امام صادق (ع) خطاب به شاگرد خود مفضل دلایل و فوائد کتابت را بیان کرده اند که برای امروز ما نیز بسیار کارآمد است.
عقیق:فوائد کتابت از منظر امام صادق (ع) خطاب به شاگردشان مفضل مرور می شود:
«و باز تأمّل كن اى مفضّل! در فوائد كتابت و نوشتن كه به آن ضبط كردهاند خبرهاى گذشتگان را براى حاضران، و ضبط مىنمايند اخبار حاضران را براى آيندگان. و به آن باقيمانده است كتاب ها كه در علوم و آداب و غير آنها نوشتهاند. و به نوشتن حفظ مىكند آدمى آنچه جارى مىشود ميان او و ديگران از معاملات و حساب.
اگر نوشتن نبود منقطع مىشد اخبار بعضى از زمان ها از بعضى و كسى كه به سفر مىرفت، خبرش به اهلش نمىرسيد. و علوم مندرس مىشد و آداب ضايع مىشد، و خلل عظيم در امور و معاملات مردم راه مىيافت، و فوت مىشد از ايشان آنچه محتاج بودند به نظر در آن از دين ايشان و رواياتى كه ايشان را ضرور است دانستن آنها.
اگر كسى گويد كه: گفتن و نوشتن از چيزهائى نيست كه خداوند در خلقت آدمى آفريده باشد، بلكه مردم به حيله و زيركى خود به هم رسانيدهاند و اصلاحى است كه در ميان خود كردهاند و جارى شده است در ميان ايشان، لهذا مختلف مىشود و در امم مختلفه كه به لغتهاى مختلف سخن مىگويند و هم چنين كتابت مختلف مىباشد مانند خط عربى و سريانى و عبرانى و رومى و غير اينها. و هر امّتى و گروهى به زبانى سخن مىگويند، و به خطى مىنويسند.
جواب مىگوئيم كه: هر چند آدمى را في الجمله در گفتن و نوشتن فعلى چاره و تدبيرى هست. اما آنچه به آن به عمل مىآيد اين چارهها و تدبيرها از صنعت كامله حق تعالى است و عطيّهاى است از خزاين رحمت او، زيرا كه اگر خدا به آدمى زبان گويا، و ذهن ادراككننده امور نداده بود مانند ساير حيوانات قدرت بر سخن نداشت، و اگر كف و انگشتان كه آلت كتابت است به او نمىداد چگونه كتابت مىكرد چنانچه ساير حيوانات قدرت بر نطق و كتابت ندارند، پس اصل اينها همه از فطرت حكيم قدير است و تفضّلى است كه بر خلق خود كرده است، پس هر كه اين نعمتها را شكر كند، ثواب مىيابد و هر كه كفران كند خدا بىنياز است از شكر عالميان و طاعت ايشان. »
پی نوشت:
برگرفته از توحيد مفضل، ترجمه علامه مجلسى، صفحه 105
منبع:قدس
211008
«و باز تأمّل كن اى مفضّل! در فوائد كتابت و نوشتن كه به آن ضبط كردهاند خبرهاى گذشتگان را براى حاضران، و ضبط مىنمايند اخبار حاضران را براى آيندگان. و به آن باقيمانده است كتاب ها كه در علوم و آداب و غير آنها نوشتهاند. و به نوشتن حفظ مىكند آدمى آنچه جارى مىشود ميان او و ديگران از معاملات و حساب.
اگر نوشتن نبود منقطع مىشد اخبار بعضى از زمان ها از بعضى و كسى كه به سفر مىرفت، خبرش به اهلش نمىرسيد. و علوم مندرس مىشد و آداب ضايع مىشد، و خلل عظيم در امور و معاملات مردم راه مىيافت، و فوت مىشد از ايشان آنچه محتاج بودند به نظر در آن از دين ايشان و رواياتى كه ايشان را ضرور است دانستن آنها.
اگر كسى گويد كه: گفتن و نوشتن از چيزهائى نيست كه خداوند در خلقت آدمى آفريده باشد، بلكه مردم به حيله و زيركى خود به هم رسانيدهاند و اصلاحى است كه در ميان خود كردهاند و جارى شده است در ميان ايشان، لهذا مختلف مىشود و در امم مختلفه كه به لغتهاى مختلف سخن مىگويند و هم چنين كتابت مختلف مىباشد مانند خط عربى و سريانى و عبرانى و رومى و غير اينها. و هر امّتى و گروهى به زبانى سخن مىگويند، و به خطى مىنويسند.
جواب مىگوئيم كه: هر چند آدمى را في الجمله در گفتن و نوشتن فعلى چاره و تدبيرى هست. اما آنچه به آن به عمل مىآيد اين چارهها و تدبيرها از صنعت كامله حق تعالى است و عطيّهاى است از خزاين رحمت او، زيرا كه اگر خدا به آدمى زبان گويا، و ذهن ادراككننده امور نداده بود مانند ساير حيوانات قدرت بر سخن نداشت، و اگر كف و انگشتان كه آلت كتابت است به او نمىداد چگونه كتابت مىكرد چنانچه ساير حيوانات قدرت بر نطق و كتابت ندارند، پس اصل اينها همه از فطرت حكيم قدير است و تفضّلى است كه بر خلق خود كرده است، پس هر كه اين نعمتها را شكر كند، ثواب مىيابد و هر كه كفران كند خدا بىنياز است از شكر عالميان و طاعت ايشان. »
پی نوشت:
برگرفته از توحيد مفضل، ترجمه علامه مجلسى، صفحه 105
منبع:قدس
211008
