۰۴ آذر ۱۴۰۳ ۲۳ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۱۵ : ۰۲
عقیق: ابو
بصير روايت كرده است كه امام صادق عليه السّلام فرمود:
مداومت بر تلاوت سوره الرحمن را ترك مكنيد، زيرا اين سوره
در دلهاى مردم منافق و دو رو قرار نمى گيرد، و پروردگار توانا در روز قيامت او را
به صورت انسانى هر چه زيباتر و خوشبوتر مى آورد، تا در جايى كه هيچ كس را در
پيشگاه الهى آن قرب و نزديكى نباشد بايستد،
سپس
خداوند به او مى فرمايد: كيانند آنان كه تو را در نماز مى خواندند و تلاوت تو
(در دنيا) كردند؟
عرض مى كند: بار الها! فلان و فلان (اسامى افراد را ذكر
مى كند)، پس (به امر خداوند) رخساره آنها سپيد و فروزان مى گردد، و به آنان خطاب
مى فرمايد:
شفاعت
كنيد در حقّ هر كه خواهيد، و آنها شفاعت مى كنند تا اينكه كسى نماند كه شفاعتش
نمايند، سپس خداوند مى فرمايد: وارد بهشت شويد و در هر جاى آن كه خواستيد اقامت
كنيد.
هشام
يا يكى از ياران ما از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود:
هر
كس سوره الرّحمن را تلاوت كند و پس از قرائت هر «پس كدامين آيات و نشانه هاى خدا
را (باور نداريد) و تكذيب مى كنيد»، بگويد: «من هيچ يك از آيات و نشانه هاى تو
را اى پروردگار من تكذيب نمى كنم»، اگر اين سوره را شب هنگام خوانده باشد و همان
شب بميرد، شهيد از دنيا رفته باشد؛ و اگر آن را در روز تلاوت كند و همان روز از
دنيا برود (باز هم) شهيد مرده است.