عقیق: مراسم هفتگی هیئت الرضا با سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین محمودی و مداحی حاج عبدالرضا هلالی، حاج کاظم غفار نژاد، حاج حسین ابراهیمی و وحید یوسفی برگزرا شد.

نکاتی از سخنان حجت الاسلام محمودی؛

_ وجود مقدس امام هادی(ع) جملاتی را در زیارت جامعه بیان می فرمایند و اهل بیت(ع) را مخاطب قرار می دهند که دریای معارف الهی است. کاملاً مقام معصوم و امام را در این فرازها تعریف می کنند. جملاتی که حضرت بیان می کند واقعاً محیرالعقول می باشد.

_ اولین جمله این است که «و المثل الاعلی» که مثل از نظر لغت عرب به معنای نشانه و نمایان گر است. چیزی که چیزی را نشان می دهد. همه موجودات عالم در حد خودشان برای خداوند مثل هستند و نشانگر آیه می باشند. هر موجودی از موجودات عالم حداقل با هستی خودشان نشان دهنده هستی خالق خودشان هستند. می گویند چون خالق من هست پس من هم هستم. هر شی و هر چیزی که در زمین و آسمان شما می بینید و حتی نمی بینید ولی وجود دارد نشانه و آیت و علامت خداست. این موجودات می گویند که من در این عالم خالق دارم و اگر خالق نبود هیچ موجودی نبود. با همین مقدار کمال کمی که دارد نشان دهنده کمال خالق است.

_سلسله انبیا واولیا خدا در مثل بودن کامل تر از بقیه موجودات می باشند. چهارده معصوم مثل اعلای پروردگار می باشند. معصومین در حد اعلی خودشان نشان دهنده کمال خداوند می باشند. هیچ موجودی در عالم نیست که بالاتر از معصومین صفات کمال را نشان دهد.

_بالاتر از معصومین وجود ندارد و تمام صفات کمال پروردگار در  چهارده معصوم نمایان شده است و مانند آیینه مستقیم هستند. ابتدا حق در وجود آنها نمایان شده و به وسیله آنها در وجود سایر موجودات انعکاس پیدا کرده است. ایشان مرات الله هستند.

_ دومین عبارت «السلام علی کهف الوراء » می باشد که کهف به معنای غار است و وراء به معنای مخلوقات است. یعنی سلام بر پناهگاه مخلوقات.

_البته این پناهگاه با غار نشینی متفاوت است. غار نشینی و دوری از جامعه و به قول معروف رهبانیت به عنوان یک دستور دینی و شرعی تجویز نشده است. بلکه باید در میان مردم بود و با آنها زندگی کرد. در عین حال با عمل به دستورات اسلام انسان تهذیب نفس می کند. این ارزشی ندارد که انسان دور از گناه و جامعه باشد و بخواهد که تهذیب نفس کند. هنر این است که در میان مردم باشی و دستت به گناه برسد ولی گناه نکنی.

_ با مردم بودن و در مسیر عبودیت قرار گرفتن ارزش است. تمام انبیاء این گونه بودند.

_امیرالمؤمنین در میان مردم بودند و به مردم کمک می کردند و ایشان در عین حال خون دل می خوردند که اگر این طور نبودند هلاک می شدند. ولی ایشان صبر می کردند. امیرالمؤمنین در متن جامعه بودند. معصومین با این همه مشکلات و گناه ها و گرفتاری ها هرگز در غارها پناه نمی بردند و مردم را هدایت می کردند.

_ خداوند بندگانی دارد که این بندگان بسیار پرمیمنت و برکت هستند. خودشان زندگی می کنند و مردم هم در کنف حمایت ایشان زندگی می کنند. این عباد در بین مردم و بین بندگان خدا مانند باران هستند. باران بر زمین خشک می بارد و تبدیل به زمین با برکت می شود. و یک سری بنده هم هستند که در بین بندگان خدا زندگی می کنند که از رحمت دور هستند و کانون منکرات و گناهان می باشند.

_امیرالمؤمنین می فرماید که شیعیان ما کسانی هستند که در فضای ولایت ما بذل و بخشش می کنند و با هم ارتباط دارند و در مسیر مودت ما به هم محبت می کنند، برای زنده نگه داشتن مکتب ما با هم ارتباط دارند. شیعیان مانند معصومین مأمن هستند برای کسانی که دنبال حق و حقیقت می باشند.

_انبیای الهی در شرایط خاصی به اذن خداوند در انزوا قرار می گرفتند. وجود مقدس صاحب الزمان(عج) واسطه فیض می باشد و رحمت خداوند با دستان مقدس صاحب الامر به مردم منتقل می شود و ایشان مجرای رحمت هستند. برای نظم الهی، معصومین مأمن هستند. و ایشان مبدأ حرکت به سوی پروردگار هستند. ایشان در برابر وسوسه های شیطان پناهگاه امنی برای مردم هستند.