*یک زمانی انسان به در خانه ی خدا می آید، ولی باحالتی که می داند نمی شود، بعضی ها با آرزو می آیند ولی ناامیدی شان بیشتر است، می گویند سنگ مفت گنجشک مفت، ولی وقتی عاشق در خانه خدا  می آید با تمام امید می آید.

* در ادامه دعا می فرماید: خدایا تو چگونه به من لطف داری در صورتی که من در اعظم جهل قرار گرفته ام، یعنی هرچه تو خوبی میکنی من خراب می کنم، مثل بچه ای که مادر هی نوازشش میکند غذا در مقابلش میگذارد ولی آن را می زند و میریزد حتی توی صورت مادر هم  می زند، یک وقت خودش را کثیف میکند مادر دوباره لباسش را عوض می کند ما هم در دستگاه خدا همین کارها می کنیم، این بخاطر جهل زیادمان است.

*می فرماید: چه گونه تو به من محبت داری در صورتی که من زشتکار هستم، خدایا تو چقدر به من نزدیکی و من از تو دور هستم، خدایا تو چقدر به من مهربانی، چه چیزی است بین من و خدای خودم، تو خود حجاب خودی حافظ. مثلا در راه که  می آید چهار نفر جلوی پایش بلند می شوند یادش می رود کی بوده است از کجا آمده است.

*خدا نکند مشکلی برایمان پیش بیاد تمام شهر را خبر می کنیم، یک سرد درد که بگیریم ...باید از خدا بخواهیم که کسی را سر راهمان بگذارد تا سوالتمان را بپرسیم، از من سوال پرسیده بودند حاج آقا چه بخوریم تا حنجره قوی شود؟....چرا بعضی وقت ها آدم اینطوری می شود، البته بعضی ها می آیند و سوال مناسب می پرسند که چطوری آدم شویم؟ کسی پرسید چه ذکری بگویم که آدم شوم؟ نگاهش کردم گفتم تو فقط عصبانی نشو، تعجب کرد  گفت حاج آقا کسی به شما گفته من عصبی هستم؟

*مردم خدا را فراموش کردند و همین باعث شده تاثیر بد بگذارد، ما که امشب آمده ایم در خانه خدا در اضطراب هستیم، عده ای در بستر بیماری زار می زنند که ای کاش می تواستند در جایی باشند تا بتوانند با خدا حرف بزنند.

*توحید میخواهید از این بی بی دو عالم حضرت زینب یاد بگیرید، هرجا مادرش سفره شب زنده داری می انداخته در کنار او زینب(س) بوده است، زینب باید هر شب حرم جدش برود و حضرت امیر و امام حسن و امام حسین مامور مراقبت از حضرت هستند، حضرت می فرمودند اگر شمعی روشن است خاموش کنید تا کسی سایه حضرت زینب را نبیند.