عقیق: ابو بصير روايت كرده است كه امام صادق عليه السّلام فرمود:
مداومت بر تلاوت سوره الرحمن را ترك مكنيد، زيرا اين سوره در دلهاى مردم منافق و دو رو قرار نمى ‏گيرد، و پروردگار توانا در روز قيامت او را به صورت انسانى هر چه زيباتر و خوشبوتر مى‏ آورد، تا در جايى كه هيچ كس را در پيشگاه الهى آن قرب و نزديكى نباشد بايستد، 
سپس خداوند به او مى‏ فرمايد: كيانند آنان كه تو را در نماز مى‏ خواندند و تلاوت تو (در دنيا) كردند؟
 عرض مى‏ كند: بار الها! فلان و فلان (اسامى افراد را ذكر مى‏ كند)، پس (به امر خداوند) رخساره آنها سپيد و فروزان مى‏ گردد، و به آنان خطاب مى‏ فرمايد: 
شفاعت كنيد در حقّ هر كه خواهيد، و آنها شفاعت مى ‏كنند تا اينكه كسى نماند كه شفاعتش نمايند، سپس خداوند مى ‏فرمايد: وارد بهشت شويد و در هر جاى آن كه خواستيد اقامت كنيد.

هشام يا يكى از ياران ما از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود: 
هر كس سوره الرّحمن را تلاوت كند و پس از قرائت هر «پس كدامين آيات و نشانه‏ هاى خدا را (باور نداريد) و تكذيب مى ‏كنيد»، بگويد: «من هيچ يك از آيات و نشانه‏ هاى تو را اى پروردگار من تكذيب نمى‏ كنم»، اگر اين سوره را شب هنگام خوانده باشد و همان شب بميرد، شهيد از دنيا رفته باشد؛ و اگر آن را در روز تلاوت كند و همان روز از دنيا برود (باز هم) شهيد مرده است.