کد خبر : ۲۴۷۲
تاریخ انتشار : ۰۶ آذر ۱۳۹۱ - ۱۰:۳۴
حجت الاسلام شیخ علی سعیدیان؛ شب عاشورا در هیئت مهدی جان بیان کرد
دلسوزی برای دین یعنی این! اگر به اینجا رسیدیم جزء کاروان حسین هستیم. اگر برای دین عرَق ریختم، برای دین مال و آبرو و جانم را گذاشتم، آن وقت می توانم بگویم یارِ ابی عبدالله هستم.
مراسم شب عاشورا در هیئت مهدی جان(عج) برگزار شد .
به گزارش عقیق در این مراسم حجت الاسلام سعدیان به تبیین صفات یاران سیداشهدا(ع) پرداخت که متن سخنان وی در ادامه از نظرتان می گذرد:
به گزارش عقیق در این مراسم حجت الاسلام سعدیان به تبیین صفات یاران سیداشهدا(ع) پرداخت که متن سخنان وی در ادامه از نظرتان می گذرد:
درد دین نداریم!
در این دهه پیرامون یاران ابی عبدالله صفات مختلفی بیان شد. عرض شد که تحصیل این صفات عالیه، کمک می کند ما در زمانی که امام زمان(عج) را باید یاری کرد از کسانی نباشیم که ایشان را یاری نمی کنند.یکی از ضعف های جوامع شیعی در طول تاریخ این بوده است که به «امامِ گذشته» بیش از «امامِ حال» اهمیت میدهند. یک موقعی یکی از علمای اهل سنت به یکی از علمای ما گفته بود که چرا انقدر به عاشورا اهمیت می دهید؟ ایشان جواب داده بود که اگر ما همین کار را درباره غدیر هم کرده بودیم شماها جرأت نمی کردید غدیر را انکار کنید! بایدهمانطور که به عاشورا اهمیت می دهیم به بحث امام زمان(عج) هم اهمیت دهیم.
خب من دو تا صفت دیگر از یاران اباعبدالله(ع) می خواهم عرض کنم. اولینِ آن ها «دردِ دین داشتن» است. ماها خیلی هایمان دردِ دین و دینداری نداریم. نه دردِ خود را داریم نه دردِ جامعه را.
اصلا فلسفه قیام سیدالشهدا(ع) همین بود. ایشان می دیدند که سنت رسول الله ضعیف شده و بدعت ها زنده شده اند.
چرا نسبت به دین، درد نداریم؟ چرا ناراحتِ دین نیستیم؟ در روایت داریم هر کس برای دین اهمیت قائل نباشد، در قیامت خداوند ذره ای برای او ارزش قائل نیست!
مرگ سرخ ما فرا میگیرد اگر...
مرگ سرخ ما فرا میگیرد اگر...
در روایت دیگر از علی(ع) داریم که فقر معنوی و فرهنگی و فقر دینداری، «مرگ سرخ» است. جامعه ما الان از فرهنگ ولایت و امامت فاصله دارد می گیرد. به تعبیر امیرالمؤمنین(ع)، این فقر معنوی و فرهنگی، مرگ سرخ جامعه است.
ما برای فرهنگمان چه کردیم؟ برای دینِ خودمان چه کردیم؟ چرا دلسوز نیستیم؟ اگر ادّعای محبت امام حسین(ع) را داریم بدانیم خونی که از حسین بن علی رفت، فقط و فقط به خاطر دینداریِ مردم است.
سرمایه را داریم اما از آن استفاده نمی کنیم! میلیون ها ثروت داریم اما استفاده نمی کنیم. داریم دورِ خودمان می چرخیم!
آسید مهدی قوام، بعد از منبرش در چهار راه سیروس تهران، دید یک زنِ فاسدی کنار خیابان ایستاده است. رفت به آن زن گفت: خانوم بیا اینجا. زن آمد. سید مهدی گفت: از این عملِ زشت در ماه چقدر در می آوری؟ من اگر بیشتر از آن مبلغ بدهم دیگر انجام نمی دهی؟ زن گفت : نه. انجام نمی دهم. آن زن تا آخر عمرش حقوق بگیر سید مهدی قوام بود و پاک زندگی کرد!
دلسوزی برای دین یعنی این! اگر به اینجا رسیدیم جزء کاروان حسین هستیم. اگر برای دین عرَق ریختم، برای دین مال و آبرو و جانم را گذاشتم، آن وقت می توانم بگویم یارِ ابی عبدالله هستم.
اینکه زندگیِ ماها گِرِه زیاد دارد به علتِ این است که دردِ دین نداریم؛ دعوت به دین نمی کنیم! برای هر چیزی برنامه داریم جز برای دینمان!
از ملامت خسته نشویم!
از ملامت خسته نشویم!
پس گام اول این است که دردِ دین داشته باشیم. گام دوم هم این است که حرف و ملامت در راه دین بشنویم، هزینه کمک به دین و دردِ دین داشتن این است که باید ملامت بشنوی، توهین بشنوی. سرزنش بشنوی. مهم نیست!! از حق و حقیقت دفاع کردن، حرف و ملامت شنیدن دارد!
پیغمبر فرمود یک موقعی می شود دینداریِ شماها مثل «اصحاب اخدود» هستند. اصحاب اخدود کسانی بوند که بخاطر دینداری آن ها را در یگ گودال ریختند و همه را آتش زدند!
پس دردِ دین داشتن و دیگری ملامت شنیدن، اگر می خواهی در رکاب امام حسین(ع) باشی، جز یاران ایشان باشی، باید این دو صفت را داشته باشی.
کدخبرنگار:۲۱۲۱۱۳
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
سلام
| 
۱۵:۱۰ - ۱۳۹۱/۰۹/۰۷
پاسخ
ممنون ازسایت خوبتون چطورمیشه شماره اقای سعیدیانوداشت/
