مؤمنان پس از پيروزي هرگز مانند خودكامگان و جباران به عيش و نوش و لهو و لعب نمي‌‌پردازند و در غرور و مستي فرو نمي‌‌روند، بلكه پيروزي‌ها و موفقيت‌‌ها را نردباني براي ساختن خويش و جامعه قرار مي‌دهند.
عقیق:نخستين ثمره حكومت صالحان چيست؟
پاسخ
بر اساس آيه شريفه: «الَّذينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُور»،[1] اولين دست آورد حكومت مؤمنان و صالحان در روي زمين برپايي نماز است.
آيه مورد استشهاد، توصيف ديگري از مؤمنان است به دنبال آيات قبلي. در اين آيه نيز مقام و اوصاف مؤمنان را بيان مي‌كند و مي‌‌فرمايد از ويژگي‌‌هاي مؤمنان اين است كه پس از پيروزي هرگز مانند خودكامگان و جباران به عيش و نوش و لهو و لعب نمي‌‌پردازند و در غرور و مستي فرو نمي‌‌روند، بلكه پيروزي‌ها و موفقيت‌‌ها را نردباني براي ساختن خويش و جامعه قرار مي‌دهند. آنها پس از قدرت يافتن، تبديل به يك طاغوت جديد نمي‌‌شوند، ارتباط‌شان با خدا محكم و با خلق خدا نيز مستحكم است؛ چرا كه نماز سمبل پيوند با خالق است. مؤمنان تنها قبل از پيروزي به در خانه خدا نمي‌‌روند، بلكه بعد از پيروزي هم به مقتضاي (الَّذينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ...) رابطه خود را با او همچنان محكم مي‌‌دارند و پيروزي بر دشمن را وسيله‌‌‌اي براي نشر حق و عدالت و فضيلت قرار مي‌دهند.
گفتني است؛ مراد از مؤمنان، عموم مؤمنان زمان رسول الله(ص) و عموم مسلمانان تا روز قيامت است. عالي‌‌ترين جامعه‌‌‌اي كه در تاريخ اسلام تشكيل يافت جامعه‌‌‌اي بود كه در عهد رسول خدا شكل گرفت و در آن جامعه نماز برپا شد.[2]
پی نوشت ها:
[1]. حج، 41. «همان كسانى كه هر گاه در زمين به آنها قدرت بخشيديم، نماز را برپا مىدارند، و زكات مى دهند، و امر به معروف و نهى از منكر مىكنند، و پايان همه كارها از آن خدا است».
[2]. ر. ك: طباطبائي، سيد محمد حسين، الميزان في تفسير القرآن، ج 14، ص 386، دفتر انتشارات اسلامي، قم، 1417ق؛ مكارم شيرازي، ناصر، تفسير نمونه، ج14، ص 117، دار الكتب الاسلامية، تهران، 1374ش.
منبع: اسلام كوئست
211008
پاسخ
بر اساس آيه شريفه: «الَّذينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُور»،[1] اولين دست آورد حكومت مؤمنان و صالحان در روي زمين برپايي نماز است.
آيه مورد استشهاد، توصيف ديگري از مؤمنان است به دنبال آيات قبلي. در اين آيه نيز مقام و اوصاف مؤمنان را بيان مي‌كند و مي‌‌فرمايد از ويژگي‌‌هاي مؤمنان اين است كه پس از پيروزي هرگز مانند خودكامگان و جباران به عيش و نوش و لهو و لعب نمي‌‌پردازند و در غرور و مستي فرو نمي‌‌روند، بلكه پيروزي‌ها و موفقيت‌‌ها را نردباني براي ساختن خويش و جامعه قرار مي‌دهند. آنها پس از قدرت يافتن، تبديل به يك طاغوت جديد نمي‌‌شوند، ارتباط‌شان با خدا محكم و با خلق خدا نيز مستحكم است؛ چرا كه نماز سمبل پيوند با خالق است. مؤمنان تنها قبل از پيروزي به در خانه خدا نمي‌‌روند، بلكه بعد از پيروزي هم به مقتضاي (الَّذينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ...) رابطه خود را با او همچنان محكم مي‌‌دارند و پيروزي بر دشمن را وسيله‌‌‌اي براي نشر حق و عدالت و فضيلت قرار مي‌دهند.
گفتني است؛ مراد از مؤمنان، عموم مؤمنان زمان رسول الله(ص) و عموم مسلمانان تا روز قيامت است. عالي‌‌ترين جامعه‌‌‌اي كه در تاريخ اسلام تشكيل يافت جامعه‌‌‌اي بود كه در عهد رسول خدا شكل گرفت و در آن جامعه نماز برپا شد.[2]
پی نوشت ها:
[1]. حج، 41. «همان كسانى كه هر گاه در زمين به آنها قدرت بخشيديم، نماز را برپا مىدارند، و زكات مى دهند، و امر به معروف و نهى از منكر مىكنند، و پايان همه كارها از آن خدا است».
[2]. ر. ك: طباطبائي، سيد محمد حسين، الميزان في تفسير القرآن، ج 14، ص 386، دفتر انتشارات اسلامي، قم، 1417ق؛ مكارم شيرازي، ناصر، تفسير نمونه، ج14، ص 117، دار الكتب الاسلامية، تهران، 1374ش.
منبع: اسلام كوئست
211008
