بود که دخترانش را به عقد پسر عموهایش ـ فرزندان عقیل و جعفر ـ درآورد. شاید علت این نیز سخن، فرمایش رسول خدا در "بَناتُنا لِبَنینا و لِبنونا لبَناتِنا = دختران ما از آن پسران ما و پسران ما از آن دختران ما" بود. درنتیجه امیرمومنان علی(ع) با موضوع ازدواج عبدالله با زینب(س) موافقت کرد.

حجت الاسلام مومنی با بیان اینکه زینب کبری(س) بدون همراهی همسرش، با حضرت اباعبدالله به کربلا عزیمت کرد؛ گفت: امام حسین(ع)به قصد حج تمتع، مدینه را به مقصد مکه ترک کردند. ولی وقتی متوجه شدند فضا آلوده است و در خانه خدا می‏خواهند خون ایشان را بریزند، حضرت حسین(ع) حج تمتع را به عمره تبدیل کردند. سپس از مکه خارج و به سمت کربلا راهی شدند. در این بین، عبدالله بن جعفر از مکه خارج نشد ولی بقیه افراد به همراه حسین بن علی(ع) راهی کربلا شدند. در حالی که امام حسین در آن زمان ولی خدا بودند لذا به امر ایشان همه باید خارج می‎شدند.

این محقق دلیل عدم خروج جعفر را چنین توضیح داد: چندین نقل در مورد خارج نشدن جعفر بن عبدالله به همراه امام حسین(ع) از مدینه وجود دارد. اول اینکه عبدالله مردی سخی و هیچ‎‎گاه به دنبال جنگ نبود، به همین جهت در مدینه ماند تا صلح را برقرار کند و امان نامه بگیرد. نقل دوم اینکه به امر خود سیدالشهدا و به این دلیل که مدیریتی در مدینه حاکم شود، به کربلا نرفت و در مدینه ماند. نقل سومی نیز مبنی بر اینکه عبدالله بن جعفر امان‎نامه هم گرفت ولی به کربلا نرسید، وجود دارد. همچنین نقل دیگر این است که عبدالله دچار بیماری سختی از لحاظ بینایی شد که دیگر توان سفر نداشت.

مومنی با تاکید بر اینکه حضرت زینب(س) پیغام‎آور و شیر‎زن کربلا بود؛ تاکید کرد: در بیان صفات زینب(س) باید مراقب افراط‎ها و تفریط‏ها بود.برای مثال، برخی از نویسندگان می‎گویند لشگریان حق در کربلا "یا حسینی رفتند یا زینبی ماندند". این سخن کاملا اشتباه است. این‎ها می‎خواهند نقش "ولی‎ زمان" را کم‎رنگ جلوه دهند. آنچه امام حسین(ع) در کربلا انجام دادند، به دست حضرت زینب(س) و به اشراف ولی خدا امام سجاد(ع) تکمیل شد. هرچه حضرت زینب(ع) نقش آفرینی کردند، تحت اشراف امام زمان حضرت زین العابدین بوده و این نکته نباید کم رنگ شود.

استاد حوزه علمیه با بیان اینکه اقوال متعددی در مورد محل دفن زینب کبری(س) وجود دارد؛ گفت: عُبِیدُلی نسابی در"اخبار زینبات" و شیخ جعفر نقدی در کتاب "زینب کبری" نوشته‎اند که راجع به محل دفن ایشان سه قول وجود دارد. قول اول در مدینه، قول دوم در شام ـ دمشق کنونی ـ و قول سوم اشاره بر وجود قبر مطهر ایشان در مصر دارد.

وی افزود: بسیاری از محققین و تاریخ شناسان اعتقاد به محل دفن حضرت زینب در مصر دارند و بسیاری دیگر بر شام معتقدند. اما آنچه به قطع می‏توان در مورد آن صحبت کرد، این است که قول شام و مصر بسیار از مدینه معتبر و مستندتر است. گفتنی است که «سیداحمد دهری» امام جمعه دمشق، در کتاب "مراتب اهل‎بیت(ع) در شام" آورده که سیده نفیسه خاتون(س) فرزند امام جعفر صادق(ع) که هم‎اکنون قبر ایشان در مصر است، برای زیارت قبر حضرت زینب(س) به شام سفر می‎کردند.

حجت الاسلام سیدحسین مومنی در پایان با اشاره به تعرض دشمنان به حرم زینب کبری(س) در حوادث اخیر سوریه اظهار داشت: مکان‎های زیارتی و سیاحتی بسیاری در سوریه وجود دارد اما هیچ یک از آنها به اهمیت حرم حضرت زینب(س) و حرم حضرت رقیه(س) نیست. چرا که این حرم‎های مطهر محل اتحاد مردم است. این خاری در چشم دشمنان اهل‎بیت(ع) است.

منبع: ابنا

211001