عقیق:طیبه مروت
خانه‌اش در میانۀ کویر است.
مسیری برای پیمودن و رسیدن به سرزمینی‌که حرم خاندان خوبان نامیده شده، زیبا و دلنشین نیست. راه برای رسیدن به دیاری‌که امام‌صادق(ع) آن را حرم اهل‌بیت(ع) نامیده، برای ما که در جاده‌ها به‌دنبال درخت و صدای آب و رسیدن به خنکای طبیعت هستیم، خسته‌کننده است، امّا این‌راه بی‌نهایت که هرچه چشم می‌کشی، تمامی ندارد و نهایتاً چرتی را به چشمانت فرا می‌خواند، به شهری ختم می‌شود که خانۀ کریمان است.
این‌خانۀ امن الهی، مأمن دختری است از خاندان رسول خوبی‌ها. مأمنِ فاطمه معصومه(س) که روزگاری قبل از تولد، بشارت آمدنش را امام معصوم و پیشوای صادق(ع) داده بود و موسی‌بن جعفر(ع) او را امین علم خود دانست و شیعیانش را برای یافتنِ پاسخ سؤالات، به او ارجاع داد، قبلۀ هفتم ما علی‌بن موسی‌الرضا(ع) زائرانش را به زیارت عارفانه و صدالبته عاشقانۀ او فراخواند و امام‌جواد(ع) نیز زیارت عمۀ سادات را مجوز ورود به بهشت دانست.
آری! برای ورود به بهشت باید از این جادۀ کویری گذشت، باید چشم به راهی دوخت که نه از میانۀ جنگل می‌گذرد و نه از ساحل دریا. باید از جاده، سرازیری را سوی حرم تجربه کرد، حرارت شهر را پذیرفت، تا وقتی پای در حریم رضوان نهادی، خنکای طبیعت جانت، جسم را تسلّی بخشد. باید عارفانه قدم گذاشت و ادیبانه با صاحبِ خانه سخن گفت. باید عاشقانه اشک ریخت و پروانه‌وار سوخت. این خانۀ نور، درست وسط کویر برای همین ساخته شد تا پلی باشد بین گرمای جانکاه کویر و بهشت برین.
دوستی می‌پرسید چرا باید شهری‌که حرم اهل‌بیت است، این‌چنین گرم و خسته‌کننده باشد، و پاسخ‎اش را باید در نتیجۀ پیمودن این‌راه و بشارت ائمۀ معصومین به زیارت این‌خانه کویری جُست: مردمان کویر، مردمانی عارف و خودساخته‌اند، سختی زندگی در کویر و تحمل گرمای آن، تحمل بی‌آبی، تحمل خشک‌سالی، تحمل... تحمل... تحمل است که انسان را می‌سازد. صبر است که آدمی را کامل می‌کند و این‌صبوری جز در سختی و تحمل حاصل نمی‌شود و بی‌گمان، وقتی قرار است بهشت پاداش یک زیارت باشد، باید سختیِ راه را به جان خرید، باید شناخت و وارد حریم خوبان شد، و شناخت و معرفتی‌که پاداش‌اش بهشت است نیز جز با پیمودن راه سنگلاخی و کویریِ عبور از گناه، میسّر نخواهد شد.
شریعت ما این‌گونه راه سعادت را برای ما گشوده است، عبور از سختی‌ها با همتی جانانه، با چنگ‌انداختن به دامان کریمان.
 

منبع:قدس

211008