مژده ای دل نور چشم مرتضی آمد خوشآمد / شام میلاد امام مجبتی آمد خوش آمد
غم مخور ای دل که در ماه دعا و استجابت / بهر تأثیر دعا، روح دعا آمد خوش آمد...
بر ماه تمام ماه رحمت صلوات
بر نور جمال حُسن و حکمت صلوات
در سفره ی ماه رمضان فیض حَسن
بخشیده به عرش و فرش، نعمت، صلوات
گلی زیبا نمایان در چمن شد / شب میلاد مولایم حسن شد
شدم امشب سراپا مست نامش / یقین مرغ دلم گردیده رامش . . .
ولادت امام حسن مجتبی (ع) مبارک
این مه که به بستان ولایت آمد
نوری ست که از بهر هدایت آمد
او آمده تا نور به شب ها بخشد
روح شرف و عشق به دنیا بخشد
میلاد امام حسن علیه السلام بر شما مبارک باد
ای تو با قلبم صمیمی یا حسن / تو کریم بن کریمی یا حسن
داری از زهرا نشان یا مجتبی / مهربانی دل رحیمی یا حسن...
میلاد کریم اهل بیت مبارک
چو بر نیمه رسید ماه مبارک / بیامد لطفی از رب تبارک
شبر، نیکو خصال و ماه صورت / کریم و اسوه در زهد و بلاغت ...
ولادت با سعادت امام حسن مبارک
مهمانی حق چه باصفا شد
میلاد امام مجتبی شد
(این عید بر عاشقان مبارک)
جوانان بهشت را سید است او / اگر تو طالب حلمی ز وی جو
منم محتاج لطف آل اطهر / شفاعت کن اماما روز محشر . . .
میلاد امام حسن مجتبی مبارک
رمضان، بهشت خدا شده ز گل جمال تو یا حسن / یم علم و حکمت و معرفت، نمی از کمال تو یا حسن
تو علی، تو فاطمه، تو حسن، تو حسین یا که محمدی؟ / که عیان جلالت پنجتن، بُوَد از جمال تو یا حسن...
آمد چو به نیمه ماه پرفیض صیام / شد طلعت مجتبی عیان چون مه تام
با روی حسن خوی حسن جلوه نمود / فرزند ابوالحسن امام بن امام ...
گویند که گرد مَه، زمین میگردد / دور فلک و عرش برین میگردد
خورشید، جمال مجتبی را دیده است / حیران شده است و این چنین میگردد
میلاد دومین اختر تابتاک آسمان ولایت مبارک
سلام ای حُسن عالمتاب، ای روح سحر سیما / سلام ای آیه مظلوم، ای غم، سوره زیبا
سلام ای دومین خورشید، ای روشنترین امید / بتاب ای عصمت روشن، بتاب ای عصمت زیبا
سرشار شمیم اهل بیت آمده است / شادی به حریم اهل بیت آمده است
جوشان شده است چشمه فیض خدای / میلاد کریم اهل بیت آمده است...
ماهِ روزه بود و ماهپارهای از ورای ابرها پدید شد
آفریدگار عشق و عقل نیز شادمان از آنچه آفرید شد
مجتبی که شیعه رسول بود، اولین ودیعه بتول بود
از نهاد مرتضی حلول کرد بعد از آن مدینه رو سپید شد
با مردم آنگونه نشست و برخاست کن که دوست داری، با تو رفتار کنند. امام حسن مجتبی (ع)
بخشش پیش از درخواست، بزرگترین بزرگواریهاست... امام حسن مجتبی (ع)
شوخی، بزرگی و ابهت را از میان میبرد. شخص ساکت
از بزرگی و وقار بیشتری بهرهمند است. امام حسن مجتبی (ع)
سرآمد عقل، برخورد نیکو و شایسته با مردم است... امام حسن مجتبی (ع)
گناه و اشتباه دیگران را به زودی سرزنش مکن و میان او و اشتباهش
راهی برای عذرخواهی قرار بده... امام حسن مجتبی (ع)
والاترین جایگاه نزد خداوند از آنِ کسی است که به حقوق مردم
آشنا باشد و در برآوردن آن بکوشد... امام حسن مجتبی (ع)
بخل، سرآمد همه بدیها و زشتیهاست و محبت و
دوستی را از دلها بیرون میکند... امام حسن مجتبی (ع)
او رود زلالی ست که در فصل عطش
جود و کرم خویش به دریا بخشد
از لطف، کریم اهل بیت عصمت
ما را زکرم خدا به فردا بخشد
آن سید خوبان بهشت آمده تا
برمهرو وفا ارزش و معنا بخشد
او آمده با نام حسن در حسنش
شوری به سرا پرده مولا بخشد
میلاد امام حسن علیه السلام مبارک باد
او آمده تا باور و ایمان و صفا
همراه دو صد عاطفه بر ما بخشد
او آمده از صلح و محبت بی شک
جانی ز ولا برتن تنها بخشد
میلاد امام حسن علیه السلام مبارک باد
منبع:مشرق