عقیق: امام جعفر صادق علیه‌السلام:
وقتى كه لقمان پسرش را موعظه كرد، به او گفت اى پسرم! با مردم، بر خلاف روش خودشان همنشينى نكن و بيش از توانشان بر آنان بار نكن كه [اگر چنين كنى] همنشين تو پيوسته از تو گريزان مى‏‌گردد و كسى كه بيش از توانش بر او بار شده، از تو كناره مى‏‌گيرد و در اين هنگام، تو تنها خواهى ماند و نه رفيقى خواهى داشت كه همدمت شود و نه برادرى كه تو را يارى رسانَد.
پس وقتى كه تنها ماندى، خوار مى‏‌شوى و ذليل مى‏‌گردى.
به درگاه كسى كه دوست ندارد عذر تو را بپذيرد و براى تو حقّى قايل نيست، عذر نبر.

و در كارهايت، از كسى يارى نجوى، جز از كسى كه مى‏‌خواهد در برابرِ برآوردن حاجت تو، مزدى بگيرد؛ زيرا هر گاه چنين باشد، همان‏گونه در پىِ بر آوردن آن حاجت براى تو مى‏‌رود كه گويى آن را براى خودش پيگيرى مى‏‌كند؛
چرا كه او پس از برآورده شدن آن براى تو، در دنياى فانى سودى مى‏‌بَرد و در خانه باقىِ آخرت نيز نصيب و ذخيره‏اى خواهد داشت، پس بدين جهت، در برآوردن آن براى تو مى‏‌كوشد.

برادران و يارانى كه براى خود بر مى‏‌گزينى و از آنان براى كارهايت يارى مى‏‌جويى، بايد اهل جوان‏مردى و قناعت و خير و خرد و پاك‏دامنى باشند؛ كسانى كه اگر سودشان دهى، سپاست بگزارند، و اگر از همسايگى‏ شان غايب شوى، يادت كنند.

متن حدیث:

يا بُنَيَّ ، لا تُجالِسِ النّاسَ بِغَيرِ طَريقَتِهِم ، ولا تَحمِلَنَّ عَلَيهِم فَوقَ طاقَتِهِم ، فَلا يَزالُ جَليسُكُ عَنكَ نافِراً ، وَالمَحمولُ عَلَيهِ فَوقَ طاقَتِهِ مُجانِباً لَكَ ، فَإِذا أنتَ فَردٌ لا صاحِبَ لَكَ يُؤنِسُكَ ، ولا أخَ لَكَ يَعضُدُكَ ، فَإذا بَقيتَ وَحيداً كُنتَ مَخذولاً ، وصِرتَ ذَليلاً .
ولا تَعتَذِر إلى مَن لا يُحِبُّ أن يَقبَلَ مِنكَ عُذراً ، ولا يَرى لَكَ حَقّاً ، ولا تَستَعِن في اُمورِكَ إلاّ بِمَن يُحِبُّ أن يَتَّخِذَ في قَضاءِ حاجَتِكَ أجراً ، فَإِنَّهُ إذا كانَ كَذلِكَ طَلَبَ قضاءَ حاجَتِكَ لَكَ ، كَطَلَبِهِ لِنَفسِهِ ، لِأَنَّهُ بَعدَ نَجاحِها لَكَ كانَ رِبحاً فِي الدُّنيَا الفانِيَةِ وحَظّاً وذُخراً لَهُ فِي الدّارِ الباقِيَةِ فَيَجتَهِدُ في قَضائِها لَكَ ، وَليَكُن إخوانُكَ وأصحابُكَ الَّذينَ تَستَخلِصُهُم وتَستَعينُ بِهِم عَلى اُمورِكَ ، أهلَ المُرُوَّةِ وَالكَفافِ وَالثَّروَةِ وَالعَقلِ وَالعَفافِ الَّذينَ إن نَفَعتَهُم شَكَروكَ ، وأن غِبتَ عَن جيرَتِهِم ذَكَروكَ .