آن كه دلش غرق دنيا دوستى شود، سه چيز اين جهان پيوسته با او باشد: اندوهى كه او را رها نسازد، حرصى كه از او دست برندارد و آرزويى كه به آن نرسد.
عقیق: اگرچه بی توجهی به دنیا و گذران زندگی به بطالت در اسلام نهی شده و مذموم است و این دین مبین آدمی را به کار و تلاش و رونق و آبادانی دنیا سفار می کند اما به موازات آن دنیاطلبی و دنیاخواهی صرف نیز در این دین مذموم و نهی شده است.آموزه های روایی نیز دنیاطلبی صرف را مذمت می کنند.
پيامبر خدا (ص) در این باره می فرمایند: «دنيا دوستى، ريشه هر معصيت و آغاز هر گناهى است.»
امام صادق (ع) می فرمایند: «خداوند متعال در يكى از نجواها به موسى (ع) فرمود: ... بدان كه بذر هر گمراهى و فتنه اى را دنيادوستى افشانده است.»
امام زين العابدين (ع) نیز در مذمت دنیاطلبی می فرمایند: «بعد از شناخت خداوند عز و جل و شناخت پيامبر او (ص) هيچ عملى بهتر از بغض و نفرت از دنيا نيست . . . زن دوستى، دنيادوستى، رياست طلبى، تن آسايى، شهوت كلام و عشق به مقام و ثروت. همه اين هفت خصلت در دنيادوستى جمع شده است . از اين رو، پيامبران و عالمان بعد از شناخت اين مطلب، گفتند كه دنيا دوستى سرچشمه هر گناهى است.»
پیشوای ششم شیعیان نیز در مذمت دنیاطلبی فرموده اند: «برخوردارانِ از دنيا دل هايشان گريان است، هر چند [به ظاهر] شاد باشند، از خويشتن سخت بيزارند، هر چند به سبب پاره اى از آنچه در دنيا نصيبشان شده است، خوشحال باشند.»
دنیادوستی و دنیاطلبی دارای آثاری سوء و عواقبی است که روایات ما آنها را تصریح کرده اند.
پيامبر خدا (ص) در این باره فرموده اند: «دنيا مايه گرفتارى دل ها و تن هاست؛ خداوند تبارك و تعالى از نعمت هاى حلالش كه به ما داده، بازخواست مى كند، چه رسد به نعمت هايى كه از حرام به ما داده است.»
امیرمومنان علی (ع) نیز در باره آثار سوء دنیاطلبی و فریفته آن شدن می فرمایند: «آن كه دلش غرق دنيا دوستى شود، سه چيز اين جهان پيوسته با او باشد: اندوهى كه او را رها نسازد، حرصى كه از او دست برندارد و آرزويى كه به آن نرسد.»
همان حضرت (ع) می فرمایند: «به سبب دنيا دوستى است كه گوش ها از شنيدن حكمت كر شده و دل ها از ديدن نور بصيرت كور گشته است.»
امام کاظم (ع) می فرمایند: «كسى كه دنيا را دوست داشته باشد، ترس از آخرت از دلش برود.»
پی نوشت ها:
غررالحکم
نهج البلاغه
میزان الحکمه
منبع:قدس
211008
