۱۸ دی ۱۴۰۳ ۸ رجب ۱۴۴۶ - ۰۲ : ۲۳
مهدوي‌راد:
بزرگترين جلوۀشخصيت عباس(ع)ادب شان بود
عضو هيأت علمي دانشگاه تهران گفت: چهره برجسته كم‌نظير آل‌هاشم حضرت ابوالفضل (ع) فرزند علي و برادر دو امام معصوم با وجود اينكه مجاهد و فقيه بود، اما مطلقاً در محضر آنها بروز و ظهوري ندارد و اين مسئله بيانگر ادب حضرت عباس (ع) بود.
عقیق:حجت‌الاسلام محمدعلي مهدوي‌راد عضو هيأت علمي دانشگاه تهران با بيان اينكه حضرت ابوالفضل (ع) همه روزگار زندگي و حيات اجتماعي و سياسي‌اش را در دوران دو امام معصوم؛ امام حسن مجتبي (ع) و امام حسين (ع) گذراند، گفت: اين چهره برجسته كم‌نظير آل‌هاشم حضرت ابوالفضل (ع) فرزند علي و برادر دو امام معصوم است، اما مطلقاً بروز و ظهوري ندارد.
وي ابراز داشت: در تاريخ، مواردي كه براساس بعضي از نقل‌ها كه حضرت ابوالفضل (ع) در صفين حضور داشت، درباره اينكه جايي اظهارنظري كند، حرفي بزند، خودي بنماياند و… چيزي نداريم و در واقعه كربلا و قيام عاشورا ۴ ۵ مورد درباره حضرت عباس (ع) وجود دارد، سه مورد آن مستقيم با اذن و درخواست حضرت سيدالشهداء (ع) بوده است.
عضو هيأت علمي دانشگاه قرآن و حديث عنوان كرد: دو سه جمله درباره حضرت عباس (ع) داريم كه چون صادره از جانب معصوم است بسيار مهم است. اگر زماني يك مورخي يا يك صحابه هم‌دوره ايشان درباره حضرت عباس (ع) نكته‌اي مي‌گفت مهم بود، ولي وقتي كه حضرت سجاد (ع) مي‌فرمايند: رحمت الهي از آنِ عموي من حضرت ابوالفضل‌العباس (ع) است كه اهل ايثار و از خودگذشتگي بود، بصيرت داشت و از ايمان محكم، استوار و شكست‌ناپذيري برخوردار بود.
وي يادآور شد: مسئله بصيرت، يك نكته بسيار قابل توجهي است كه هر كسي نمي‌تواند به آن بصيرت كامل برسد. اميرالمؤمنين (ع) در نهج‌البلاغه به صراحت فرموده‌اند كه؛ سنگيني امر حاكميت، حكومت، امامت و پيشوايي را كساني به دوش مي‌كشند كه اهل بصيرت باشند.
مهدوي‌راد عنوان كرد: از طرف ديگر در زيارتنامه‌اي كه از امام صادق (ع) براي حضرت عباس (ع) روايت شده است، حضرت مي‌فرمايند؛ «السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ» و در واقع امام شهادت مي‌دهند آن بزرگوار عبد صالح خداست، همچنين در جاي ديگري امام معصوم (ع) مي‌فرمايند؛ حضرت ابوالفضل (ع) «مِنَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاء وَالصَّالِحِينَ» است.
وي گفت: در متون اخلاقي وقتي گفته مي‌شود كه سكوت افضل است يا سخن گفتن، عارفان مي‌گويند اگر ضرورت و نيازي به سخن گفتن نباشد، سكوت كردن برتر است. از اين رو بزرگترين جلوه شخصيت حضرت عباس (ع) سكوتش است و اين نيز يكي از جلوه‌هاي پدر بزرگوارش به شمار مي‌رود كه بنده آن را با تأمل، تتبع و دقت در زندگي حضرت عباس (ع) جست‌وجو كرده‌ام.
