داستان غم انگیز فرقه سازی در امت محمدی

عقیق: شیطان از سویی، نفس اماره از سوی دیگر، تمایلات قدرت‎طلبانه و دشمنی‎‎های ریشه‎دار با اساس مکتب، از طرفی دیگر در پدید آمدن این «تشعب» نقش داشته و دارند.

گاهی روسای منحرف مذاهب فاسد، با علم و عمد، فرقه ساخته‎اند تا آسیاب دشمن را بچرخانند.
گاهی سرانگشت سیاست‎‎های بیگانه و عوامل نفوذی استعمار، در داخل کشور‎های اسلامی و در میان مسلمانان، به مذهب‎سازی و فرقه‎بازی و تفرقه‎‎های مسلکی پرداخته‎اند. نمونه آن، فرقه گمراه و فتنه‎انگیز «قادیانی» در بلاد هند بود که توسط غلاماحمد قادیانی ـ که سرسپرده استعمار انگلیس بود ـ پدید آمد و همچنین فرقه مزدور «بهائیت» در ایران که با سرانگشت‎ همان سیاست بریتانیا ساخته شد.
رسول خدا (ص) سخن از 73 فرقه گفته بود و اینکه تنها یک فرقه اهل نجاتند. لیکن هر فرقهای خود را «فرقه ناجیه» می‎دانست و می‎داند و دیگران را گمراه و اهل جهنم. حافظ می‎گوید:
جنگ هفتاد و دو ملت، همه را عذر بنه چون ندیدند حقیقت، ره افسانه زدند
امت موسی (ع) هم پس از آن حضرت، به 72 فرقه تقسیم شدند.
همیشه تاریخ، کسانی به‎عنوان بدعتگزار بودهاند و همیشه پدیده شوم بدعت مایه نزاع‎‎های مذهبی، تکفیر‎ها و تشتت‎‎ها شده است.
برای مقابله با این بدعت‎‎ها، تفرقه‎‎ها و نزاع‎ها، راه حلی وجود دارد که پیامبر خدا (ص) آن را ترسیم کرده است و آن عبارت از «مرجعیت اهل بیت» در شناخت دین و تکلیف. این است شاخص روشن برای تشخیص حق و باطل.
این مرزبانی مقدس در عصر غیبت هم به‎صورت یک وظیفه، بر دوش عالمان راستین نهاده شده است.
پیامبر در حدیث معروفی که با عبارت‎‎های مختلف بیان شده، فرموده است: «همواره در هر نسلی، در هر قرن و عصری، مردی و مردانی از اهل بیت رسالت در دفاع از حق و نفی بدعت‎‎ها و زدودن تحریف‎‎ها و پیرایه‎‎ها از پیکره دین قیام می‎کنند.» (فِینَا أَهْلَ الْبَیْتِ فِی کُلِّ خَلَفٍ عُدُولًا(
اگر بهائیت، یک دین ساختگی و بدعتی آشکار و دستپرورده سیاست بیگانه‎ است، گروه‎‎ها و احزاب بی‎نام و نشان و فرقه‎‎های بی تیتر و تابلو و جریان‎‎های پشت صحنه هم وجود داشته و دارند که نوعی بدعت پنهانی را رقم می‎زنند.
تکلیف و رسالت علمای راستین، مرزبانی از عقیده‎‎ها، حفاظت از ایمان‎‎ها و مبارزه با تزویر‎‎ها و عوام‎فریبی‎هاست؛ تکلیفی سخت و سنگین و ارزشمند.
سیاست‎بازان مذهب‎ساز، به «معادلات سیاسی» دلخوشند و ربانیون هم به «معادلات تکلیفی» متعهدند.
زیرساخت عمده مذاهب ساختگی و‎ جریان‎‎های افراطی، بدعت است.
بدعت، هم در شالوده و بنیان مذهب‎‎سازی جای می‎گیرد هم در پیکره و نقشه این بنا، هم در مصالح و ابزارش، هم در نمای بیرونی‎اش، هم در نقاشی و آب و رنگش و هم در کاربری‎اش!
جهل به رنگ علم درمی‎آید و عد‎های را جذب می‎کند و تعصب، در شکل اعتقاد رخ می‎دهد و گروهی را می‎فریبد و هواپرستی و لجاجت نیز پوشش ایمان می‎یابد و اهل ایمان را از راه به در می‎کند. آنچه این راه را روشن می‎سازد، «بصیرت دینی» است.