۰۵ آذر ۱۴۰۳ ۲۴ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۱۹ : ۲۱
سه شخصی که خداوند آنها را دوست دارد
ابوذر غفاری در روایتی کلام نورانی پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله درباره سه شخصی که خداوند آنها را دوست دارد را بیان کرده است.
عقیق:مطرف بن عبداللّه بن شخّير می‌گوید حديثى از ابوذر برايم نقل كرده بودند و من دوست داشتم او را ببينم. پس چون او را ديدم، به او گفتم: اى ابوذر! از تو حديثى برايم نقل كردهاند كه دوست داشتم تو را ببينم و درباره آن از تو بپرسم.
ابوذر گفت: اينك ديدى پس بپرس.
گفتم: شنيدهام كه مىگويى: رسول خدا فرمود: خداوند عزّ وجلّ، سه تن را دوست دارد و سه تن را دشمن دارد؟
گفت: آرى، گمان ندارم كه به دوستم محمد صلىالله عليه و آله دروغ مىبندم، و اين جمله را سه بار تكرار كرد.
گفتم: آن سه تن كه خداوند دوستشان دارد، چه کسانی هستند؟
گفت : مردى كه در راه خدا مىجنگد. پس براى جهاد و به انتظار پاداشِ خدا، با دشمن روياروى مىشود و پيكار مىكند تا كشته شود. شما نيز در كتاب خداوند عزّ وجلّ، در اين باب مىخوانيد: "إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِى سَبِيلِهِ صَفًّا خداوند، كسانى را كه در راهش چون صفى مىجنگند، دوست دارد"
و مردى كه همسايهاش او را مىآزارد و او بر آزارش شكيبايى مىورزد و انتظار پاداش از خدا دارد، پس خداوند او را از اين آزار ايمن مىگرداند، با مرگ يا زندگى.
و مردى كه همراه مردمى است پس در حركت هستند تا آنكه خواب يا چرت بر آنان چيره مىشود و آنان آخر شب براى خواب فرود می‌آيند، امّا او به وضو و نمازش مىپردازد.
متن حدیث:
بَلَغَني عَن أبي ذَرٍّ حَديثٌ ، فَكُنتُ اُحِبُّ أن ألقاهُ ، فَلَقيتُهُ ، فَقُلتُ لَهُ : يا أبا ذَرٍّ ، بَلَغَني عَنكَ حَديثٌ ، فَكُنتُ اُحِبُّ أن ألقاكَ فَأَسأَلَكَ عَنهُ .
فَقالَ : قَد لَقيتَ فَاسأَل .
قُلتُ : بَلَغَني أنَّكَ تَقولُ : سَمِعتُ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه وآله يَقولُ : «ثَلاثَةٌ يُحِبُّهُمُ اللّهُ عَزَّوجَلَّ ، وثَلاثَةٌ يُبغِضُهُمُ اللّهُ عَزَّوجَلَّ»؟
قالَ : نَعَم ، فَما أخالُني أكذِبُ عَلى خَليلي مُحَمَّدٍ صلى الله عليه وآله ـ ثَلاثا يَقولُها ـ .
قُلتُ : مَنِ الثَّلاثَةُ الَّذينَ يُحِبُّهُمُ اللّهُ عَزَّوجَلَّ ؟
قالَ : رَجُلٌ غَزا في سَبيلِ اللّهِ ، فَلَقِيَ العَدوَّ مُجاهِدا مُحتَسِبا فَقاتَلَ حَتّى قُتِلَ ؛ وأنتُم تَجِدونَ في كِتابِ اللّهِ عَزَّوجَلَّ : «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَـاتِلُونَ فِى سَبِيلِهِ صَفًّا». يَكفِيَهُ اللّهُ إيّاهُ ؛ بِمَوتٍ أو حَياةٍ . ورَجُلٌ يَكونُ مَعَ قَومٍ فَيَسيرونَ حَتّى يَشُقَّ عَلَيهِمُ الكَرى أوِ النُّعاسُ ، فَيَنزِلونَ في آخِرِ اللَّيلِ فَيَقومُ إلى وُضوئِهِ وصَلاتِهِ.
پی نوشت:
«كنز العمّال،ج 16 ص 104- المستدرك على الصحيحين،ج2 ص 98»
منبع:مشرق
211008
گزارش خطا
