۰۱ بهمن ۱۴۰۳ ۲۱ رجب ۱۴۴۶ - ۴۰ : ۰۲
شخصیت رسول خدا(ص) از زبان امام حسین(ع)
۱۷ ربیع‌الاول عام‌الفیل در تاریخ به روایتی سالروز ولادت حضرت محمد(ص) آخرین فرستاده خداوند و خاتم انبیاء الهی برای هدایت بشریت به سوی سعادت در روی زمین است.
عقیق: زندگی حضرت محمد (ص) از صدر اسلام مورد توجه و اهتمام مسلمانان قرار داشته
است، اما در میان این روایت‌ها از زندگی پربار رسول خدا، خطبه‌ای از امام
حسین(ع) امام سوم شیعیان و نوه پیامبراکرم(ص) وارد شده که تعابیر بسیار
زیبایی درباره شخصیت رسول خدا دارند.
آن حضرت در توصیف شخصیت رسول خدا و ویژگی‌های اخلاقی و شخصیتی جد بزرگوارشان چنین می‌فرمایند:
« از دایی خود، هند بن ابی هاله تمیمی که توصیف گر بود درباره آراستگی‌های پیامبر (ص) پرسش کردم و گفتم: سخن گفتن او را برای من توصیف کن. او گفت: پیامبر (ص)، پیوسته غمگین بود و هماره در اندیشه، آسودگی نداشت و بدون نیاز، سخن نمی‌گفت.
سکوتش طولانی بود، از آغاز تا پایان سخن، دهانش را کاملاً باز نمی‌کرد و سخنانی فراگیر می‌فرمود، کلامش، فصل بود که در آن نه فزونی دیده می‌شد و نه کاستی.
نرم‌خو بود و از خشکی و جسارت برکنار، نعمت را هر چند ناچیز، بزرگ می‌داشت و چیزی از آن را نمی‌نکوهید، تغییر ذائقه دهندگان را نه می‌نکوهید و نه می‌ستود، دنیا و آن چه در آن است، او را به چشم نمی‌آورد. چون چیزی مانع حق می‌گشت، هیچ چیز یارای خشم او را نداشت تا آن که حق را یاری کند. او برای خود خشمگین نمی‌شد و برای خود چیرگی نمی‌خواست، هرگاه اشاره می‌کرد.
با تمام کَفَش اشاره می‌کرد و هرگاه شگفت زده می‌شد، دست خود را می‌گرداند و هرگاه سخن می‌گفت، دست خود را به یکدیگر می‌پیوست و شست دست چپش را به گودی کف دست راستش می‌زد و هرگاه خشمگین می‌شد، رویش را بر می‌گرداند و چهرهاش را بر می‌تافت و هرگاه شاد می‌شد دیدگان خود را می‌هلید، بیشتر خنده او لبخند بود و هرگاه لبخند می‌زد دندان‌هایش چونان دانههای تگرگ خودنمایی می‌کرد».(۱)
پی نوشت:
۱- سایت کتابخانه احادیث شیعه
منبع: ایسنا
211001
آن حضرت در توصیف شخصیت رسول خدا و ویژگی‌های اخلاقی و شخصیتی جد بزرگوارشان چنین می‌فرمایند:
« از دایی خود، هند بن ابی هاله تمیمی که توصیف گر بود درباره آراستگی‌های پیامبر (ص) پرسش کردم و گفتم: سخن گفتن او را برای من توصیف کن. او گفت: پیامبر (ص)، پیوسته غمگین بود و هماره در اندیشه، آسودگی نداشت و بدون نیاز، سخن نمی‌گفت.
سکوتش طولانی بود، از آغاز تا پایان سخن، دهانش را کاملاً باز نمی‌کرد و سخنانی فراگیر می‌فرمود، کلامش، فصل بود که در آن نه فزونی دیده می‌شد و نه کاستی.
نرم‌خو بود و از خشکی و جسارت برکنار، نعمت را هر چند ناچیز، بزرگ می‌داشت و چیزی از آن را نمی‌نکوهید، تغییر ذائقه دهندگان را نه می‌نکوهید و نه می‌ستود، دنیا و آن چه در آن است، او را به چشم نمی‌آورد. چون چیزی مانع حق می‌گشت، هیچ چیز یارای خشم او را نداشت تا آن که حق را یاری کند. او برای خود خشمگین نمی‌شد و برای خود چیرگی نمی‌خواست، هرگاه اشاره می‌کرد.
با تمام کَفَش اشاره می‌کرد و هرگاه شگفت زده می‌شد، دست خود را می‌گرداند و هرگاه سخن می‌گفت، دست خود را به یکدیگر می‌پیوست و شست دست چپش را به گودی کف دست راستش می‌زد و هرگاه خشمگین می‌شد، رویش را بر می‌گرداند و چهرهاش را بر می‌تافت و هرگاه شاد می‌شد دیدگان خود را می‌هلید، بیشتر خنده او لبخند بود و هرگاه لبخند می‌زد دندان‌هایش چونان دانههای تگرگ خودنمایی می‌کرد».(۱)
پی نوشت:
۱- سایت کتابخانه احادیث شیعه
منبع: ایسنا
211001
گزارش خطا
