۱۱ تير ۱۴۰۳ ۲۵ ذی الحجه ۱۴۴۵ - ۴۶ : ۱۲
نفاق در اصل به معنای دورویی و مخالفت ظاهر با باطن است و منافق یا دورو، کسی است که با زبان چیزی را بگوید ولی نیت واقعی خود را مخفی نگه دارد تا به دیگران زیان و آسیب برساند.
![](http://media.qudsonline.ir/larg/1394/04/16/IMG16233994.jpg)
خداوند متعال در این آیه منافقان را که ظاهری جذّاب و فریبنده و باطنی بی روح و پوچ دارند، تشبیه کرده است به چوب های خشکی که بر دیوار تکیه داده شده است؛ یعنی منافقان هر چند ظاهری آراسته و چهره ای فریبنده دارند، ولی در باطن سست و توخالی و فاقد هرگونه استقلال و اراده هستند.
«مُسَنَّدَة »، یعنی بر دیوار تکیه داده شده. این قید ممکن است ناظر به چوب های توخالی و پوسیده ای باشد که به کار ساختمان سازی نمی آید و آنها را جدا نموده و کنار دیوار می نهند. این چوب ها در ظاهر سالم به نظر می آیند، ولی از داخل پوسیده و پوک شده اند که جز برای آتش کردن و سوزاندن، به کار دیگری نمی آیند. منافقان نیز چنین هستند، چون از درون مریضند، جز فتنه انگیزی و فساد و آتش افروزی، هیچ خاصیّت دیگری برای جامعه ندارند.
از امام باقر (ع) در تفسیر جمله (کَاءَ نَّهُمْ خُشُبٌ مُّسَنَّدَةٌ) روایت شده که فرمودند: مراد این است که آنها نه می شنوند و نه تعقّل می کنند. یعنی آنان همچون چوب خشک، مرده و بی روح هستند و هیچ گونه تفکّر و شعور انسانی ندارند.
پی نوشت ها:
1-سوره منافقون: آیه 4.
2- کاشانی، تفسیر منهج الصادقین، ج 9: 294.
3-مکارم شیرازی، تفسیرالمیزان، ج 19: 287.
*حسین جناتی، چهل مثل از قرآن کریم: 75.
منبع:قدس
211008