۰۳ آذر ۱۴۰۳ ۲۲ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۰۹ : ۲۱
آيا معنا و مفهوم نماز را مى دانى؟
مفهوم نماز از منظر مولی الموحدین علی(ع)
به حقّ آن كسى كه محمّد صلّى الله عليه و آله را به نبوّت مبعوث گردانيد، نماز داراى تأويل و مفهومى است كه تمام معناى عبوديّت در آن خواهد بود.
عقیق: جابر بن عبدالله انصاری می گوید:روزى به همراه مولاى متّقيان، امام على عليه السلام بودم، شخصى را ديديم كه مشغول نماز است، حضرت به او خطاب كرد و فرمود: آيا معنا و مفهوم نماز را مى دانى كه چگونه و براى چه مى باشد؟
اظهار داشت: آيا براى نماز مفهومى غير از عبادت هم هست؟
حضرت فرمود: آرى، به حقّ آن كسى كه محمّد صلّى الله عليه و آله را به نبوّت مبعوث گردانيد، نماز داراى تأويل و مفهومى است كه تمام معناى عبوديّت در آن خواهد بود.
آن شخص عرض كرد: پس مرا تعليم فرما.
امام فرمود: معنا و مفهوم اولين تكبير آن است كه خداوند، سبحان و منزّه است از اين كه داراى قيام و قعود باشد.
دومين تكبير يعنى؛ خداوند موصوف به حركت و سكون نمى باشد.
سومين تكبير يعنى؛ نمى توان خداوند را به جسمى تشبيه كرد.
چهارمين تكبير يعنى؛ چيزى بر خداوند عارض نمى شود.
پنجمين تكبير مفهومش آن است كه خداوند، نه محلّ خاصى دارد و نه چيزى در او حلول مى كند.
ششمين تكبير معنايش اين است كه زوال و انتقال و نيز تغيير و تحوّل براى خداوند مفهومى ندارد.
و هفتمين تكبير يعنى؛ بدان كه خداوند سبحان همچون ديگر اجسام، داراى أبعاد و جوارح نيست.
سپس در ادامه فرمايش خود فرمود:
معناى ركوع آن است كه مى گويى: خداوندا! من به تو ايمان آورده ام و از آن دست بر نمى دارم، گرچه گردنم زده شود.
و چون سر از ركوع بر مى دارى و مى گوئى: «سَمِعَ اللهُ لِمَنْ حَمِدَهُ الحَمْدلله ربّ العالمين» يعنى؛ خداوندا! تو مرا از عدم به وجود آورده اى و من چيزى نبوده و نيستم، پس هستى مطلق تويى.
و هنگامى كه سر بر سجده فرود آورى، گويى: خداوندا! مرا از خاك آفريده اى؛ و سر بلند كردن از سجده يعنى؛ مرا از خاك خارج گردانده اى.
و همين كه دومين بار سر بر سجده گذارى يعنى؛ خداوندا! تو مرا در درون خاك بر مى گردانى؛
و چون سر بلند كنى گويى: و مرا از درون همين خاك در روز قيامت براى بررسى اعمال خارج مى گردانى.
و مفهوم تشهّد، تجديد عهد و ميثاق و اعتقاد به وحدانيّت خداوند؛ و نيز شهادت بر نبوّت حضرت رسول و ولايت اهل بيت او عليهم صلوات الله مى باشد.
و معناى سلام، ترحّم و سلامتى از طرف خداوند بر بنده نمازگزار است، كه در واقع ايمنى از عذاب قيامت باشد.
پی نوشت:
مستدرك الوسائل، ج ۴، ص ۱۰۵، ح ۵/ بحار الانوار:، ج ۸۴، ص ۲۵۳، ح ۳۸.
منبع:افکار
211008
گزارش خطا
