امر به معروف و نهی از منکر از واجبات و فرایض بسیار مهم و بزرگ اسلامی به شمار می‌رود، و افرادی که این فریضه ی بزرگ الهی را ترک می‌کنند یا در برابر آن بی تفاوتند گناهکار خواهند بود و کیفری سخت و سنگین در انتظار آنها و گاه جامعه آنان است.
عقیق: این عمل چنان دارای جایگاه عظیمی می باشد که در این باره امیرالمومنین على (ع) فرموده اند :و َما أعمالُ البِرِّ كُلُّها وَ الجِهادُ فى سَبيلِ اللّهِ عِندَ الامرِ بِالمَعرُوفِ و َالنَّهىِ عَنِ المُنكَرِ إِلاّ كَنَفثَةٍ فى بَحرٍ لُجِّىٍّ؛ همه كارهاى شایسته و جهاد در راه خدا در برابر امر به معروف و نهى از منكر چون قطره اى است در درياى عميق؛ و نیز حضرت محمد (ص) می فرمایند: هرگاه (مردم) امر به معروف و نهى از منكر نكنند و از نيكان خاندان من پيروى ننمايند، خداوند بدانشان را بر آنان مسلّط گرداند و نيكانشان دعا كنند امّا دعايشان مستجاب نشود؛ و نیز در جایی دیگر بیان می دارند: تا زمانى كه مردم امر به معروف و نهى از منكر نمايند و در كارهاى نيك و تقوا به يارى يكديگر بشتابند در خير و سعادت خواهند بود، اما اگر چنين نكنند، بركتها از آنان گرفته شود و گروهى بر گروه ديگر سلطه پيدا كنند و نه در زمين ياورى دارند و نه در آسمان.علاوه بر این از امام باقر (ع) روایت شده است که ایشان فرموده اند :امر به معروف و نهى از منكر راه و روش پيامبران و شيوه صالحان است و فريضه بزرگى است كه ديگر فرايض به واسطه آن بر پا مى شود، راه ها امن مى گردد و درآمد ها حلال مى شود و حقوق پايمال شده به صاحبانش برمى گردد، زمين آباد مى شود و (بدون ظلم) حق از دشمنان گرفته مى شود و كارها سامان مى پذيرد؛ و نیز امام صادق (ع) فرموده اند: حَسْبُ الْمُؤْمِنِ غَيْراً إِذَا رَأَى مُنْكَراً أَنْ يَعْلَمَ اللَّهُ مِنْ قَلْبِهِ أَنَّهُ لَهُ كَارِه؛ در غيرتمند بودن مؤمن همين بس كه هرگاه كار زشت و ناپسندى مشاهده كرد خداى متعال از قلبش در مورد ناخوش داشتن آن منكر آگاه باشد.
علاوه براین امام رضا (ع) فرموده اند: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) يَقُولُ إِذَا أُمَّتِي تَوَاكَلَتِ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْيَ عَنِ الْمُنْكَرِ فَلْيَأْذَنُوا بِوِقَاعٍ مِنَ اللَّهِ تَعَالَى؛ رسول خدا(ص) همواره مى فرمودند: هرگاه امّت من از انجام امر به معروف و نهى از منكر سرپيچى كنند و آن را به يكديگر واگذار نمايند، گويا با خـداوند اعـلان جنگ داده اند.
پی نوشت ها:
1-نهج البلاغه(صبحی صالح):542.
2-کافی، ج 2 :374؛ ج5: 56، 59.
3-تهذيب الاحكام، ج6: 181.
4-هدایة الائمة،ج5 : 574.
منبع:قدس
211008
