عقیق: «...از نظر اثرگذاری، اثري كه در رفتار وجود دارد در گفتار نيست. شما اگر نگاه کنید میبینید که در روایات ما بر معاشر و مصاحب و مجالس و تعبیراتي از اين دست تکیه شده است.
دستور ميدهد كه با اينها نشست و برخاست کنيد، با اینها باشيد و... این برای چیست؟ برای اینکه روش بگیریم. به تعبیر دیگر از کسانی که مربّا به تربیت ربوبی شدهاند روش بگیرید و سراغ آنها بروید.
در تاریخ هم روش آنها وجود دارد. بههیچوجه هم پوشیده نیست. برای ما اين روشها را بسيار نقل کردهاند. مثلاً فرض کنید گفتهاند که: کان رسولالله (ص)، یا کان امامصادق(ع)، یا کان امامباقر (ع) و... و در آن تك تك کارهایشان را نقل كردهاند. گفتهاند اینجا این کار را کردند و آنجا آن کار را انجام دادند.
بهترین راه كشف پسند خدا آن است كه ببينيم آنهایی که به آداب الهی مؤدّب شدهاند چگونه رفتار کردهاند، ما هم همانگونه رفتار كنيم. ادب الهي را بايد از آنها بگیریم و هیچ احتیاج به قول و زبان آنها هم ندارد.
ما در روایات بسيار داریم حتّی از بزرگان اولیا داریم که مثلاً به آنها ميگويند چه کسی شما را ادب کرد؟ در جواب ميگويند: هیچ کس، خودم! اگر از او بپرسند تو چگونه خودت را ادب کردی؟ میگوید: به دستورالعملهایی كه دستمان بود، به روشهای انبیا كه به ما رسيده بود نگاه کردم و آنچه را كه به آن عمل کردند را گرفتم و آنچه را كه برخلاف آن عمل کردند را کنار گذاشتم. اينگونه خودم، خودم را تربیت کردم، با روش انبيا. لذا ما میبینیم که در باب اثرگذاری، بهترین روش در تربیت روش عملی است...»
منبع: پایگاه اطلاع رسانی آیت الله مجتبی تهرانی(ره)
۲۱۲۱۱۳
