خاطره ای خواندنی از علامه طباطبایی(ره)

عقیق: در زمستان سال 1350 شمسي، وقتي عازم بيت الله الحرام بودم، روزي در هوايي سرد و برفي براي عرض سلام و توديع به منزل ايشان رفتم و عرض كردم كه عازم بيت الله هستم و براي خداحافظي خدمت رسيدم. نصيحتي بفرماييد كه در اين سفر، ره‏ توشه من باشد و به كارم آيد.

معظّمٌ له آيه مباركه فَاذكُروني اَذكُركُم  را به عنوان پند و زاد راه قرائت كرد و فرمود: خداي سبحان مي ‏فرمايد: به ياد من باشيد تا من هم به ياد شما باشم؛ شما نيز به ياد خدا باش تا خدا به يادت باشد.

آنچه علاّمهِ ديگران را بدان توصيه فرمود، دقيقاً در وي متجلّي بود. ذكر وي (ياد خدا در قلب) دائمي بود و در اذكار الهي مستغرق شده بود، از همين‏رو ياد او در دلها زنده است، چون كسي كه خداوند را به ياد داشته باشد، هرگز نخواهد مُرد و فراموش نخواهد گشت.

 پی نوشت:

کتاب شمس الوحی تبریزی ، صفحه 305

 منبع:جام

211008