عقیق: مقام معظم رهبرى در مورد روز اولى كه به دبستان رفتند، فرمودند:
روز اولى كه ما را به دبستان بردند، روز خوبى بود؛ روز شلوغى بود: بچه ها بازى مى كردند، ما هم بازى مى كرديم. اتاق ما كلاس بسيار بزرگى بود باز به چشم آن وقت كودكى من وعده بچه هاى كلاس اول، زياد بود. حالا كه فكر مى كنم، شايد سى نفر، چهل نفر، بچه هاى كلاس اول بوديم؛ و روز پرشور و پرشوقى بود و خاطره بدى از آن روز ندارم .

البته چشم من ضعيف بود، هيچ كس هم نمى دانست، خودم هم نمى دانستم؛ فقط مى فهميدم كه چيزهايى را درست نمى بينم. بعدها چندين سال گذشت و من خودم فهميدم كه چشم هايم ضعيف است؛ پدر و مادرم فهميدند و برايم عينك تهيه كردند. آن وقت، وقتى كه من عينكى شدم، گمان مى كنم حدود سيزده سالم بود؛ ليكن در اين دوره اول مدرسه و اين ها اين نقص كار بود.

قيافه معلم را از دور نمى ديدم، تخته سياه را كه روى آن مى نوشتند، اصلا نمى ديدم؛ و اين مشكلات زيادى را در كار تحصيل من به وجود مى آورد. حالا خوشبختانه بچه ها در كودكى، فورا شناسايى مى شوند و اگر چشم هاشان ضعيف است، برايشان عينك مى گيرند و رسيدگى مى كنند. آن وقت اصلا اين چيزها در مدرسه يى معمول نبود.

البته اين مدرسه ما يك مدرسه به اصطلاح غير دولتى بود، به علاوه مدرسه دينى بود كه معلمين و مديرانش از افراد بسيار متدين انتخاب شده بودند، و با برنامه اندكى دينى تر از معمول مدارس آن روز، اداره مى شد؛ چون آن مدرسه اصلا برنامه دينى درستى نداشت و كسى توجه و اعتنايى به آن نمى كرد.

يك نكته جالب از دوران دبستان
رهبر انقلاب در مورد معمم شدن خود، در دوران نوجوانى فرمودند:
چيزى كه حتما مى دانم جالب است، اين است كه من همان وقت، معمم بودم؛ يعنى در بين سنين ده و سيزده سالگى كه ايشان سؤ ال كردند من عمامه سرم بود و قبا تنم بود. قبل از آن هم همين طور، از اوايلى كه به مدرسه رفتم با قبا رفتم منتهى تابستان ها با سر برهنه مى رفتم، زمستان كه مى شد، مادرم عمامه به سرم مى پيچيد.

مادرم خودش دختر روحانى بود و برادران روحانى هم داشت، عمامه پيچيدن را خوب بلد بود؛ سر ماها عمامه مى پيچيد و به مدرسه مى رفتيم .
البته اسباب زحمت بود كه جلوى بچه ها، يكى با قباى بلند و لباس جور ديگر باشد. طبعا مقدارى حالت انگشت نمائى و اين ها بود؛ اما ما با بازى و رفاقت و شيطنت و اين طور چيزها جبران مى كرديم ، نمى گذاشتيم كه در اين زمينه خيلى سخت بگذرد.