عقیق: حكم بن مستورد از حضرت على بن الحسين (ع) روايت كرده كه فرمود: 

از جمله اسباب زندگى مردم كه بدان احتياج دارند و خدا آن را (براى رفع احتياج آنان) خلق فرموده همان دريائى است كه خداى عز و جل آن را در ميان آسمان و زمين خلق كرده، و همانا خداوند در آن دريا مجارى خورشيد و ماه و ستارگان و اختران را روى اندازه ‏اى مقرر داشته و همه را بر روى فلك تقدير كرده، و بر آن فلك فرشته ‏اى را گماشته كه همراهش هفتاد هزار فرشته ‏اند و آنها فلك را مي چرخانند و با چرخاندن آن خورشيد و ماه و اختران و كواكب مي چرخند و در منزلگاه هائى كه خداى عز و جل براى آنها در شب و روزشان مقدر فرموده وارد مي شوند.

و چون گناهان بندگان بسيار شد و خداى تعالى اراده فرمود آن مردم (گنهكار) را به وسيله نشانه ‏اى از نشانه‏ هاى خويش مورد عتاب و نكوهش خويش قرارشان دهد بدان فرشته گماشته بر فلك دستور دهد كه آن فلكى را كه در آن مجارى خورشيد و ماه و نجوم و كواكب است از جاى خود حركت دهد آن فرشته نيز بدان هفتاد هزار فرشته دستور دهد كه آن را از مجارى خود حركت دهند، آنها نيز چنان كنند.

و خورشيد در آن دريائى افتد كه در آن فلك جريان داشت، پس نورش گرفته شود و رنگش دگرگون شود، پس چون خداى عز و جل خواهد كه نشانه‏ اش بزرگ شود خورشيد در آن دريا فرو رود بدان مقدار كه خواهد خلق خود را بدان نشانه بترساند، و اين در همان وقتى است كه خورشيد بگيرد، و به همين نحو در باره ماه انجام دهد.

و چون خداوند بخواهد كه آن را روشن گرداند و به مجراى نخستينش بازگرداند به فرشته گماشته بر فلك امر كند كه فلك را به مجراى خود بازگرداند و او نيز چنان كند پس خورشيد به مجراى اصلى خود باز گردد و چون از آب بيرون آيد تيره و گرفته رنگ باشد، و هم چنين است ماه.

راوى گويد: سپس امام سجاد عليه السّلام فرمود: همانا كسى از اين دو نشانه نترسد و از آنها نهراسد جز آن كس كه از شيعيان ما باشد، و هر گاه چنين شد به خداى عز و جل پناه ببريد و به سوى او باز گرديد (و توبه كنيد.(