عقیق: امام حسين(ع) پس از آنكه از درخواست عامل مدينه براي بيعت با يزيد بن معاويه امتناع كرد و به صورت اعتراض آميز، شهر مدينه را ترك و به سوي مكه حركت كرد، در شب جمعه، سوم شعبان سال ۶۰ هجري قمري وارد مكه معظمه گرديد و به هنگام ورود، اين آيه را تلاوت مي‌كرد: و لَمّا تَوَجّهَ تِلْقاءَ مَدْيَن قالَ عَسي رَبّي اَنْ يَهْدِيَني سَواءَ السَّبيل. (۱)
حركت آن حضرت از مدينه، در ۲۸ رجب و ورودش به مكه در سوم شعبان و در كل، به مدت پنج روز در راه بود.
پس از آنكه وارد مكه معظمه گرديد، اهالي اين شهر مقدس به استقبالش شتافتند. بزرگان و صاحب نفوذان مكه(اعم از ساكنان دايمي و زايران و حاجيان) هر روز به زيارتش رفته و از محضر پرفيض وي بهره‌مند مي‌شدند.
عبدالله بن زبير كه يك روز پيش از حركت آن حضرت از مدينه، به سوي مكه گريخته و در اين مكان مقدس، پناه گرفته بود، اميد بسيار داشت كه اهالي مكه وي را در مبارزه با يزيد بن معاويه همراهي كرده و وي را در دست يابي به حكومت ياري كنند. ولي با تشريف فرمايي امام حسين (ع) به مكه، اكثر مردم با امام حسين (ع) ارتباط برقرار كرده و از اهداف و انگيزه‌هايش باخبر شدند و بدين لحاظ عبدالله بن زبير را به حاشيه راندند. بدين جهت عبدالله بن زبير در باطن، از آمدن امام حسين (ع) به مكه معظه، ناخرسند بود و دلش مي‌خواست كه آن حضرت به هر بهانه‌اي، اين شهر را ترك كند و زمينه را براي بلند پروازي‌هاي وي فراهم نمايد. امام حسين (ع) بدون در نظر گرفتن جاه طلبي‌هاي عبدالله بن زبير و سخت گيري‌هاي عاملان و مأموران يزيد، به روشن‌گري مسلمانان در مكه پرداخت.
آن حضرت از سوم شعبان تا هشتم ذي حجه، به مدت چهار ماه و پنج روز در مكه معظمه اقامت نمود و پس از آنكه با دعوت انبوه و سراسري كوفيان مواجه گرديد، در هشتم ذي حجه سال ۶۰ قمري، مكه معظمه را به قصد كوفه ترك كرد. (۲)

پی نوشت ها:

۱_ سوره قصص، آيه ۲۲
۲_ نك: الارشاد (شيخ مفيد)، ص ۳۷۳؛ كلمات الامام الحسين (ع) (شريفي)، ص ۳۰۵؛ لواعج الأشجان (سيد محسن امين)، ص ۳۲؛ منتهي الآمال (شيخ عباس قمي)، ج۱، ص ۳۰۱؛ مناقب آل ابي طالب (ابن شهر آشوب)، ج۳، ص ۲۴۰

منبع:حج

211008