عضو هيأت علمي دانشگاه تهران تصريح كرد: تا زماني كه پيامبر اكرم (ص) حضور دارند، علي (ع) حتي يك جمله هم نفرموده‌اند، يعني اين ميراث حديثي باعظمتي كه از علي (ع) داريم، يك جمله‌اش هم براي زماني نيست كه نبي‌اكرم حضور دارند و وقتي حضرت رسول (ص) حضور دارند، اميرالمؤمنين (ع) به قدري ادب دارد و به قدري بزرگ و باكرامت است و رسول‌الله را به اندازه‌اي در برابر چشمان خود بزرگ مي‌داند كه به خود، حق نمي‌دهد وقتي پيامبر (ص) هست، حرفي بزند.
وي گفت: فردي به نام عبدالفتاح عبدالمقصود كتابي درباره علي (ع) نوشته و با اينكه از اهل تسنن بود، به دليل نوشتن اين كتاب از دانشگاه اخراج شد. وقتي در سفري به ايران آمده بود، مرحوم شيخ مرتضي حائري گفته بود؛ جناب آقاي عبدالفتاح عبدالمقصود شما خيلي براي اين كتاب زحمت كشيده‌ايد و همه چيز را گفته‌ايد و شأن مولا را نيز حفاظت كرده‌ايد، اما يك نكته را نگفتيد كه به همه آنچه در اين كتاب گفته‌ايد مي‌ارزد. عبدالفتاح كمي هاج و واج مانده بود كه نسبت به چه چيزي غفلت كرده است، آيت‌الله حائري فرموده بود؛ شما سكوت و ادب علي (ع) مقابل رسول‌الله (ص) را نگفتيد، در زماني كه پيامبر اكرم حضور دارند انگار نه انگار جنگ‌ها را علي (ع) اداره كرده است، در ميان اين همه جنگ، يك جا را پيدا نمي‌كنيم كه اميرالمؤمنين (ع) بگويد اين من بودم كه چنين كردم. اين مسئله بسيار عظمت دارد. حضرت عباس (ع) نيز با وجود برادرانش حرفي نزده است.
مهدوي‌راد تراجم‌نگاران و شرح‌حال نويسان درباره حضرت عباس (ع) نوشته‌اند: «كان عالماً، فقيهاً مجاهداً»؛ پس چرا اين عالم فقيه ظهور و بروز ندارد؟ ! وقتي مي‌بيند برادرش هست، ديگر هيچ سخني بر زبان نمي‌آورد و همين را درباره حضرت زهرا (س) و حضرت زينب (س) هم مي‌بينيم.
منبع:حج
211008
وي ابراز داشت: در تاريخ، مواردي كه براساس بعضي از نقل‌ها كه حضرت ابوالفضل (ع) در صفين حضور داشت، درباره اينكه جايي اظهارنظري كند، حرفي بزند، خودي بنماياند و… چيزي نداريم و در واقعه كربلا و قيام عاشورا ۴ ۵ مورد درباره حضرت عباس (ع) وجود دارد، سه مورد آن مستقيم با اذن و درخواست حضرت سيدالشهداء (ع) بوده است.
عضو هيأت علمي دانشگاه قرآن و حديث عنوان كرد: دو سه جمله درباره حضرت عباس (ع) داريم كه چون صادره از جانب معصوم است بسيار مهم است. اگر زماني يك مورخي يا يك صحابه هم‌دوره ايشان درباره حضرت عباس (ع) نكته‌اي مي‌گفت مهم بود، ولي وقتي كه حضرت سجاد (ع) مي‌فرمايند: رحمت الهي از آنِ عموي من حضرت ابوالفضل‌العباس (ع) است كه اهل ايثار و از خودگذشتگي بود، بصيرت داشت و از ايمان محكم، استوار و شكست‌ناپذيري برخوردار بود.
