دنیا محلی است که درآن گروهی با تمسک به ذات اله خود را به او نزدیک می کنند و به عبارتی با خدای یکتا دوست می شوند و گروهی هم با دنیا دوست می گردند.
عقیق: امیر مومنان حضرت علی علیه السلام که خود غرق در عبادت خدا بود و خویشتن را وقف خدا کرده بود مشخصه هایی را برای دوستان خدا برشمرده است:ایشان می فرمایند:دوستان خدا آنانند که به درون دنیا نگریستند آنگاه که مردم به ظاهر آن چشم دوختند و سرگرم دنیا شدند آنگاه که مردم به امور زودگذر دنیا پرداختند.
پس هواهای نفسانی که آنان را از پای در می آورد،کشتند و آنچه که آنان را به زودی ترک می کردند ،ترک گفتند
بهره مندی دنیا پرستان را از دنیا خوار شمردند و دستیابی آنان را به زودگذر دانستند.
با آنچه مردم آشتی کردند ،دشمنی ورزیدند و با آنچه دنیا پرستان دشمن شدند آشتی کردند
قرآن به وسیله آنان شناخته می شود و آنان به کتاب خدا آگاهندقرآن به وسیله آنان پابرجاست و آنان به کتاب خدا استوارند
به بالاتر از آنچه امیدوارندچشم نمی دوزند و غیر از آنچه که از آن می ترسندهراس ندارند.
پی نوشت:
حکمت ۴۳۲ نهج البلاغه
منبع:قدس
211008
