عقیق:(بدان ای سالک عزیز!) چرا محبت به دنیا، انسان را از تحرک باز می‌دارد و محبت به خدا، به انسان تحرک می‌دهد؟ چون اولا محبت و عبودیت نسبت به دنیا، سرفرو بردن در چاه نفس و محب شهوات خویش شدن است، در حالی که عبودیت خدا، سر به آسمان برداشتن و اوج گرفتن است.
ثانیا: انسان در بین تمام موجودات، تنها موجودی است که تکاملش حدیقف (ایستایی) ندارد، یعنی سقفی ندارد که اگر در مسیر کمال، به آن برسد، دیگر نتواند پیش برود و متوقف شود. حال اگر مطلوب بالذات و محبوب انسان از نظر کمالات یک موجود محدود باشد و آن‌را هدف قرار دهد. محبت او به آن سبب می‌گردد که تنها به همان موجود بسنده کند وجلوی ترقی انسانی او که بی‌حد و مرز است گرفته می‌شود، لذا انسانی اگر می‌توانست ترقی کند، متوقف شده و ضایع و پوچ می‌شود. زیرا محبت به یک چیز محدود، انسان را محدود می‌کند و موجب توقف و ایستایی او در سیر تکاملش می‌شود و حرکت انسان را به سوی کمال، از بین برده و جلوی سیر تکاملی وی را می‌گیرد.(1)
پی نوشت:
رسائل بندگی، آیت‌الله مجتبی تهرانی، ص 124
منبع:کیهان
ثانیا: انسان در بین تمام موجودات، تنها موجودی است که تکاملش حدیقف (ایستایی) ندارد، یعنی سقفی ندارد که اگر در مسیر کمال، به آن برسد، دیگر نتواند پیش برود و متوقف شود. حال اگر مطلوب بالذات و محبوب انسان از نظر کمالات یک موجود محدود باشد و آن‌را هدف قرار دهد. محبت او به آن سبب می‌گردد که تنها به همان موجود بسنده کند وجلوی ترقی انسانی او که بی‌حد و مرز است گرفته می‌شود، لذا انسانی اگر می‌توانست ترقی کند، متوقف شده و ضایع و پوچ می‌شود. زیرا محبت به یک چیز محدود، انسان را محدود می‌کند و موجب توقف و ایستایی او در سیر تکاملش می‌شود و حرکت انسان را به سوی کمال، از بین برده و جلوی سیر تکاملی وی را می‌گیرد.(1)
پی نوشت:
رسائل بندگی، آیت‌الله مجتبی تهرانی، ص 124
منبع:کیهان
