زنی که صبر در مقابلش زانو می زند

عقیق

ارزش هاي اخلاقي براي كمال ايمان و شرافت انسان، راضي بودن به قضاي الهي و تسليم محض بودن در مقابل شدايد، بلاها و گرفتاري هاي ناخواسته زندگي است. « أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا يُفْتَنُونَ - وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ... (عنكبوت/ 2 و 3)»؛ آيا مردم مي پندارند همين كه گفتند ما ايمان آورده ايم رهايشان كنند و امتحان نخواهند شد! (هرگز چنين نيست) و ما امت هاي پيشين را همه امتحان و آزمايش كرديم.»

تمام پيامبران مورد آزمايش و امتحان الهي قرار گرفتند اما امتحان همه يكسان نبود، برخي سخت تر و برخي ساده تر بود.

بسياري از اين آزمايش ها موفق بيرون نمي آيند و درجه اي هم نمي گيرند اما زينب سلام الله عليها از اين آزمايش سربلند بيرون آمد. او نسبت به دين الهي سخن ناسزا بر زبان نراند و پس از مادرش بالاترين افتخار براي زنان مسلمان شد.

اين پيام رضايت و تسليم در مقابل حوادث از سوي امام حسين(عليه السلام) آن «نفس مطمئنه اي » كه نداي «ارجعي » را با مقام بلند «راضية مرضية » لبيك گفته است در روز عاشورا به زينب واگذار شد.

ابن زياد به حضرت زينب سلام الله عليها مي گويد: «كيف رايت صنع الله باخيك و اهل بيتك »؛ معامله خدا را با برادرت حسين و اهل بيتت چگونه ديدي؟

زينب جواب مي دهد: «ما رايت الا جميلا»؛ جز زيبايي چيزي نديدم.

آري، وي با اين همه رنج ها و بلاها نه تنها روحيه خود را نباخت بلكه به مقام خشنودي رسيد. اين فرهنگ زينبيان است كه از كار پاكيزه خود پشيمان و ناراضي نيستند.

صبر و  استقامت

به فرموده رسول گرامي اسلام، صابر حقيقي كسي است كه بر مصيبت، طاعت و معصيت صبر بورزد و حضرت زينب در اين موارد، در درجه بالايي قرار داشت. عبادات آن بانو بهترين نشانه صبر بر اطاعت ايشان است و كسي كه بر ترك گناه شكيبا نباشد لياقت حمل پرچم كربلا را بعد از برادرش ندارد.

اما صبر بر مصيبت، راستي چه زني به اندازه زينب، مصيبت، رنج و اندوه ديده است. اين زن قهرمان شاهد رنج هاي مادرش زهرا(عليهاالسلام) و پدرش علي(عليه السلام) بوده است.

شاهد شهادت مادرش و فرق شكافته پدر، شهادت برادرش حسن مجتبي و بيرون ريختن جگر او، شهادت برادرش حسين و چهار يا پنج برادر ديگرش، دو فرزند خود و فرزندان برادرش حسن و حسين كه مجموع شهداي اين خانواده 18 نفر مي باشند.

اينها بخشي از مصيبت هاي زينب است و به همين علت او را «ام المصائب » ناميده اند. براستي اگر اين رنج ها بر قامت كوهي بلند فرو مي ريخت خم مي گشت و اگر بر روز روشن بار مي شد به شب تار تبديل مي گشت.

زينب در صبر بي نظير است. او از پيامبران اولواالعزم به ويژه پيامبر خاتم صبر را به ارث برده است، قرآن پيامبر را چنين دعوت به صبر مي كند: «فَاصْبِرْ كَمَا صَبَرَ أُوْلُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ »(احقاف/ 35)؛ او صبر را از برادرش آموخت. امام حسين(عليه السلام) همه را از صبر خود به شگفتي درآورد: «لقد عجبت من صبرك ملائكة السماء»؛ از صبرش نه تنها انسان ها بلكه فرشتگان نيز كه بر كرده صابران عالم آگاهند به شگفت آمدند.

امام سجاد(عليه السلام) مي فرمايد: «وقتي ما وارد گودال قتلگاه شديم و چشم من به بدن هاي قطعه قطعه پدرم و ياوران او افتاد سينه ام دچار تنگي شد و حالتي به من دست داد كه نزديك بود روح از بدنم پرواز كند. در اين حال عمه ام زينب وقتي نگراني مرا ديد، گفت: «مالي اراك تجود بنفسك؟»؛ اي يادگار جد و پدر و برادرانم، اين چه حالي است كه در تو مشاهده مي كنم؟ چرا با جان خود بازي مي كني؟ غمگين مباش و بيتابي مكن! به خدا سوگند اين پيمان رسول خداست با جد و پدر و عموي تو.»

شجاعت زينب عليهاالسلام

شجاع تنها آن نيست كه در ميدان هاي جنگ دليران بجنگد و ترسي به دل راه ندهد. چه، اي بسا همين شخص اگر بلاهاي بزرگي به او برسد تحمل خود را از دست دهد. و اگر هواي نفس بر او غلبه كند چيره وي شود. همان طور كه پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله) فرموده است شجاع ترين مردم كسي است كه بر هواي نفس خود غالب شود. مؤمن به كسي گويند كه همانند كوه استوار است و حوادث روزگار ايمان او را سست نمي كند.

زينب كبري سلام الله عليها در حادثه كربلا نه تنها ايمانش ضعيف نشد بلكه با تكيه به خداوند هر روز بر عزت و شوكتش افزوده مي گشت. دلاوري زينب، پس از حادثه كربلا تجلي مي كند. در زماني شجاعت خود را بروز مي دهد كه حكومت جلاد و ظالم بني اميه مُهر خاموشي بر دهان همه زده است. تا زمان حسين(عليه السلام) تنها او بود كه قدرت مقابله با طاغوت زمان را داشت اما بعد از امام حسين(عليه السلام) كسي جرات مبارزه علني و افشاگري با آن حكومت را نداشت. در چنين زماني كه خفقان كامل حكمفرما بود تنها زينب حافظ آيين خدا روي زمين و مصداق روشن آمر به معروف و ناهي از منكر، افشاگر مفاسد حاكمان جور، پاسدار آيين محمد و خون حسين و ياران او شد.