وي يادآور شد: مسئله بصيرت، يك نكته بسيار قابل توجهي است كه هر كسي نمي‌تواند به آن بصيرت كامل برسد. اميرالمؤمنين (ع) در نهج‌البلاغه به صراحت فرموده‌اند كه؛ سنگيني امر حاكميت، حكومت، امامت و پيشوايي را كساني به دوش مي‌كشند كه اهل بصيرت باشند.
مهدوي‌راد عنوان كرد: از طرف ديگر در زيارتنامه‌اي كه از امام صادق (ع) براي حضرت عباس (ع) روايت شده است، حضرت مي‌فرمايند؛ «السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ» و در واقع امام شهادت مي‌دهند آن بزرگوار عبد صالح خداست، همچنين در جاي ديگري امام معصوم (ع) مي‌فرمايند؛ حضرت ابوالفضل (ع) «مِنَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاء وَالصَّالِحِينَ» است.
وي گفت: در متون اخلاقي وقتي گفته مي‌شود كه سكوت افضل است يا سخن گفتن، عارفان مي‌گويند اگر ضرورت و نيازي به سخن گفتن نباشد، سكوت كردن برتر است. از اين رو بزرگترين جلوه شخصيت حضرت عباس (ع) سكوتش است و اين نيز يكي از جلوه‌هاي پدر بزرگوارش به شمار مي‌رود كه بنده آن را با تأمل، تتبع و دقت در زندگي حضرت عباس (ع) جست‌وجو كرده‌ام.
عضو هيأت علمي دانشگاه تهران تصريح كرد: تا زماني كه پيامبر اكرم (ص) حضور دارند، علي (ع) حتي يك جمله هم نفرموده‌اند، يعني اين ميراث حديثي باعظمتي كه از علي (ع) داريم، يك جمله‌اش هم براي زماني نيست كه نبي‌اكرم حضور دارند و وقتي حضرت رسول (ص) حضور دارند، اميرالمؤمنين (ع) به قدري ادب دارد و به قدري بزرگ و باكرامت است و رسول‌الله را به اندازه‌اي در برابر چشمان خود بزرگ مي‌داند كه به خود، حق نمي‌دهد وقتي پيامبر (ص) هست، حرفي بزند.
وي گفت: فردي به نام عبدالفتاح عبدالمقصود كتابي درباره علي (ع) نوشته و با اينكه از اهل تسنن بود، به دليل نوشتن اين كتاب از دانشگاه اخراج شد. وقتي در سفري به ايران آمده بود، مرحوم شيخ مرتضي حائري گفته بود؛ جناب آقاي عبدالفتاح عبدالمقصود شما خيلي براي اين كتاب زحمت كشيده‌ايد و همه چيز را گفته‌ايد و شأن مولا را نيز حفاظت كرده‌ايد، اما يك نكته را نگفتيد كه به همه آنچه در اين كتاب گفته‌ايد مي‌ارزد. عبدالفتاح كمي هاج و واج مانده بود كه نسبت به چه چيزي غفلت كرده است، آيت‌الله حائري فرموده بود؛ شما سكوت و ادب علي (ع) مقابل رسول‌الله (ص) را نگفتيد، در زماني كه پيامبر اكرم حضور دارند انگار نه انگار جنگ‌ها را علي (ع) اداره كرده است، در ميان اين همه جنگ، يك جا را پيدا نمي‌كنيم كه اميرالمؤمنين (ع) بگويد اين من بودم كه چنين كردم. اين مسئله بسيار عظمت دارد. حضرت عباس (ع) نيز با وجود برادرانش حرفي نزده است.
مهدوي‌راد تراجم‌نگاران و شرح‌حال نويسان درباره حضرت عباس (ع) نوشته‌اند: «كان عالماً، فقيهاً مجاهداً»؛ پس چرا اين عالم فقيه ظهور و بروز ندارد؟ ! وقتي مي‌بيند برادرش هست، ديگر هيچ سخني بر زبان نمي‌آورد و همين را درباره حضرت زهرا (س) و حضرت زينب (س) هم مي‌بينيم.
منبع:حج
211008
گزارش خطا
