عقیق: يکي از مشکلات رخدادهاي تاريخي عدم شفافيت آن است. مکان ظهور پيامبران از مسايل تاريخي است که ابهام دارد و قضاوت درباره آن مشکل است.

با توجه به رهنمودهاي وحياني مي‌گوييم:ظهور پيامبران اختصاص به منطقه خاصي ندارد .

طبق آموزه‌هاي اسلامي همه امت‌ها از خود پيامبر داشته اند: وَإِن مِّنْ أُمَّةٍ إِلَّا خلَا فِيهَا نَذِيرٌ (1 ) در هر امتي نذير و هشدار دهنده اي وجود دارد. وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولًا أَنِ اعْبُدُواْ اللّهَ وَاجْتَنِبُواْ الطَّاغُوتَ فَمِنْهُم مَّنْ هَدَى اللّهُ وَمِنْهُم مَّنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلالَةُ؛ (2) در هر امتي پيامبري فرستاديم (تا به مردم بگويند) که خدا را بپرستيد و از بت اجتناب کنيد .

از اين آيات استفاده مي شود که هر کجا انسان هائي به صورت ( قوم ) يا ( امت ) بوده اند، از فيض نبوت بي بهره نبوده اند.

اگر در قرآن مجيد، تنها نام عدّه معدودي از پيامبران بزرگ برده شده؛ بدين معنا نيست که تعداد ايشان منحصر به همين افراد است؛ بلکه در قرآن تصريح شده است که بسياري از پيامبران بوده‏ اند که نامي از ايشان در اين قرآن به ميان نيامده است: وَرُسُلًا لَّمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْكَ(3)

بنابراين نمي‏توان گفت که همه پيامبران در يک منطقه خاص ظهور نموده‏ اند، بلکه طبق احاديثي که در مورد تعداد آنان رسيده ؛يعني124 هزار نفر، از اين تعداد چند پيامبر مشخص مربوط به آسيا و خاورميانه است، از بقيه خبري نيست. (4)

اين احتمال نيز بعيد نيست که بسياري از مناطق جهان همانند هند، چين، آمريکا و... نيز در گذشته‌هاي دور که امکان ارتباط وجود نداشته ، بر حسب ضرورت پيامبراني مبعوث شدند که ما از رندگي آنان اطلاعي نداريم .

از نظر عقلي نيز منطقه جغرافيايي پيامبر مهم نيست؛ بلکه آن چه مهم است، تسليم حقيقت شدن است، چنان که گروندگان به اسلام از نقاط مختلف دنيا بوده و هستند.

پيامبران بزرگ در منطقه خاور ميانه ظهور نموده اند . البته پيامبران اولوالعزم و صاحب شريعت و کتاب آسماني، از شرق ميانه برخاستند. نوح(ع) از عراق برخاست . مرکز دعوت ابراهيم(ع) عراق و شام بود، به مصر و حجاز نيز سفر کرد. موسي(ع) از مصر برخاست. چون که در زمان ظهور پيامبران، منطقه مسکوني عمده انسان‏ها مناطق آسيايي بود و خاور ميانه مهد تمدن قرار داشت.

مورخان بزرگ جهان تصريح مي‌کنند که مشرق زمين (مخصوصاً شرق ميانه) گهواره تمدن انساني است و منطقه اي که به نام هلال خصيب است.

تمدن مصر باستان که قديمي ترين تمدّن شناخته شده جهان است، تمدّن بابل در عراق، تمدن يمن در جنوب حجاز، همچنين تمدّن ايران و شامات، همه نمونه تمدن‌هاي معروف بشري هستند... قدمت تمدن انساني در اين مناطق به هفت هزار سال يا بيش تر باز مي‌گردد. (5 ) از سوي ديگر، رابطه نزديکي ميان تمدن انساني و ظهور پيامبران بزرگ است، زيرا انسان‌هاي متمدن نياز بيش تري به آيين‌هاي الهي دارند، تا هم قوانين حقوقي و اجتماعي را تضمين کرده، جلو تعديات و مفاسد را بگيرد، و هم فطرت الهي آن‌ها را شکوفا سازد. به همين دليل مي‌گوييم نياز بشر امروز مخصوصاً کشورهايي که از تمدن و صنعت سهم بيش تري دارند، به مذهب، از هر زمين بيش تر است.

بعيد نيست چنين ادعا شود که هبوط حضرت آدم(ع) و ثقل جمعيت بشري در منطقه خاوري بوده ، انسان‌ها از اين منطقه به ديگر مناطق کوچ کرده اند که اگر چنين باشد مي‌گوييم: بين ثقل جمعيت و تمدن و بعثت پيامبران ارتباط منطقي برقرار است.

پيامبران مهم از مناطق معتدل ظهور نموده اند، زيرا در مناطق معتدل به دليل ظهور دانش‌ها و صنعت، بيشتر زمينه کمال انسان‌ها فراهم مي‌شود و بيش تر آماده پذيرش پيامبران هستند.(6)

پي‌نوشت‌ها:
1. فاطر (35) آيه 24.
2. نحل (16) آيه 36.
3. نساء (4)آيه 124.
6 . منشور جاويد ج 10 ،ص100 ،جعفر سبحاني ، قم ، مؤسسه امام صادق (ع) ،1370 ،چاپ اول .
5 . پيام قرآن ، ج7 ، ص 368 ، ناصر مکارم شيرازي ، قم ،مدرسه الامام علي بن ابيطالب (ع) ،1375 ،چاپ سوم .
6. منشور جاويد ج10، ص100- 105؛پيام قرآن، ج7 ،ص368 -389 .
  منبع:جام

211008