معنای وحیداً در قرآن

عقیق:«ذَرْنِی وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِیداً1» این آیه و آیات بعد در مورد ولید بن مغیره مخزومی یکی از سران معروف قریش نازل شده است.

تعبیر به وحید(تنها) ممکن است توصیفی برای خالق باشد و یا برای مخلوق، در صورت اول نیز دو احتمال وجود دارد: نخست این که مرا با او تنها بگذار که خودم او را کیفر شدید دهم یا اینکه من تنها خودم او را آفریدم و این همه نعمت ها به او بخشیدم اما او نمک ‏نشناسی کرد

در صورت دوم نیز دو احتمال وجود دارد: ممکن است اشاره به این باشد که او در شکم مادر، و به هنگام تولد، تک و تنها بود. نه اموالی داشت و نه فرزندانی و این ها را همه بعداً به او بخشیدم یا اشاره به این که او خودش را وحید(شخص منحصر به فرد در میان عرب) می‏نامید.

مشهور است که می‏گفت: «انا الوحید ابن الوحید؛ لیس لی فی العرب نظیر و لا لابی نظیر! من منحصر به فرد و فرزند منحصر به فردم! در عرب نه نظیری برای من وجود دارد و نه برای پدرم!»[2] این مطلب به عنوان استهزا در آیه تکرار شده است.

ولی از میان همه این تفسیرهای چهار گانه، تفسیر اول از همه مناسب تر است.[3]

پی نوشت ها:

[1] مدثر، 11.

[2] تفسیر فخر رازی و کشاف و مراغی و قرطبی ذیل آیات مورد بحث، از بعضی از روایات نیز استفاده می‏شود که وحید به معنای بی‏ پدر و فرزند نامشروع است، ولی در این روایت قرینه‏ای وجود ندارد که تفسیر آیه فوق باشد. به علاوه با دقت روشن می‏شود که این معنا متناسب با آیه فوق نیست به نقل از تفسیر نمونه، ج 25، ص 225.

[3] تفسیر نمونه، ج ‏25، ص 223.
  منبع:جام

211008