زائران پیاده درجاده هایی که به بهشت میرسند

عقیق:نسیم خنکی که فرشتگان مقرب آستان امن امام الرئوف(ع) در پیشواز کاروان های پیاده زائر بر آسفالت جاده ها می افشانند! نسیمی که عطر بهشتی اش را با یک تنفس معنوی، استشمام می کنی!
میانه های راه محور شمالی بجنورد به مینودشت است!. امتداد جاده را که می نگری، صف خودروهایی می بینی که یا می آیند و یا می روند! مبدا و مقصد مسیر تمامی شان، جایی است که از رویت این کاروان پیاده تا آن مبدا و مقصد نورانی، حدود 330 کیلومتر راه است! مبدا و مقصدی که آن را پایتخت معنوی ایران اسلامی می نامند.
آری! اینجا و در حوالی آشخانه(خراسان شمالی) تا مشهد الرضا(ع)، 330 کیلومتر راه مانده. خودروهای سبک و سنگین، با دیدن پرچم بزرگ سبز رضا(ع) و عبور کاروان های پیاده، بوق ها را به صدا در آورده و دست ها را به احترام تکان می دهند! زمزمه عاشقانه معنوی یکدستی فضای جاده را در برمی گیرد! چه آنان که مبدا را ترک نموده؛ غمگنانه؛ و چه آنان که رو به سوی مقصد آورده اند؛ شادمانه؛ نجوای « السلام علیک یا علی بن موسی الرضا(ع)» سر می دهند!
از بجنورد، مرکز استان خراسان شمالی، که عبور می کنی و در پیچ و خم های اولیه مسیر باز هم در جای جای اش، زائران پیاده را می بینی ! در کنار یک کاروان بزرگتر، تابلوی مسافت سنج را می بینی که نوشته است:« مشهدالرضا(ع)؛ 280 کیلومتر!»
پرچم بزرگ سبز رضا(ع) در دستان علمداری که در پیشاپیش کاروان حرکت می کند؛ به اهتزار درآمده است! دو افسر زحمتکش پلیس راهور، دوربین کنترل سرعت را رها کرده و ایستاده، به آن پرچم سبز و صف شکوهمند زائران پیاده احترام نظامی می گذارند!
کاروان های تک نفره، دو نفره و چند نفره پیاده که مشتاقانه عزم سفر به شهر بهشت؛ مشهدالرضا(ع)؛ نموده اند همچنان چشم نواز معنوی و رشک برانگیز جاده های اند! آنان می آیند تا در سالروز میلاد حضرتش، تهنیت گوی میلاد خجسته اش باشند. می آیند تا برای عمری ؛ ره توشه این زیارت شان؛ جواز پناهندگی و شفاعت در حریم امن امامت و ولایت باشد! می آیند و می گویند: «آمدم؛ ای شاه پناهم بده».
و چنین است روایت عاشقانه حضور کاروان های پیاده زائر امام رضا(ع) که اشک شوق زیارت شان بر کف جاده ها؛ خنکای بهشتی می آفریند! معابر بهشتی منتهی به شهر بهشت؛ این روزها؛ همه اینگونه اند! سبز سبز سبز!