همزمان با فرارسیدن موسم اربعین حسینی تعدادی از شاعران آیینی و ولایی، سروده‌هایی را نذر قدم حضرت زینب کبری(س) و اهل بیت(ع) کرده‌اند.
عقیق: اربعین میعادی دوباره برای حضور عاشقانه حسینی است که در سال‌های اخیر جلوه‌ای ویژه در ادبیات معاصر داشته است. شعر آیینی بیشترین سهم از این موضوع را به خود اختصاص داده است.
در روزهای اخیر همزمان با فرارسیدن موسم اربعین حسینی، تعدادی از شاعران به یاد سید و سالار شهیدان و مصائب اهل بیت(ع) در این مدت، سروده‌هایی را منتشر کرده‌اند که تعدادی از این اشعار در ذیل درج شده است:
کاروان آمده و برگ خزان می‌ریزد
باز از چشم حرم دُرِّ گران می‌ریزد
هرکه دنبال گل گمشده‌ای می‌گردد
درد از عاطفه‌های نگران می‌ریزد
راه بگشای که بانوی حرم می‌آید
سوز هجر است که از قدکمان می‌ریزد
دست‌ها باز شده تا که به سرها بزنند
خاک غم روی سر سینه زنان می‌ریزد
صاحب پیرهن کهنه کجا افتاده
بوسه‌هایی است که بر جای سنان می‌ریزد
هر یتیمی به شهیدی گله‌ای می‌گوید
خون دل‌هاست که از داغ جوان می‌ریزد
مادری در پی گهواره شش ماهۀ خود
تَه گودال به سر خاک، نهان می‌ریزد
مَشکی از آب به دستان سکینه است چو طفل
به روی قبر عمو آب روان می‌ریزد
گوئیا وقت نماز است که با یاد علی
از لب سید سجاد اذان می‌ریزد
همه هستند ولی دختر دردانه کجاست
گوئیا گوشه ویرانه زبان می ریزد
نه بجا مانده خیامی، نه امامی، نه دلی
خواهری مانده که هر زمزمه، جان می‌ریزد
آری یک قافله فاتح و پیروز رسید
اشک شوق است که با آه و فغان می‌ریزد
علیرضارجبعلی‌زاده کاشانی:
هرطرف رو می‌کنم در دشت از گودال، پر
ازلب خشک وگلوی تیغ استقبال, پر
ازحرم تاعلقمه از علقمه تا روی تل
بعد از آن تا گودی گودال از این احوال, پر
ظهر، ظهر آخر دنیاست وقتی خاک را
زیر پا حس می‌کنم ازجوشش "زلزال", پر
مرکبت برگشته اما مثل یال خونی‌اش
زین وبرگ واژگونش اززبان ِحال، پر
هرچقدر از آب دیدم خیمه‌هایت را تهی
قتلگاهت را ولی ازتیغ، مالامال, پر
چشم می‌گردانم امشب می‌شمارم تک به تک
کاروانی مانده با من بی‌تو از اطفال, پر...
منبع:جهان
211008
در روزهای اخیر همزمان با فرارسیدن موسم اربعین حسینی، تعدادی از شاعران به یاد سید و سالار شهیدان و مصائب اهل بیت(ع) در این مدت، سروده‌هایی را منتشر کرده‌اند که تعدادی از این اشعار در ذیل درج شده است:
کاروان آمده و برگ خزان می‌ریزد
باز از چشم حرم دُرِّ گران می‌ریزد
هرکه دنبال گل گمشده‌ای می‌گردد
درد از عاطفه‌های نگران می‌ریزد
راه بگشای که بانوی حرم می‌آید
سوز هجر است که از قدکمان می‌ریزد
دست‌ها باز شده تا که به سرها بزنند
خاک غم روی سر سینه زنان می‌ریزد
صاحب پیرهن کهنه کجا افتاده
بوسه‌هایی است که بر جای سنان می‌ریزد
هر یتیمی به شهیدی گله‌ای می‌گوید
خون دل‌هاست که از داغ جوان می‌ریزد
مادری در پی گهواره شش ماهۀ خود
تَه گودال به سر خاک، نهان می‌ریزد
مَشکی از آب به دستان سکینه است چو طفل
به روی قبر عمو آب روان می‌ریزد
گوئیا وقت نماز است که با یاد علی
از لب سید سجاد اذان می‌ریزد
همه هستند ولی دختر دردانه کجاست
گوئیا گوشه ویرانه زبان می ریزد
نه بجا مانده خیامی، نه امامی، نه دلی
خواهری مانده که هر زمزمه، جان می‌ریزد
آری یک قافله فاتح و پیروز رسید
اشک شوق است که با آه و فغان می‌ریزد
علیرضارجبعلی‌زاده کاشانی:
هرطرف رو می‌کنم در دشت از گودال، پر
ازلب خشک وگلوی تیغ استقبال, پر
ازحرم تاعلقمه از علقمه تا روی تل
بعد از آن تا گودی گودال از این احوال, پر
ظهر، ظهر آخر دنیاست وقتی خاک را
زیر پا حس می‌کنم ازجوشش "زلزال", پر
مرکبت برگشته اما مثل یال خونی‌اش
زین وبرگ واژگونش اززبان ِحال، پر
هرچقدر از آب دیدم خیمه‌هایت را تهی
قتلگاهت را ولی ازتیغ، مالامال, پر
چشم می‌گردانم امشب می‌شمارم تک به تک
کاروانی مانده با من بی‌تو از اطفال, پر...
منبع:جهان
211008
