عقیق: اگر خواستی با کسی رفاقت کنی و احتیاج به مونس، تو را به رفاقت واداشت، با کسی دوستی کن که رفاقت او زینت و آرایش برای شخصیت تو بوده و پاسدار خدمات تو باشد. هرگاه از او یاری طلبیدی، یاری ات کند. هرگاه سخنی گفتی، تو را تصدیق نماید. اگر به او نزدیک شدی، تو را محترم شمرده و مقامت را گرامی دارد. اگر دست نیاز به سویش دراز کردی، دستت را رد نکند. اگر مشکلی داشتی و گرهی در کارَت افتاد، آن را بگشاید. اگر از تو نیکی و خوبی ببیند، آن را فراموش نکند، اگر خواسته ای داشتی، آن را برآورد. هرگاه خاموشی گزیدی، او با تو آغاز به سخن کند. اگر گرفتاری برای تو پیش آمد، با تو همدردی نماید. از جانب وی به تو رنج و گزندی نرسد. هنگام سختی ها تو را بی یاور نگذارد و اگر در حال تقسیم با هم به اختلاف برخیزید، تو را بر خود مقدم بدارد.

همچنین این امام همام در کلامی زیبا و خطاب به فرزند خود، آیین دوست یابی را چنین مطرح می فرمایند: فرزندم؛ با هیچ کس دوستی مکن، مگر اینکه از رفت و آمد (ویژگی های روحی و اخلاقی و رفتاری) او آگاه گردی. هنگامی که دقیقاً بررسی و تحقیق نمودی و معاشرت و دوستی با او را برگزیدی، آن گاه با او براساس گذشت و چشم پوشی از لغزش ها و یاری کردن در سختی ها، همراه باش.

پی نوشت ها:
1- حرانی. تحف العقول: 404.
2- نوری. مستدرک الوسائل، ج8: 211.
3- گالشکلامی، اکبری. آداب معاشرت در کلام امام حسن مجتبی (ع): 56.

 منبع:قدس

211008